Softy
Het is me al vaker gezegd dat ik een softy ben, met woorden en met letters.
Maar dat is niet erg hoor, ik vind het meer een positieve karaktertrek dan een scheldwoord!
Ik kan er toch ook niets aan doen dat mooie dingen me mateloos ontroeren en zonder moeite tranen in mijn ogen brengen.
Ik had het al als kleine jongen!
In de jaren 1959/1960 was het feuilleton “Lassie” – over een colliehond die mensen uit benarde situaties redde – al te veel voor mijn emoties. Ik moest dan de kamer uit en in de keuken acclimatiseren. Toen werd ik er al mee uitgelachen en nu, 60 jaar later, nog steeds.
Maar ik ben nu gehard door het leven en ik kan nu waarschijnlijk “Lassie” emotioneel al aan. Maar nog niet alle afleveringen … denk ik.
De verschillende lockdowns hebben de tijd nu echter terug gedraaid en ik weet zeker dat de verstilling rond mij deze emotionaliteit nog heeft versterkt!
Hoe mateloos ik me kan ergeren, bijvoorbeeld bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen, zo ingetogen ontroerd kan ik zijn bij het beleven van schoonheid.
Het heeft altijd in mij gezeten maar ik ben me er nu onlangs pas opnieuw bewust van geworden. Ik was met Lieve en Lieve (twee toffe madammen) in Sint Idesbald in het museum van kunstschilder Paul Delvaux en beeldhouwer Georges Grard. Ben je er nog niet geweest? Een aanrader, oprecht!
De pracht van de werken van deze twee meesters deed mijn zieltje trillen van emotie. Heus, tot tranen toe bewogen heb ik staan genieten van deze Vlaamse meesters!
De zee, in al haar oneindigheid, attractief en gevaarlijk, ook zij kan me mateloos beroeren. Met de rug naar de afschuwelijke skyline van onze kuststeden is het spel van water en wind een niet aflatende bron van emotie en inspiratie.
Deel het met iemand waar je van houdt!
Zo ook met literatuur. Ik kan schaterlachen én wenen bij het lezen van een goed boek. Genieten ook, als de schrijver zijn vak kent! Aster Berkhof, Ernest Claes, Stieg Larson, Jonas Jonassen, Frank McCourt, … !
Alleen al met hun woordenkeuzes, sober en duidelijk, los van het onderwerp van het verhaal, kunnen die schrijvers rillingen over mijn rug laten lopen. Vooral de eerste twee!
Goosebumps, tranen!
In de poëzie heb ik eigenlijk geen voorkeuren. Vaak is de poëzie goed en vaak is het me té ingewikkeld. Één uitzondering: Lieve Matthijs. Zij wisselt goed alleen af met zeer goed!
Leonard Cohen ook, uiteraard!
Zo weinig heb ik maar nodig om een traan of twee te produceren…
Mijn vader had dat ook, nog erger dan ik! Het volstond om hem een droevig of een mooi verhaaltje te vertellen en de tranen liepen over zijn wangen!
Een mooie karaktereigenschap, teken van zachtheid niet van zwakte!
Maar ontroerd raken bij het lezen van hedendaagse boeken wordt steeds moeilijker en moeilijker.
Het gaat te vlug nu! Ook in de films, of het moet zijn met een kunstzinnige Europese productie.
Ik kan je wel wat titels cadeau doen. Op simpel verzoek!
Maar er wordt zo weinig gelezen … of heeft Corona hier ook voor verandering gezorgd? Ik hoop het.
Maar boven alles staat voor mij de muziek! Er zijn muziekstukken die ik niet kan beluisteren omdat ze mij zo doen smelten dat ik me soms schaam voor mijn tranen, voor mijn emoties.
Softy? Neen, ik ben er trots op!
Luister eens naar “La Marée Haute” van Lhasa de Sela en smelt weg in deze pure schoonheid. Of naar “Spiegel im spiegel” van Arvo Pärt. Verstillende klanken die blijven ontroeren! Puur en emotioneel!
Chengdu van Zhao Lei, pure Chinese schoonheid!
De Mattheus Passie van J.S. Bach … ach Bach!
Tranen???
Maar pas onlangs ontdekte ik – met dank aan de uitzendingen van Klara radio – de klanken van Philip Glass. Wauw! Als er geen andere muziek meer zou zijn dan deze … ik zou ermee kunnen leven. Virtuoze soberheid van klanken die alleen met de ogen dicht mogen worden gehoord.
Probeer het, maak tijd. We hebben de digitale mogelijkheden.
Lassie is inmiddels naar de tekenfilmwereld verhuisd en vereeuwigd.
Voor alle collies van de wereld, een rolmodel.
De muziek is echter tijdloos, vinyl, CD, MP3, YouTube, … het maakt niet uit.
Net als mijn hoogtevrees: ongeneesbaar!
Ik geef het toe: ik ben een softy!
Groetjes vanuit mijn zieltje dat door alle emoties heen moet zien te overleven;
Vanuit mijn hartje dat, door al dat emotionele trillen, waarschijnlijk de sterkste spier in mijn lichaam is geworden;
En vanuit mijn buikje dat nu protesteert met luid geknor omdat de emotie van lekker eten en/of drinken hier niet aan bod is gekomen. Dit zou echter te ver gaan en hele menukaarten declameren zou iedereen maar vervelen.
Niet?
Leuk dat je verwijst naar de liedjes ,erg mooi .
Nog leuker is dat jij er ook naar op zoek gaat Lydie! Het doet me deugd dat jij “mee” bent.
Dank je.
Als je laat zien wie je bent dan ben je geen softy in tegendeel…..
Doe zo verder mijn respect heb je.
Hoi Frans,
Dank je voor je respect! Softy zijn is zeker geen negatieve trek hoor, het zit in mijn familie.
Vader, broer, ikke, zoon… en de meisjes ook maar dat is dan weer verwacht, dat hoort zo.
Hoewel!!!
Beste Zjiet,
Je hoeft inderdaad geen softiy te zijn om je emoties te tonen met tranen. Ik heb hetzelfde gevoel bij voornamelijk een mooi stukje muziek want muziek is emotie. Om je een voorbeeld te geven: kijk eens naar het Nessum Dorma, gezongen door Fernando Varela op de Night of the Proms in Antwerpen in 2015. Uiteraard op de Proms eh…
Gewoonweg schitterend, kippenvel én tranen! Dàt is genieten.
Veel plezier ermee en ik kijk weer uit naar je volgende cursiefje.
Warme groetjes uit Tenerife.
Suzy Van Olmen
Dank je Suzy, ook voor de warme groetjes.
Nessum Dorma hé. Mooi! Ik heb het voor het laatst gehoord toen Almira van Willighagen ermee optrad in “Holland tot Talent”.
Wie onbewogen blijft bij de aria’s van Puccini is zeker géén “softy” hoor. De meester schreef deze aria voor de opera “Turandot” en daarmee is het zowat de laatste aria van de “oude klassieke tijd””.
Hij overleefde zelf deze opera niet, een vriend heeft de opera afgewerkt.
Raar eigenlijk dat deze aria succes heeft met Fernando Varela op de “Night of the Proms”, een massa evenement. Zou er dan toch nog hoop zijn voor cultuur? Trouwens het voetbal WK van 1990 werd “Nessum Dorma” gebruikt als kenwijsje!
Zo herkenbaar voor mij dat het grappig was. Heel leuk geschreven en bedankt voor de vele tips!
Ja zoon, de appel valt niet ver van de boom…
Soms beïnvloeden de aangetrouwden de koers van de vallende appels 🍎 maar in ons geval niet dus.
Fijn dat je reageerde.
En voor mij ook zeer herkenbaar. Ik miste je aan de woeste kust in Tenerife om samen in stilte emotioneel te genieten van de grote neerslagende golven op de rotsen.
En we hebben inderdaad samen van Lassie genoten met tranen in de ogen maar je verhuisde dan naar de keuken want stoere mannen mochten toen nog niet wenen, toch zeker niet met Lassie.
Knap geschreven, ik heb ervan genoten. ❤️
Dank je wel Zus.
Ik had er graag bij geweest hoor in Tenerife, maar ja … (zucht!). Misschien komt Schotland nu vlug aan de beurt en kunnen we naar het eilandje Staffa om te verstillen bij de geluiden van de golven tussen de basalt rotsen, die vroeger Felix Mendelssohn inspireerden voor zijn “Hebriden Suite”. Fingels Cave!
Daar mogen tranen vloeien, terecht!
En voor onze Tom: wat een prachtige passende foto. ❤️
Inderdaad! Zeer mooie foto alweer. Telkens weer blijft Tom me verbazen met de gevatheid van zijn foto’s. Deze ook weer: zo teer, zo soft.
‘t Is ne crac!
Dank je wel hé Tom. LU
Hey softy,
Weet je, dat jouw creativiteit daaruit voortvloeit ? Weet je, dat jouw passie voor de blogs van Dirk Draulans daarmee te maken heeft ? Weet je, dat dit je drang naar warme vriendschap voedt ?
Ik weet van mezelf dat ik er soms wat te hard tegenaan ga. Niet opgevend, steeds doorga om uiteindelijk mijn doel te bereiken. Let op, daar kan je achteraf ook heerlijk van genieten! Wellicht is dat bij mij de redenen dat ik dagdagelijks nog van ”blijven werken” hou…
Maar de laatste jaren zie ik mezelf duidelijk veranderen. Mijn weinige vrije tijd probeer ik een softy te worden. Probeer ik de warmte te vinden in alles wat jij meekreeg van moeder natuur. K heb al gesnapt, aandacht hebben en geven, is het essentiele aan softy zijn. De rest vloeit er automatisch uit voort.
K prijs me gelukkig ook al te kunnen zeggen, dat de song ”Broken circle breakdown’ me al jaren heel sterk emotioneel ontroert. Zeker als je het pure verhaal van de film erbij neemt.
Sommigen zijn softy van nature en genieten al jaren van de mooie dingen in het leven, anderen worden het helaas pas met ouder te worden.. 😉😉
Mooi, Softy, zo kennen we je en zien we je graag. Met dank voor de tip over Philip Glass, inderdaad de moeite… aan het genieten.
Hoi Lieve,
Dankjewel je wel voor je reactie! Ik wist dat Philip Glass je kon bekoren want je koos voor Schotland, het mooiste land ter wereld. Puur, sober en basic… als de muziek van Glass.
Thank You for Being my friend🎶
Dag Lucrèce.
Wat heb je het weer mooi verwoord, want zo is het inderdaad. Maar de benadering naar de creativiteit heb ik zo nog nooit bekeken. Ik denk dat je gelijk hebt. En hoe ouder we worden hoge meer softy, ook daar ben ik van overtuigd. Ik denk dat we steeds minder bagage meezeulen in het rugzakje van ons leven en daardoor meer open staan voor de essenties.
Will the circle be unbroken,
bye and bye Lord. Bye and bye.
There’s à beter world a-waiting
In the sky Lord, in the sky.
Een softy? Integendeel. Een emotionele man die kan genieten van de (kleine) dingen des levens. Zowel in de literatuur, voor sommigen een vakgebied, als in de muziek, tijdloos door de jaren heen. Van simpele dingen die een mens gelukkig kunnen maken in het dagelijkse leven. En ergens, eens een moment, spontaan, soms door iets of iemand, treden de gevoelens die een mens heeft in werking. En dat resulteert dan in waterlanders. Zomaar. Van geluk, van leed, van weet ik veel wat nog allemaal… dus… Ik treed je volledig bij. Een mens geniet dezer dagen te weinig van mooie, simpele dingen. Een goei boek… een prachtnummer op cd of radio…. Of corona hier een rol in speelt , dat weet ik niet. Mss wel, Chengdu heb ik al eens eerder zien passeren. Dat ken ik nog. De andere zal ik nog een keer moeten opzoeken. Leonard Cohen ken ik natuurlijk ook he, God hebbe zijn muzikale ziel. Wat een legende. En velen met hem. Er zal altijd wel iets of iemand zijn…. The good, the bad, … dus …. Softy…. nee, zeker niet….Het is geen schande… Het is een mooie eigenschap. Iets om trots op te zijn. Lang leve de softy’s! Als iedereen wat softer zou zijn, komen we misschien tot het besef dat we allemaal mensen, zijn met goede en minder goede eigenschappen, die er voor elkaar kunnen zijn… Hulp bieden aan degenen die het nodig hebben en hulp krijgen als je het nodig hebt. Zo simpel kan het zijn. Gewoon respect voor elkaar. En dan bestaat hard en zacht niet meer…. Zo zal geschiede!
Mooi geschreven Alex. Zo ken ik je en niet alleen als mijn favoriet voetbalverslaggever!!!
Je laatste alinea is om in te kaderen en te memoriseren.
Dank je wel!!!