Eigenlijk moet deze titel in hoofdletters, want hij verdient het. Maar toch maar niet want hij loopt snel langs zijn schoenen, een lesje in nederigheid kan nooit kwaad.

Eén telefoontje of mailtje slechts heb ik nodig en mijn auto slaat automatisch af richting Groeneweg, onder een watertoren. De naam van de straat laat vermoeden dat het groen er “weg” is, maar neen, de hof van de Leo: die is pas groen, zelfs Mieke Vogels kan er trots verdwalen als de hof wat groter zou zijn geweest, maar daarover zijn de meningen verdeeld.

Ik heb de tuinman aldaar soms vergeleken met de kerstman, zelfs beweerd dat hij de broer van de kerstman was; maar wees eerlijk: je moet al een “Schot” zijn om dat te geloven.

Vanmorgen heb ik het resultaat van zo’n ommetje omgetoverd tot een heerlijke “ratatouille”: 10 “weck”potten koelen nu rustig op het aanrecht, in afwachting van slechtere tijden. Dit vereiste raad van de tuinman, maar ook tomaten, courgettes, ui, look, thijm, basilicum, venkel, paprika, nog meer courgettes, en verder zowat alles wat je in de koelkast vind en verdacht dicht tegen de THT datum aanhuppelt

Maar ook zijn boontjes zijn verrukkelijk !!! Lisetje kan er niet van af blijven. Superieure kwaliteit én ruim voldoende voor twee, sinds ik vorig jaar geklaagd heb over de té kleine porties.

Maar dit is slechts het eindproduct. De wezenlijke trots is de hof zelf. Het pad naar het kippen-logementen achterin is kaarsrecht aangelegd, vermoedelijk door professionelen. En daaraan, links én rechts, de weelde van de zomer. Vooral rechts, want links is al in bewerking door een onderaannemer. En het hoeft niet allemaal eetbaar te zijn, de bloemenweelde is ook enorm: klaprozen met verliefde wangen, korenbloemen zo blauw als de ogen van domme blondjes… De andere bloeiende onkruidsoorten zijn mij niet bij naam bekend, maar mooi … Er is daar zelfs een plant die bloeit als de zon ondergaat, en alleen dan. Echt waar, met eigen ogen gezien. Een andere rariteit, de tuinman niet meegerekend, is een bloempje dat alleen bloeit als de tuinman niet thuis is. Maar daarvan heeft hij zelf dus geen weet. Ik wel.

Eetbare dingen dan: in de serre, met mooie, nieuwe glaspartijen, de tomaten, mmmh, veel én sappig dik. Buiten: courgettes: de hoorn des overvloeds!, patatten:  aan het loof te zien: “fabelhaft”. Ik geloof dat ze er verleden week nog een verscholen “sans-papiers” in hebben gevonden. Venkel en bieten als bowlingballs, slakroppen zo groot dat je genetische manipulatie vermoed. Boontjes en bonen: onuitputtelijk, hoop ik.

Maar de prei dan!!! Daar wordt een mens echt lyrisch van. De kleinere variëteiten, tot een meter hoogte, staan binnen kort weer keurig in het gelid naar mij te glimlachen.

Voor de grotere preisoort moet ik verwijzen naar de boomgaard, daar staan ze meer op hun plaats tussen andere diverse fruit-lever-bomen. Ook voor de schaduw die ze de kippen en de tuinman geven op zomerse dagen.

Je hoeft echt geen drie fietsen te hebben om rijk te zijn. Wie is er hier rijk? De miljonair die vanop het balkon van zijn kasteel jaloers naar de tuinman kijkt, of de tuinman die met pijn in de rug naijverig de baron beloerd die op zijn balkon met een dikke sigaar een nieuw gat in de ozonlaag voorbereid.

Ik moet er Toon Hermans eens op naslaan.

Leo, we love you, tenminste tot de volgende levering.

Groetjes vanuit mijn groen hartje, mijn dankbaar zieltje en mijn naar écht eten hunkerend buikje.