THE NIGHT OF THE PROMS.

Music was my first love, and it will be my last. Music of the future and music of the past …

Geen enkele lijn van muziek, geen enkele notenbalk verwoordt beter de bedoeling en het sfeertje van The Night of the Proms. (NOTP)

De liefde voor muziek.

John Miles was er al van het begin bij op de NOTP, sinds 1985, mét deze song.

Voor mij was zijn optreden steeds hét hoogtepunt van de avond, ook nu nog.

Want ik had het voorrecht om de editie 2018 te mogen meemaken, op uitnodiging van een dierbare vriendin, die de tickets gewonnen had met een quiz op Radio 2, met een rondleiding “back stage”.

Dank je Suzy en Herman. Ik heb ervan genoten.

Hoewel ik meermaals in het verleden deze concerten frequenteerde, was het alweer een aantal jaren (te veel?) geleden. Het leven …

Suzy echter kan bogen op een uitgebreide NOTP palmares, ik denk dat ze élke voorstelling heeft meegemaakt, sommige zelfs twee keer. Geen wonder dat ze de tickets kon winnen!

Maar helaas … NOTP is op zijn retour, merkbaar aan alles.

Waar in de jaren 80 en 90 nog meer dan twintig voorstellingen per jaar liepen, zijn ze nu teruggevallen naar twee, niet eens volgeboekt.

In de gloriejaren werden artiesten “gemaakt” op dit podium, denk maar aan Andrea Bocelli, nu zijn het meer artiesten “over the top”, uitzonderingen niet te na gesproken. En ze doen hun best hoor, maar de concurrentie is groot.

Persoonlijk vind ik het Sportpaleis van Antwerpen ook té groot voor optredens als dezen, zelfs de grote schermen links en rechts van het podium brengen onvoldoende soelaas. Jammer.

Susan Vega, chapeau. Ze staat er met ijzersterke songs … kwaliteit.

We kennen haar wel, al zingt ze: Hi, my name is Luka !

Milow dan, Belgisch supertalent, dansbaar en best te genieten, zong klein en lichtjes timide Howling at the Moon.

Mooi.

Dan Earth, Wind and Fire, of ten minste wat er nog van overblijft. Ze kunnen wat. Hun moves werken nog steeds aanstekelijk in ditBoogie Wonderland.

Mooi.

Alexandra Arrieche ken je misschien nog niet, maar zij is dé verrijking van de NOTP. Zij dirigeert het “Antwerp Philharmonic Orchestra” op meesterlijke wijze.

Zelfs haar achterkant oogt mooier dan de voorkant van haar voorganger Robert Groslot.

Jammer dat de uitvoeringen van klassieke werken bijna verdwenen zijn, herleid tot een tiental clipjes als Facebook filmpjes en ook zo gebracht, te kort voor herkenning. Jammer.

De “Regie” zorgde er dan ook voor dat het 72 koppige orkest, samen met het koor Fine Fleur, meestal onzichtbaar waren achter een scherm van lichteffecten en lasershows. Ik zie liever de muzikanten en de koorleden aan het werk.

John Miles, voor mij nog steeds hét hoogtepunt van de NOTP, vertolkt schitterende en ontroerende songs, met Music als absolute top. Krijgt mijn nekharen moeiteloos overeind.

Hij herinnert je eraan dat de belangrijkste dingen in het leven geen dingen zijn !

Mister Miles zei ooit: “De noten die je niet speelt zijn net zo belangrijk of zelfs belangrijker dan de noten die je wel speelt !”

Hadden ze maar naar de woorden van John Miles geluisterd.

Smaken verschillen, gelukkig: een klassieke gitarist laten acteren met een 72 koppig orkest én koor, vind ik misdadig en zeker nefast voor de carrière van Petrit Ceku uit Kosovo. Hij is zeker een virtuoos, maar hier niet op zijn plaats.

Zo ook een ongekende fluitspeler, die ook op virtuoze wijze muziek maakte met fluiten te steken in zowat elke lichaamsopening. Klein en onbeduidend in deze muziektempel.  Doorverwijzen naar parochiezalen en vlaamse kermissen aub.

Idem dito voor de presentator van de avond: Pieter Embrechts. Hij oogt goed bij de dames en misschien is hij daarvoor gekozen. Zeker niet voor zijn capaciteiten als presentator. Beneden peil.

Ik denk trouwens dat hij niet betaald werd: hij mocht, ik denk als betaling voor bewezen diensten, een liedje zingen uit zijn CD. Maar zelfs de verklaring van de titel “A Street Concert” was … slaapverwekkend.

Het liedje zelf dan: een luisterliedje, in een muziektempel als het Sportpaleis,

Heren regisseurs van NOTP, waar waren jullie gedachten? En dan kwam er bovendien nog geen einde aan. Naar mijn gevoelen duurde het wel 15 minuten voor het verlossende einde kwam. Dik betaald dus volgens mij.

Oef.

Het hoogtepunt dan : SEAL. Je zult zo maar heten!

Ik weet niet of het zijn voor- of achternaam is. Zingen kan hij zeker wel en sfeer maken ook, al kwam dit ook door de extra 100 decibels die over ons gegoten werden.

Met zijn titeltrack van de film “Batman Forever”, Kiss from a Rose, is hij zeker prominent aanwezig in de popscene wereldwijd, maar in het sportpaleis had het meer van een zoekplaatje als “Where’s Wally?”. Je kent wel het kleine ventje Wally met streepjestrui die je moet zoeken op een poster vol met andere figuren.

Zo verloren liep Seal rond door het publiek, van “hot naar her”, links, rechts, op en neer, vermoeiend voor hem, voor ons, maar vooral voor de cameramensen die beelden moesten schieten voor de grote podiumschermen… en voor de security mensen, die hem steeds omringden als was hij een échte diva, om té opdringerige fans af te weren, ik kon het niet beoordelen: te veraf.

Pijn aan mijn oren, maar spektakel. Ik vraag me af of deze zoektocht naar Wally in het regieboek stond.

Alweer jammer.

Dus muziek kan zowel goed, slecht of geen van beiden zijn.

Spinoza zei ooit:”Muziek is goed voor iemand in een melancholische bui, slecht voor iemand die rouwt en voor de dove maakt het niets uit !”

Al bij al was het een geslaagde avond.

Ik herinnerde mij nu weer waarom ik het laatste decennia niet meer naar NOTP geweest ben: de in staat van ontbinding verkerende organisatie en regie, en mijn té kritische smaak.

Oké. Ik heb er niet voor betaald, dus is de balans zeker. Maar zeker positief is de muziek “an sich”: Milow, Susan Vega, Seal, Earth, Wind and Fire, Alexandra Arrieche, het groot orkest van Antwerpen, Fine Fleur … De dame van de rondleiding “back stage”: chapeau! Dus een positieve muzikale ervaring om niet te vergeten, met dank aan mijn sponsors van de avond: Suzy en Herman.

Groetjes vanuit mijn met een notenbalk getatoeëerd hartje, vanuit mijn misschien té kritisch zieltje, en vanuit mijn buikje, dankbaar voor en blij met de blikjes Stella vooraf …