We leven in spannende tijden. De aanslagen van terroristen komen steeds dichterbij met drieste uitvoeringen. Mijn eigen nichtje was vlakbij de aanslag in New York op 31 oktober laatstleden waarbij iemand een hoop levens aan diggelen reed, in de naam van één of andere Allah!

Wreedheden, waarmee ook het internet overspoeld wordt. Zelfs onze kinderen kunnen er niet meer langs kijken en gebruiken de beelden van onthoofdingen en autobommen in hun virtuele spelletjes.

Wreedheid.

Zou het eigen zijn aan de mens?

Ik las onlangs het boek “12 years a slave” van Solomon Northup. Daarin verhaalt de man over zijn leven als slaaf en vooral van de wreedheden die hij heeft moeten ondergaan door zijn blanke meesters in het zuiden van de Verenigde Staten, eerste helft van de negentiende eeuw. Ongelooflijk verhaal dat aan je kleeft, al vind ik het geen hoogstaand werk. Het schijnt ook verfilmd te zijn, naar alle waarschijnlijkheid pure horror, al zal het ergste wel weg “ge-hollywood” zijn.

Ik begrijp niet dat iemand een medemens zoiets kan aandoen, wel begrijp ik beter de troebele relaties tussen blank en zwart in die zuiderse staten van de VS.

Maar dichter bij huis was het ook van dat hoor. Amper een dikke zeventig jaar geleden hebben onze lieve buren, de Duitsers, zich bezondigd aan onbeschrijfelijke wreedheden. En al waren er de bevelen, en al was de tijd anders, je moet het toch maar gedaan krijgen, bijvoorbeeld zomaar wat schieten op argeloze, in een kamp opgesloten gevangenen, om te doden, zoals te lezen was in “Schindlers list” van Thomas Keneally, ook verfilmd door Steven Spielberg. Gooi het niet weg. Mijn vader heeft ook in zo’n kamp gezeten en het, de hemel zij geprezen, overleefd.

Ja, want ikzelf ben als dikkopje gestart in het voorjaar van 1951, dus 6 jaar na die oorlog. Dank je Pa, om te overleven.

Meer recentelijk krijgen we beelden op het nieuws waarvoor ze ons waarschuwen, wegens te gruwelijk, te wreed. Onthoofdingen, zelfs gewoon met een mes, van mannen, vrouwen, kinderen … Los van het feit, los van de gruwel, hoe kan je zoiets doen? Hoe kun je daarmee verder leven …

Is er verschil tussen de slavenbaas die een slaaf doodranselt, een nazi die de vergaste lijken van onschuldige kinderen en vrouwen in primitieve ovens duwt, een IS terrorist die met een broodmes een mens die hij van huid noch haar kent de strot oversnijdt?

Soms voel ik dat we ons moeten schamen om mens te zijn, om te lezen in boeken als de Koran, de Bijbel, de Torah rollen, de Diamant-Soetra, etcetera. Daar kan toch niet in staan hoe je een ander moet vermoorden, verminken, pijnigen. Hoe durven de beulen deze heilige teksten gebruiken om hun gruweldaden te rechtvaardigen ???

Onze kinderen krijgen het allemaal droog op hun brood gesmeerd, en ze zijn niet allemaal bij machte om dit te relativeren. De lijn tussen echt en virtueel vervaagt snel, met gruwelijke excessen als IS strijders vanuit Europa, terreuraanslagen, massamoorden op Amerikaanse scholen, en ga zo maar door … tot gevolg.

Ik ken een dichter, Salvatore, al van in  mijn jeugd, die het prachtig heeft verwoord. Hij kan het beter dan wie ook. Volgens mij veel beter dan Bob  Dylan, dus Mister Dylan, als iemand de Nobelprijs van Literatuur verdiende, jij niet …

Trouwens, je moet er de geschiedenis van de Nobel prijzen eens op nalezen: deze man Alfred Nobel heeft in de negentiende eeuw geleefd en is de uitvinder van springstoffen en dus van bommen. Uit schaamte en om de hopen geld dat hij hiermee verdiende terug te geven aan de mensheid,  is de commissie voor de uitreiking van deze prijzen in Oslo opgericht, ook de prijs voor de vrede!!!

Luister naar Salvatore:

… Que l’on massacre l’ innocence,
Comme d’amour ou châtie-la,
Qu’on vienne d’ Amerique ou de France
mourir … au nom de quel Allah ??? …
Au cur des magnolia’s
Sur les collines de Rabiah!!!

Groetjes vanuit mijn erg bang rillend hartje, mijn poëzie minnend zieltje, Nobelprijs of niet en vanuit mijn buikje dat revolteert en verkrampt van de getoonde gruwel op onze media.