MILLENNIUM

Verbolgen ben ik. 

Ondanks het feit dat ik sinds mijn pensioen ruim voldoende tijd heb voor mijn hobby’s allerhande, ben ik nu verbolgen omdat er veel van deze tijd is gestolen. Alles met letters heeft mijn interesse, dus zeker schrijven en lezen.

Het schrijven zelf is de laatste maanden wat “on hold” gezet, gelet op de gebeurtenissen in mijn leven, maar lezen doe ik dus des te meer.

De grootste “ontdekking” van de laatste jaren waren de drie boeken van de “Millennium reeks”, geschreven door de Zweed Stieg Larsson:

-Mannen die vrouwen haten (Män som hatar kvinnor)

-De vrouw die met vuur speelde (Flickan som lekte met elden)

-Gerechtigheid (Luftslottet som sprängdes).

Alle drie écht voortreffelijke boeken, meesterwerken van Stieg die terecht internationaal vele prijzen wegkaapten.   

Hierbij aanbevolen.

Ik heb er met heel veel plezier heel wat uren in gelezen, want het zijn behoorlijke knapen van elk om en nabij de vijfhonderd pagina’s.

Maar Stieg is amper 50 jaar mogen worden en in 2004 (9 november) heeft hij zijn laatste letter geschreven. Jammer want in zijn nalatenschap werden nog aantekeningen gevonden voor nog een aantal boeken met dezelfde personages: Mikael Blomkvist, de journalist, en Lisbeth Salander, de hackster. 

Uiteindelijk is er andere schrijver, David Lagercrantz, met de verhalenlijn gaan lopen en heeft er een vierde deel over geschreven, zelfs een vijfde werd me onlangs verzekerd. Lagercrantz is bekend van de bestseller “Ik, Zlatan”, over de voetbalster Zlatan Ibrahimovic.

Ik had me dus verheugd op wat uurtjes lectuur, het boek van Lagercrantz telt een kleine 450 pagina’s. 

Maar het aantal jaren tussen de tijd dat ik de drie boeken van de millennium reeks las en nu, én mijn tanend geheugen, deden mij besluiten om eerst de drie bestaande delen opnieuw te lezen. Ik wist niets meer van de originele “plots” van de eerste drie boeken. En zo ben ik eraan begonnen: het eerste boek begon ik op mijn noodlottige Tenerife trip. Genieten, echt genieten, toch wat de lectuur betrof. Stieg Larsson kan schrijven. Mocht ik nog ooit een kind een naam mogen geven, het zou een “Stieg” worden !!! Uit respect. 

En de ongeveer 1500 bladzijden om te herlezen waren een plezier, ondanks de vele uren die ik eraan spendeerde. Zo was ik klaar om deel vier, wel van een andere schrijver maar mét dezelfde verhaallijn, aan te vatten.

Vol frisse moed begon ik eraan, maar algauw merkte ik dat Stieg Larsson dit niet schreef en dat deze Lagercrantz nooit zal kunnen wedijveren met Stieg.

Verre van … De eerste helft is rondom vermoeiend, erg vol met complotten en héél véél personages. Ik ben er het noorden bij kwijt geraakt. 

Maar goed, de sympathie, opgebouwd in de eerste drie delen, voor de hoofdpersonages Mikael en Lisbeth won en ik ben blijven lezen … tot de laatste bladzijde. 

Verloren uren helaas. Deel vijf zal dus vermoedelijk aan mijn aandacht voorbij gaan.

De clou is de “haat”verhouding tussen Lisbeth en haar tweelingzus Camilla, slechts gevat in de laatste 50 pagina’s en al de rest, de complotten van CIA, de Zweedse intelligence, de Russische maffia, de hele reeks aan personages en de intriges, komen als ballast niet eens meer bovendrijven.

Jammer, maar het meest jammere is dat het verhaal niet “af” is. Je voelt dat deel vijf al geschreven was bij de release van dit vierde deel. Stieg Larsson had ook steeds een vervolg in petto, maar toch was elk deel afzonderlijk mooie lectuur.

Een afknapper dus, 450 bladzijden intriges voor niets, voor iets wat je in 50 pagina’s ook had kunnen zeggen, en niet eens afgerond. 

Jammer. 

Dat gaf me te denken. Hoeveel stuff heeft een schrijver nodig om een boek te vullen? Veel, volgens Lagercrantz. 

Het volgende boek dat ik las was er één van Ernest Claes, vol novellen: “Die schone tijd.”

Onnoemelijk trots ben ik op die Vlaming, ik weet zijn graf te vinden op het kerkhofje van de abdij van Averbode.

De eerste novelle heet “Pater Cellier” en beslaat bijna 70 bladzijden. Smullen van begin tot einde, over de relatie tussen deze pater-econoom van de abdij en de jobstudent Ernest Claes in de drukkerij. Zonder enige hoogdraverij, zonder intriges (ze hebben elkaar nooit naar het leven gestaan, zelfs geen ruzie gemaakt) maar zulke subtiel beschreven relaties binnen de kloostergemeenschap.

Zonder intriges 70 bladzijden genietbare lectuur of 450 bladzijden vol intriges en verwikkelingen waar onze kat haar jongen niet in terug vindt …

Goede lectuur is als “hot chocolat”: a hug from inside !!!

De keuze is aan jou, beste lezer, oordeel zelf.

En mocht je er zelf het noorden bij verliezen, ga dan eens naar het graf van de te jong gestorven Stieg Larsson in Zweden, het ligt dezelfde kant op.

Groetjes vanuit mijn hart verknocht aan de letteren, vanuit mijn verbolgen zieltje, verliefd op “goede” Zweedse misdaadromans, en vanuit mijn buikje dat ook al een zwak heeft voor de vele Zweedse specialiteiten, onder andere “Köttbullar” (=gehaktballetjes van Ikea)

Bij het “ter presse” gaan van dit stukje over lectuur moet ik bekennen dat ik inmiddels deel vijf van deze Millennium reeks ook heb gelezen. Ik heb me laten verleiden, het vlees is zwak.

Lagercrantz bewijst met “De man die zijn schaduw zocht” dat hij wat heeft bijgeleerd, dat moet gezegd worden. Heel weinig complotten dit maal, weinig personages, een goed en spannend verhaal. Maar …

de verwachtte confrontatie tussen Lisbeth en haar tweelingzus Camilla gaat niet door, ondanks het gegeven van het boek: tweelingen die apart van elkaar worden opgevoed. Dus weer blijf ik op mijn honger zitten. Stieg jongen, wat doe je me aan ?

Deel 6 ???