Slecht Nieuws
Ik heb slecht nieuws en ik heb slecht nieuws…
Geef toe: slecht nieuws wekt meer de belangstelling dan goed nieuws. Een dubbele aandachtstrekker dus!
Maar inderdaad, slecht nieuws.
Als ik dit stukje schrijf (dus eerder dan dat jij het nu leest) ben ik in het Maria Ziekenhuis van Pelt.
Hartproblemen!
Een paar nachten geleden werd ik wakker met knagende pijn in mijn borst en een gevoel van mateloze vermoeidheid.
Wees niet bang, het gaat geen medisch verslag worden of iets hypochonders.
De geschiedenis kort door de bocht: spoedopname, hartbewaking, katheterisatie …
Meer détails op simpel verzoek.
Nu gaat het me beter.
Misschien is ook mijn hart wel versleten, of te vaak gebroken…
Als trouwe lezer weet je dat ik in het slot van meer dan 125 “Zjoetjes” mijn hart(je) steeds blijf citeren! Je zou van minder verslijten!
Enfin, een slijtageslag eigen aan de leeftijd, hopelijk niks meer.
Ik wacht nog op definities.
Maar ik ben nu mateloos uitgerust, zodanig zelfs dat ik mijn terugkeer op het internet met mijn stukjes heb bespoedigd.
En om het met een positieve gedachte te formuleren: mijn hart heeft me laten voelen dat het er nog is en dat het nog overslag kan gaan want geloof het of niet: de avond voor de nacht van mijn aanval had ik een lang telefoongesprek met een mooie dame die me heel erg dierbaar is! Ik weet niet of dit de directe oorzaak was van mijn tumultueuze hartslagen… zou kunnen! Met redenen!
En liggen niksdoen is niets voor mij. Mijn gedachten blijven tollen en de verhaaltjes komen zo voorbij, plukbaar!
Dus ben ik dus weer actief op het net!
En ik ben blij dat het weer terug zover is hoor, ik heb jullie gemist!
En door de ramen van het ziekenhuis zag ik het verglijden van de laatste zomerdagen en hiermee kwam het slechte nieuws van naderende herfst en winter.
Normaal zie ik er niet tegenop, ik hou zelfs van de herfst, maar nu met die veranderende weersomstandigheden… de zomer was al zo slecht.
Maar het kost me weinig moeite om de mooie nostalgie van de herfst op te roepen hoor!
Vooral als je wat hulp krijgt. Toevallig krijg ik een gedicht in handen van jaren geleden, één van de mooiste gedichten ooit uit de Franse poëzie.
Paul Verlaine!
Chanson d’automne
Les sanglots longs
des violins
de l’automne
blessent mon coeur
d’une langueur
monotone.
Tout suffocant
et blême, quand
sonne l’heure,
je me souviens
des jours anciens
et je pleure.
Et je m’en vais
au vent mauvais
qui m’emporte
Deçà, delà.
Pareil à la
Feuille morte!
Paul Verlaine.
(Vertaling van mijzelf, kort door de bocht: Lied van de herfst! Het lange snikken van de violen van de herfst kwetsen mijn ziel in een eentonige loomheid.
Verstikkend en bleek klinkt mijn uur. Ik herinner me voorbije tijden en ik ween…
En ik ga met de roekeloze winden, die me meenemen van hier naar daar, zoals de dode bladeren).
Het moet zowat dik vijftig jaar geleden zijn dat ik deze tekst heb gememoriseerd en opgeslagen in “software” van mijn ziel.
Heerlijke herinneringen aan een mooie studententijd.
Het heeft me dan ook stil gemaakt, bewust van mijn eigen sterfelijkheid, zeker in een hospitaal waar volop gewerkt wordt aan het terug op ritme krijgen van mijn oude hart!
Over een paar dagen overwin ik, hopelijk, deze kwaal en voorlopig mijn sterfelijkheid.
Dan ga ik dansen in “les feuilles mortes”
Groetjes vanuit mijn hart dat blij is met de herontdekking van de poëzie van Paul Verlaine, de beste van alle Franse dichters (volgens mij en volgens Salvatore Adamo)
vanuit mijn ziel met treurnis om het heengaan van die mooie studentenjaren en daarmee een belangrijk deel van mijn leven
en vanuit mijn buik die nu eindelijk weet waar mijn voorliefde voor een bepaalde Franse aperitiefdrank vandaan komt!
Vive la France, Vive Verlaine, Vive Pastis!
Dank je Herfst.
Tot slot: de eerste strofe van het geciteerde gedicht werd op het einde van de tweede wereldoorlog door Radio Londen gebruikt om, als code, de landing in Normandië aan te kondigen aan het Franse verzet!
En mogelijk last but not least : Het is allemaal voorbij en goed verlopen. Blijf nu wel de raad van je dokter opvolgen en neem je pil aub.
En dat Franse gedicht brengt mij ook terug in de tijd. We waren Francofielen. Weet je nog dat we samen Salut Les Copains lazen die ik kocht en niet alleen voor onder andere de grote foto van Adamo die jaren later nog op mijn kamer hing. ❤️
Ja idd. Salut Les Copains lezen en op de radio luisteren naar “Formule J” met de J van jeunesse. En ik zei dan altijd “Formule Zjiet”. In de Franse taal was er nauwelijks verschil.
Ik zal braaf mijn pillen innemen hoor. Dank je voor je 😥 bezorgdheid.
Damn, is me dat toch ff schrikken. En dat zo na een weekendje zee. Goed dat je op tijd hebt gehandeld toen je de pijn voelde. Het hart is het belangrijkste instrument in het menselijk lichaam. Zowel fysiek als spreekwoordelijk. My heart will go on! En dat doet ook jouw hart. Speciaal zou je denken. Maar het is er zich van bewust dat het jou de kracht zal blijven geven om ons te kunnen voorzien van jou meesterwerken. 🙂 En om natuurlijk verder te leven tot het ooit, op een dag zal aangeven…. dat het genoeg is geweest. En een gewaarschuwd man …. Ma dat ken je wel. Maar ja, who wants to live forever?? Dat zong onze Freddie…. (helaas ook al in het rijk der geesten) — Queen! En daar zit waarheid in. Niet te vroeg natuurlijk…. Liefst heel laat… als we gezond mogen blijven he. Amen! Tot zover deze lezing. Ik ben echt wel blij dat je de weg van het internet terug hebt gevonden. Blij ook dat je ons gemist hebt, wij u ook. Zeker weten! Dus content? Ja natuurlijk! En met weer een stukje poëzie erbij, en Francais…. doet een mens weer beseffen hoezeer je kan genieten van de kleinste dingen in het leven. Oui, c’est vrai! En dat, mon ami, dat doe ik. Doen wij. Genieten!! En beseffen dat er ook mooie dingen bestaan, dat er wel liefde is in de wereld, dat de natuur ons soms haar mooiste dingen toont, dat er …. te veel om op te noemen. Maar bovenal… Pluk de dag, carpe diem! Want hoe oud je ook bent… 13, 27, 39, 45, 54, 62, 74, ….er zal altijd vreugde en ook verdriet zijn. Maar we moeten verder. En verder…. en verder….the good, the bad and the ugly….!! Desalniettemin hoop ik dat we nog lang mogen en kunnen genieten van jou vriendschap en je stukjes. Met een gezond hart, een goed hart… want … dat heb je! Dank je!
Goed verwoord Alex.
Het was voornamelijk een les in nederigheid! Mens, wees bewust van je eigen sterfelijkheid. Alles wat ik nog mag verwachten is bonus, extra time. Maar ik hoef geen grote dingen meer hoor, kleintjes wel.
Maar ik heb geleerd van deze periode dat niet wat je doet belangrijk is maar met wie!
En dat hebben wij, ondanks onze grote mond, niet zelf in handen. Dus elke dag opnieuw nederig en wel om je heen kijken naar die mensen die je leven waard maken om geleefd te worden.
Dank je Alex.
Laat de schrik je nu zeker niet tegenhouden om nog heel veel van je plannen uit te voeren, Zjiet. Het leven met al zijn kleine gelukjes wordt nog veel mooier na zo’n verwittiging als jij kreeg. Wij kunnen het weten want bij mijn halve trouwboek ging het licht helemaal uit een paar jaar geleden. Gelukkig kregen bekwame artsen zijn hart weer aan het kloppen. Elke dag die we sindsdien krijgen, is een cadeau.
Ik wens ook jou nog veel mooie jaren!
Dank je wel Mia.
Inderdaad kreeg ik een verwittiging dat alles zo snel voorbij kan zijn. Maar ik heb mijn lesje geleerd hoor, net zoals jij schrijft. Elke dag die we nog mogen meemaken is er één in “extra time” dus: niet vitten of zeuren, gewoon leven.
Het doet wel wat met een mens …
Weer interessant om te lezen. Uw bezoekje aan het ziekenhuis zal u eventjes hebben doen nadenken. Maar gelukkig weer kraak gezond. Bedankt voor de toezending. Rik
Graag gedaan Rik!
Ik ben ook weer gelukkig dat ik mijn sterfelijkheid voorlopig heb overwonnen hoor!
Maar inderdaad, het geeft een mens te denken…`
Dank je voor je reactie.
Oei Egidius… mijn tekst is te dun voor publicatie. Maar je hart lag al lang in de knoop. Ik heb geen hard hart… zodus. Ik wacht tot de normaliteit. Ondanks de schijn van het zijn.