Muziek

​Ken je het gevoel van het wegsmelten bij muziek?

Ik wel.

Noem me sentimenteel, noem me zwak … ik vind het niet erg, au contraire, ik ben er trots op!

Als ik op stille momenten, alleen met een boek, een glas Pernod, onder de leeslamp geniet van mediterende muziek … vaak rollen dan de tranen over mijn wangen!

Ik vind het niet erg, ik veeg ze niet weg, het zijn de rimpels van mijn ziel.

Muziek als “Glassworks” van Philip Glass bijvoorbeeld, “Spiegel im Spiegel” van Arvo Pärt, verstilde Gregoriaanse klanken, …héérlijk!

De stilte van die muziek is oorverdovend voor zachte zielen… daar hou ik van.

Als in intimiteit omwikkelt muziek mijn emoties, zo mooi!

Is dit het leven waard? Ja hoor, het mijne toch!

Ik hou er echter niet van dat meesterwerken vertaald worden, meestal is dat voor mij gelijk aan creatieve moord en ik predikte meer dan eens dat dit bij wet verboden zou moeten worden …. tot ik Lieven Van Vaerenbergh hoorde zingen!

Ik stel Lieven even voor! Hij is een gevierde artiest plaatselijk in Mol Gompel. Zijn liefde voor muziek is zo groot en zijn creativiteit met woorden zo meesterlijk dat hij beslist verdient om in de kijker gesteld te worden.

Alleen van Lieven aanvaard ik de vertalingen die hij maakt van Franse chansons, omdat hij de teksten zo meesterlijk ombuigt dat je nauwelijks van vertalingen kunt spreken. Als je daarbij zijn enthousiasme ziet en het elan waarmee hij zijn eigen “vertalingen” brengt dan is je avond geslaagd, gegarandeerd.

Zo mocht ik onlangs, omringd door drie lieve vriendinnen, van de muziek van deze grote kleinkunstenaar genieten.

Het decor: de voorgevel van het Gompelse Casino,  een bouwval maar ééntje met een toekomst: het “geklasseerde” gebouw gaat helemaal opgeknapt worden en gaat een reuze toekomst tegemoet. Karakter!

Voorlopig is alleen de voorgevel van enige decoratieve waarde, en daar trad Lieven op met zijn gitaar en zijn vertalingen van Franse liedjes. Voor de gelegenheid had hij zich omgedoopt tot “Le Cher du Mont Fougère”. Spitsvondig!

Zijn vriend Marrek contrabass-te heerlijk de deuntjes van Lieven mee.

Je viens te chanter la ballade, la ballade des gens heureux!!!

Gezellig in open lucht. Wijntje, sfeer, goed gezelschap …

Maar dat was buiten onze heerlijke zomer gerekend.

Blij toch dat onze VRT de reeks van “FC De Kampioenen” opnieuw uitzendt, zo weten we tenminste dat het zomer is!

Enfin, de dreigende wolken en wat verdwaalde druppels noopten de organisatoren om de watergevoelige elektrische apparatuur van de artiesten veilig te stellen en dus verhuisden podium, artiesten én genodigden, met stoelen en tafels, naar de binnenkant van deze puinhopige bouwval naar wat eens een fraaie zaal was en het ooit weer zal worden. En daar, te midden van steigers en gereedschap, vol kabels en onvoltooidheden, daar hebben we genoten met volle teugen en ik met natte wangen.

Ik dacht hierbij aan de gedichten van Toon Hermans, positieve spitsvondigheden, die ook vaak mijn ziel beroeren.

En daar ook heb ik mijn eigen muze terug ontmoet, degene die me verlaten had. Woorden smeden tot gedichten -zoals Lieven- kan ik niet, maar mensen blij maken met mijn eigen tekstjes wel en dat ga ik opnieuw proberen.

Het einde van mijn creatieve constipatie?

Maar ik waarschuw: bij de eerste tekens van falende creativiteit koppel ik los en ga, free wheelend, in pauze.

Ik ga mijn best doen want de vele, warme en oprechte reacties op mijn retraite hebben me deugd gedaan.

Dank jullie daarvoor.

En dit zeg ik terwijl tranen over mijn wangen lopen.

Dankjewel Lieven, Le Cher Du Mont Fougère, voor de terugkeer van “mijn” muze!

Geen gevoelens zijn intenser, geen intimiteiten groter, dan die die je delen kan.

Quand on a que l’amour …

Groetjes vanuit mijn ziel, verwarmd door de stilte van mooie muziek;
vanuit mijn hart, blij met de wederopstanding van mijn eigen creativiteit;
en vanuit mijn buik, verlangend naar de rust van leesuurtjes mét muziek, niet voor de literatuur, maar voor de begeleidende pastis.

Recente Reakties