Slecht Nieuws

Ik heb slecht nieuws en ik heb slecht nieuws

Geef toe: slecht nieuws wekt meer de belangstelling dan goed nieuws. Een dubbele aandachtstrekker dus!

Maar inderdaad, slecht nieuws.

Als ik dit stukje schrijf (dus eerder dan dat jij het nu leest) ben ik in het Maria Ziekenhuis van Pelt.

Hartproblemen!

Een paar nachten geleden werd ik wakker met knagende pijn in mijn borst en een gevoel van mateloze vermoeidheid.

Wees niet bang, het gaat geen medisch verslag worden of iets hypochonders.
De geschiedenis kort door de bocht: spoedopname, hartbewaking, katheterisatie …

Meer détails op simpel verzoek.

Nu gaat het me beter. 

Misschien is ook mijn hart wel versleten, of te vaak gebroken…

Als trouwe lezer weet je dat ik in het slot van meer dan 125 “Zjoetjes”  mijn hart(je) steeds blijf citeren! Je zou van minder verslijten!

Enfin, een slijtageslag eigen aan de leeftijd, hopelijk niks meer. 

Ik wacht nog op definities.

Maar ik ben nu mateloos uitgerust, zodanig zelfs dat ik mijn terugkeer op het internet met mijn stukjes heb bespoedigd. 

En om het met een positieve gedachte te formuleren: mijn hart heeft me laten voelen dat het er nog is en dat het nog overslag kan gaan want geloof het of niet: de avond voor de nacht van mijn aanval had ik een lang telefoongesprek met een mooie dame die me heel erg dierbaar is! Ik weet niet of dit de directe oorzaak was van mijn tumultueuze hartslagen… zou kunnen! Met redenen!

En liggen niksdoen is niets voor mij. Mijn gedachten blijven tollen en de verhaaltjes komen zo voorbij, plukbaar!

Dus ben ik dus weer actief op het net!

En ik ben blij dat het weer terug zover is hoor, ik heb jullie gemist!

En door de ramen van het ziekenhuis zag ik het verglijden van de laatste zomerdagen en hiermee kwam het slechte nieuws van naderende herfst en winter.

Normaal zie ik er niet tegenop, ik hou zelfs van de herfst, maar nu met die veranderende weersomstandigheden… de zomer was al zo slecht.

Maar het kost me weinig moeite om de mooie nostalgie van de herfst op te roepen hoor!

Vooral als je wat hulp krijgt. Toevallig krijg ik een gedicht in handen van jaren geleden, één van de mooiste gedichten ooit uit de Franse poëzie.

Paul Verlaine!

Chanson d’automne
Les sanglots longs
des violins
de l’automne
blessent mon coeur
d’une langueur
monotone.

Tout suffocant
et blême, quand
sonne l’heure,
je me souviens
des jours anciens
et je pleure.

Et je m’en vais
au vent mauvais
qui m’emporte
Deçà, delà.
Pareil à la
Feuille morte!

Paul Verlaine.

(Vertaling van mijzelf, kort door de bocht: Lied van de herfst! Het lange snikken van de violen van de herfst kwetsen mijn ziel in een eentonige loomheid.

Verstikkend en bleek klinkt mijn uur. Ik herinner me voorbije tijden en ik ween…

En ik ga met de roekeloze winden, die me meenemen van hier naar daar, zoals de dode bladeren). 

Het moet zowat dik vijftig jaar geleden zijn dat ik deze tekst heb gememoriseerd en opgeslagen in “software” van mijn ziel.

Heerlijke herinneringen aan een mooie studententijd.

Het heeft me dan ook stil gemaakt, bewust van mijn eigen sterfelijkheid, zeker in een hospitaal waar volop gewerkt wordt aan het terug op ritme krijgen van mijn oude hart!

Over een paar dagen overwin ik, hopelijk, deze kwaal en voorlopig mijn sterfelijkheid. 

Dan ga ik dansen in “les feuilles mortes”

Groetjes vanuit mijn hart dat blij is met de herontdekking van de poëzie van Paul Verlaine, de beste van alle Franse dichters (volgens mij en volgens Salvatore Adamo)

vanuit mijn ziel met treurnis om het heengaan van die mooie studentenjaren en daarmee een belangrijk deel van mijn leven

en vanuit mijn buik die nu eindelijk weet waar mijn voorliefde voor een bepaalde Franse aperitiefdrank vandaan komt!

Vive la France, Vive Verlaine, Vive Pastis!

Dank je Herfst.

Tot slot: de eerste strofe van het geciteerde gedicht werd op het einde van de tweede wereldoorlog door Radio Londen gebruikt om, als code, de landing in Normandië aan te kondigen aan het Franse verzet!

Recente Reakties