Paarden

Elke morgen realiseer ik me hoeveel geluk ik heb!

Als ik door het raam van mijn bescheiden slaapkamer kijk zie ik … geen enkele auto staan.

Ik denk dat weinig mensen in onze wereld die luxe kennen want overal waar je kijkt staan auto’s. Bijna elk landschap wordt ermee ontsierd.

En er zijn mooie auto’s hoor, zeker weten, maar géén auto’s zien -elke morgen opnieuw- is een voorrecht.

Bovendien zie ik, in de weiden aan de de overkant van mijn straatje, paarden! 

Soms één, meestal twee, maar vaak ook drie en vier. En paarden zijn mooi om naar te kijken. 

Oud en nieuw dus, oude PK volop aanwezig, nieuwe PK fijn afwezig.

En daar ben ik elke morgen weer dankbaar voor.

Hoewel ik vrijwel niets heb met paarden. 

Ik ben er zelfs bang van en zal ze ook nooit alleen benaderen. Mijn zoon en mijn kleindochtertje wel, die berijden paarden alsof het in hun DNA geschreven staat. Niet via mijn genen dus!

Ik werd als jonge tiener behoorlijk bang gemaakt door iemand met een paard. Een vriend van school nog wel, een paar jaar ouder dan ik, deed me vluchten terwijl hij zijn paard, nog amper onder controle, achter mij aanjoeg. 

Ik heb dan mijn heil gezocht in een betonnen elektriciteitspaal, zo ééntje met van die klimgaten erin, om te ontkomen, hoog en droog!

De dader: “Zjang”, Lommels voor “Jan”. Bijnaam “Kappestrang”. Lommelaren van mijn leeftijd zullen nu wel glimlachen …

Goed om te lachen natuurlijk maar het trauma is nooit meer weggegaan. Het zit nog onderhuids. Wat niet wil zeggen dat ik niet van paarden hou. Ik vind het prachtige dieren en bovendien … lekker!

Misschien halen nu enkelen onder jullie de neus op, of een wenkbrauw, maar in mijn glorieuze dagen van weleer werd er regelmatig paardenvlees gegeten. Biefstuk van het paard was niet alleen erg lekker en gezond maar bovendien goedkoper en dat telde toch destijds. Van die tijd herinner ik me nog een diepvriesbedrijf, avant la lettre, (Soep Van Boom) dat paardenbiefstuk aan huis leverde. 

Ik weet niet meer of het nu nog verkocht wordt, ik kom nog zelden bij slagers!

Maar de slagers die ik gekend heb hebben er allemaal bloederige verhalen over verteld; niet geschikt voor publicatie hier. 

Hoewel, misschien krijg ik zo mijn reputatie van “softy” van de baan!

Laat me dan nu op een midweek vakantie in Reims (Frankrijk) van de sokken geblazen worden door een ruiterstandbeeld van Jeanne d’Arc, de maagd van Orléans. 

Ben je al eens aan en in de kathedraal van Reims geweest? Zeker doen, een aanrader!

Als je met je rug naar het fraaie portaal van de kerk staat, juist op het plein en je kijkt dan lichtjes naar rechts, dan zie je daar op de rand van het verhoog, op ongeveer twee uur, het standbeeld staan:

Jeanne, in vlekkeloos harnas, het zwaard parmantig geheven, voor of na God-weet-welke slag!!!  Zinnebeeld van de Franse strijd!

En haar paard heeft één voorbeen geheven!

En ook dat gaf me dan weer te denken. Ooit heb ik gegevens verzameld van paardenstandbeelden die ik zag omdat daarin een wetmatigheid schuilt. Ik heb wat moeten delven in mijn archief maar ik heb wat gevonden. Goddank!

Als de ruiter op een steigerend paard zit wil dat zeggen dat hij/zij gesneuveld is in de strijd! Ik noteerde het beeld van Koning Filips IV van Spanje op zijn steigerend paard gemaakt door Pietro Tacco, te bewonderen op de Plaza de Oriente in Madrid. Filips IV was de zoon van Filips III, zoon van Filips II, zoon van Philips I, zoon van Keizer Karel, dezelfde die in Olen uit de drie-orige pot kwam drinken. 

Kleine wereld hé!

Raar, want ik vind nergens een uitleg over de strijd waarin hij zou zijn omgekomen.

Ik heb er mijn kleindochter voor geraadpleegd: een notoire geschiedenis freak/student. Zij vond wel wat meer hoor: Philips IV heeft vele oorlogen gevochten, veel tegen Lodewijk XIV. Maar sterven deed hij aan een ziekte, vermoedelijk kanker. 

Hij streed ook tegen de ketterij, misschien daarom dit stijgerend paardenstandbeeld, voor zijn moed!

Een paard met één been omhoog dan. Gemakkelijker. 

Het mooiste voorbeeld is natuurlijk het ruiterstandbeeld van Lodewijk XIV, de Zonnekoning, vlak voor het kasteel van Versailles. Op de zeedijk in Oostende staat nog zo een beeld: Leopold II,  een beeld uit 1931 door de gebroeders Courtney, gecontesteerd maar mooi.

Maar het mooiste standbeeld van een paard op drie benen staat in Florence, op de Plaza della Signora gemaakt door Giambologna in 1594. Ik hoop dat het er nog staat want ik zag het in 1968 op mijn humaniora-Romereis. Een beeld van Cosimo I de Medici en paard, de naam alleen al! Je zou voor minder historische romans beginnen lezen!

Allemaal paarden met één voorbeen geheven! De betekenis hiervan zou zijn dat de ruiters gestorven zijn aan kwetsuren opgelopen in de strijd.

Hier heb ik mijn twijfels over want de dood van Lodewijk XIV heb ik pas horen bespreken in de gelijknamige “Klara”-podcast van Johan Op De Beeck en … nou ja, luister zelf maar eens!

En dan blijft er het paard met de vier benen op de grond. Paarden hebben geen poten maar benen. Wat voor betekenis zouden de geschiedkundigen daaraan geven? Ik heb niks gevonden maar ik kan er zelf wel wat bij bedenken.

En ik heb zelfs respect hoor voor deze ruiters van paarden met alle benen op de grond want ikzelf zou zelfs niet durven op het zadel te zitten. Maar ja, ik hoef ook geen standbeeld als ik kom te gaan. Of misschien toch, ééntje met een rollator in plaats van een paard, met de twee voorwieltjes in de lucht! Gesneuveld op mijn eigen veld van eer! Zou mooi zijn.          

De rollator, niet ik!

En voor het mooiste ruiterstandbeeld, volgens mij althans, verwijs ik naar het Ambiorixplein in Brussel. Daar heeft Constantin Meunier in 1899 een beeld neer gezet genaamd “Ruiter bij de drinkplaats”. De rust zelve, alsof paardrijden een “Piece of Cake” is.

Mooi!

 “A thing of beauty is a joy forever”! 

Groetjes vanuit mijn hart, nog steeds zwaar door het “Zjang Kappestrang”- syndroom;

vanuit mijn ziel dat de schoonheid van het paard waardeert en mij daarom nog onlangs dwong tot het tekenen van een paardekop in Zentangle techniek -voorwaar niet gemakkelijk-

en vanuit mijn buik die spint bij de herinnering aan de paardenbiefstukken van weleer! 

Don’t tell my British friends!

Ik denk dat ik morgen nog eens wat “paarden gerookt” ga kopen voor bij een schaarse boterham! Mager én gezond!

Recente Reakties