Stel: ik heb koorts! 

Het kan overal van komen maar in feite is mijn lichaam in een gevecht verwikkeld tegen valse aanvallers zoals virussen (geen drie) of bacterieën.

En daardoor verhoogt mijn lichaamstemperatuur en hoe erg dit is kunnen we meten!

Eerst via de partner. 

Schat, voel eens, ik denk dat ik koorts heb.

En als dan de koele hand je voorhoofd beroerd heeft komt het verdikt: 

Ja het lijkt wel zo!

Volgende stap kan erg verschillend zijn: meten, medicijnen, dokter, spoedopname, euthanasie. 

Mannen overdrijven toch steeds als het over de ziektesymptomen gaat!

Maar goed: ik ben alleen! Dus de koele hand op mijn voorhoofd … vergeet het want mijn hand is op dezelfde temperatuur als mijn voorhoofd.

Meten is weten: op zoek naar de koortsthermometer. Maar waar ligt dat rotding? Heb ik er wel één? 

Ja, na wat zoekwerk heb ik het ding gevonden, in een zilverkleurig etui!

Een ouderwetse dus nog, met kwik gevuld of is het al met alcohol?

Maakt niet uit want het principe is dat de uitzetting van de vloeistof op een schaal gezet wordt en dat zo gemeten kan worden hoe hoog je koorts is.

En daarna moet het kwikniveau teruggeslagen worden tot ongeveer 35°C, klaar voor de volgende patiënt. Zo was het vroeger. 

Maar ooit schoof het ding wel eens uit de handen en brak dan op de vloer. 

Dat vonden wij dan weer niet erg want wij speelden met de ongrijpbare kwikbolletjes. Het gebroken glas én de kwik belandde via stoffer en blik in de vuilnisbak. Jammer? Of toch niet? Want vanaf 2003 werden de kwikthermometers verboden bij wet en moesten ze uit de winkelrekken verdwijnen. Te gevaarlijk, net als cyaankali, als sigaretten, als wolven, als bevers. Weg ermee.

De gebruiksaanwijzing:

Je kan op drie manieren gemeten worden: onder de tong, onder de oksels of… rectaal!!! Ja, in de … kont!

Jezus, wie verzint het! Daar kiest toch geen zinnig mens voor, toch?

Wat als je voorganger rectaal gemeten werd en jij koos voor “onder de tong”?

Dat die keuze nog aangeboden werd?

Ik prefereer: onder de oksel. Hygiënisch en betrouwbaar al is een langere meettijd nodig. Als je je dan ondertussen in je lievelingsboek verloor gebeurde het wel eens dat je het toestel vergat…

Tot 2003. Dan kwamen de digitale meters op de markt maar daar moesten dan weer batterijen in. Wij thuis hadden niet zo vaak koorts, dus waren de batterijen meestal leeg en bleef het bij de koele moederhand op het hete voorhoofd. 

Beetje uitzieken en… live goes on!

Maar toen kwam corona en de wetenschap verbaasde me want het meten van deze epidemiekoorts gebeurde snel, digitaal, via het voorhoofd.

Het leek wel op een maffia afrekening, als een kogel door je kop!

Handig, want er was zelfs geen contact nodig. Zo konden rijen koortslijders achter elkaar gemeten worden. No problem!

Stel je voor dat het nog met kwik en rectaal had moeten gebeuren. Het coronavirus zal nogal gelachen hebben.

Maar nu zie je die voorhoofdsmeters niet meer. Zouden ze samen met het coronavirus weg-gevaccineerd zijn?

Ik verloor vorig jaar twee vrienden in het ziekenhuis en hun koortsmetingen gebeurden telkens, hoe frekwent ook, via het oor! Eerst een plastic trechtertje erin en dan de meter. En die trechtertjes belanden dan via de prullenbak in de oceaan.

Waar is de voorhoofdsmeter gebleven?

Ik ben ook hier waarschijnlijk weer te dom voor maar als ik in het ziekenhuis zou belanden dan eis ik de voorhoofd metingen.

Ik draag hoorapparaten, dus blijf uit mijn oren!

Groetjes vanuit mijn zieltje dat de herinnering aan mijn verloren vrienden van vorig jaar, Jan en Henri, niet kan loslaten;

vanuit mijn hartje dat hopelijk nog lang zonder koorts kan blijven kloppen want ik houd van het leven en ik heb het gevoel dat het leven ook van mij houdt

en vanuit mijn buikje dat ik steeds weer moet voorhouden dat kwik erg giftig is en dat zijn hamburger-hunkering niet als “KWIK” geschreven wordt maar als “QUICK”.

(N.v.d.r.: Quick is een volledig Belgische hamburgerketen en dus niet Trump-gevoelig)