Tenerife EXIT

Jaja, exit, gedaan. Na amper een weekje, één derde van de geplande periode, zijn we alweer thuis …

Gisteren, maandag 14 mei, zijn we in Tenerife aan onze vlucht begonnen. Ik bedoel niet vlucht 1214 van Tui Travel, maar letterlijk de vlucht zoals de Joden met Mozes uit Egypte vluchtten, eeuwen geleden.

Mijn zusje en ik zijn weg uit Tenerife, weg gepest. Als je dacht dat dit alleen kon tussen kinderen en tieners in een schoolcontext, ben je mis. Soms kan dit ook ook bij oudere mensen, want mijn “schoon”broer is inmiddels 78 jaar …

Vanaf de eerste dag had ik het gevoel van niet welkom te zijn, en dat bleek de waarheid te zijn. Steeds meer en ergere pesterijen hebben ons tenslotte op donderdag doen besluiten om te vertrekken. De sfeer was onhoudbaar. Welke pesterijen, wat er precies gebeurde, doet niets terzake. Mensen die mijn “schoon”broer kennen weten wel wat er mis is. Tenslotte, niet elke wijn verbetert met het ouder worden. Sommige wijnen verzuren.

De eerste vlucht van Tui Travel die we konden boeken was maandag, 14 mei, precies één maand na de begrafenis van Lisetje. En zo zijn we in België sinds gisteren, met de trein tot Mol, met de auto van Leo tot de Windstraat …

Leo is dan wel geen schoonbroer, maar een mooie mens, de wijn die wél verbeterd.

Jammer? Ik weet het niet. Ik was misschien niet in de stemming voor de uitbundige feesten van Tenerife. Misschien was een retraite in een abdij beter geweest. Maar mijn zussen en ik hebben het fijn gehad samen, als bond- en lotgenoten, één weekje. Ik zal er hen altijd dankbaar voor blijven.

Het ergste is dat we mijn “hermana major”, mijn oudste zus, hebben moeten achterlaten, overgeleverd aan de grillen van de man waarvan haar dochter schrijft: de vent die ik verplicht mijn vader moet noemen.

Erg. Maar op 28 mei komt ook zij weer thuis en dan zullen wij er voor haar zijn, zoals zij nu voor ons.

En Tenerife?

Ik denk niet dat ik nog ooit een voet op het eiland zal zetten. Niet om wat er nu gebeurt is, maar omdat het eiland een metamorfose heeft ondergaan. Alles lijkt nu volgebouwd met hotels, appartementsblokken, winkels, attractieparken …

De authenticiteit van de Spanjaarden, het typische Canarische, is ver te zoeken, meestal onvindbaar.

Het mooiste is er wat er gebleven is, waar de mens gerust gelaten heeft wat er was aan natuur, onbezoedeld en ongerept, in een hete broeierige schoonheid van lava geweld en cactussen, van golven en rotsen. Maar hoe lang nog ???

Ik zal die schoonheid bewaren en koesteren.

Groetjes vanuit mijn gekwetste ziel, vanuit een hart dat blij is dat Olen terug dichtbij ligt en vanuit mijn buik die, ondanks de Spaanse gastronomie, toch nog met één kilo is verminderd.