IKKE EERST …

De laatste maanden heb ik voor anderen geleefd. Met liefde en begrip heb ik dat gedaan in de hoop dat ooit iemand dat ook voor mij zal doen, als het zo ver komt …

Maar het is steeds zwaarder en zwaarder om te dragen geworden. Ik spartel, val, kom overeind, spartel opnieuw en ga door …

Een lieve vriendin verzekerde me dat dit niet vol te houden is, tenzij ik wat tijd voor mezelf zou nemen, alleen voor mezelf … Ik heb die raad min of meer opgevolgd en ben de muzikale bijeenkomsten van mijn Yamaha clubje blijven frequenteren. Ik ervaar daar veel plezier en vreugde. Soms kan ik er ook mijn gevoelens ventileren, maar meestal was muziek, onze gemeenschappelijke hobby, voldoende. Vriendschap ook, en die is daar, plenty. Goede maten, dankjewel.

De Dalai Lama noemt het “to be wise selfish”, verstandig egoïsme. Het is niet makkelijk want we zijn zo niet opgevoed. Eerst zorgen voor de anderen, zo werd ons geleerd, voor je kinderen, je kleinkinderen, je dementerende ouders, … Bovendien denk ik ook dat te weinig zelfwaardering in de hand werkt dat je jezelf wegcijfert. Maar je krijgt er ook wat voor terug: erkenning, bewondering, dankbaarheid, misschien zelfs geld …

“Neen” zeggen voelt ook zo onnatuurlijk aan, zeker als je jezelf daardoor op de eerste plaats zet. Het evenwicht ligt daar om voor jezelf op te komen zonder dat je de “andere” uit het oog verliest. Dogma’s en oude gewoontes moeten af en toe opnieuw bekeken worden: de auto hoeft niet elke week gewassen te worden, de tafel afruimen kan straks ook nog, de strijk gaat echt niet lopen en als je in kabouters gelooft zoals ik, kan het nog verkeren, alzo sprach Bredero.

Dus ga ik wat prime-time voor mezelf nemen, wat “Zjiet”-tijd.

Eén dag per week. Voorlopig toch, zolang mijn aanwezigheid in Olen nodig blijft. Eén dag, een beetje zoals de “Allochtonen” dag, van in de tijd dat we nog economisch actief waren: de hele dag zo weinig mogelijk uitvoeren, ‘s middags kebab eten in een Turks restaurant en ‘s avonds bij de Marokkaanse kapper een scheer- en knipbeurt ondergaan.

Goed idee, ga ik doen, helemaal alleen.

Of een tattoo laten zetten, kan ook, of een piercing, helemaal voor mij alleen.

Of mijn oorlellen laten uitrekken tot grote gaten; maar ik ben zo al lelijk genoeg.

En wat zal die tattoo dan moeten worden? Een beer op mijn achterwerk, dichtbij zijn “holletje”? Een doorgestreepte naam van een verloren liefde?

Een beestenkop of pootafdruk? Een oude Indiaan of Tibetaanse monnik? Of gewoon een anker, of een bloem, of een kruis, of een fraai gedicht van Toon Hermans of een blote madam?

Ik kan weer niet kiezen voor mezelf en voor al deze voorstellen is mijn lijf, sinds mijn dieet zo geslaagd is, te smal geworden …

Piercings vind ik creepy, eng en je blijft er last van hebben, ongeacht waar de naald doorheen moet.

Nee, toch maar geen tattoo, geen gaten in mijn oorlellen en zeker geen piercing. Ik ben er niet moedig genoeg voor om zo gemerkt, getekend of doorboord te worden.

Ik kies dan toch maar voor de kebab, maar dan van Fansa natuurlijk en in goed gezelschap. De scheer- en kapbeurt van Mohammed ook, goed idee, voor mij alleen …

En als mijn leven terug genivelleerd geraakt dan ga ik mezelf elke morgen de vraag stellen: “Wat heb ik vandaag nodig om me reuze goed te voelen, om trouw te zijn aan mezelf ???”

Als ik daar de juiste antwoorden op kan vinden denk ik wel dat ook mijn omgeving, uitsluitend vrienden en beminden, daar baat bij zullen vinden.

Groetjes vanuit een toekomstig verstandig egoïstisch zieltje, vanuit een hartje verdrietig om wat was en hoopvol om wat komt, en vanuit een buikje dat het volmondig eens is met mijn voornemens in verband met de kebab van Fansa.

Ik heb trouwens nog ergens een tegoedbon liggen !!!