Nonkel Zjef
Ik hoop dat, net als de vergeten groenten, ook de accordeon aan een remonte bezig is.
Ik hou van accordeon muziek. Ooit heb ik in de kerk van Westmalle een klassiek concert mogen bijwonen van een orkest dat uitsluitend uit accordeons bestond.
Ongelooflijk was het. Ik wist niet dat dit instrument, dat door mij veelal bekend stond voor zijn schlager- en kermismuziek, in staat was tot het brengen van de muziek van klassieke grootmeesters.
En toch was het zo. Ik – en met mij het hele gezelschap – hebben genoten van deze virtuozen.
Ik kende ook wel de Latijns Amerikaanse muziek waar de accordeon, de melodeon, de bandoneonist, de concertina en het harmonium prachtig harmoniëren.
Tango’s kan je je toch niet voorstellen zonder de klanken van de accordeon.
Maar als je zo oud bent als ik ken je zeker nog de accordeonisten die op kermisdagen jong en oud lieten dansen op oeroude volksdeuntjes en melodieën die nu bijna vergeten zijn.
Twee ogen zo blauw… Hij zit zo geiren op zijn duivenkot… Ge hebt zwarte knieën Melanie… Over vijfentwintig jaar… Que sera, sera… Ons Jefke is getrouwd en hij zit in de misérie… Ach was ik maar bij moeder thuis gebleven… En herre gij meubelen en herre gij huisgerief… Geef het orkest een pint bier… Als de klok van Arnemuiden… En dan draaien we rechts om, links om, op die oude klokkenwals uit de Jordaan… Johny, zing een liedje voor mij alleen…
Ach, wat hebben we vaak gedanst op de accordeon muziek van onze nonkel Zjef, Zjef Monten, broer van mijn moeder. Vaak trad hij alleen op, bovenop een biljart en soms had hij ook een drummer bij zich, zijn “zjasser” noemde hij die.
Maar ach, nonkel Zjef is er niet meer. Wie weet wat er van zijn instrument geworden is?
Ik hoorde dat verschillende van zijn nazaten het instrument toch meester zijn.
Gelukkig, maar of zij dan bereid gevonden worden om de hele avond van bovenop een biljarttafel een gans café aan de draai te krijgen???
Ik weet het niet. Het is zwaar werk, dat zeker, en ik vermoed dat de elektronica een handje helpt.
Andere instrumenten, zoals mijn eigen keyboard, hebben de accordeon klanken in zich. Een simpele druk op een knopje volstaat en je verandert je pianoklanken naar accordeon-, bandoneon-, concertina- of harmonium klanken.
En ook dat is mooi hoor, als het gebracht wordt door betere muzikanten dan ikzelf.
Door Marc Stans bijvoorbeeld. Marc is niet alleen muzikant maar voor mij ìs hij gewoon muziek! Hij bespeelt verscheidene instrumenten maar als hij de accordeon vastneemt lopen de rillingen over mijn rug. En niet alleen bij mij!
Gelukkig! Ik ben dankbaar voor mensen als Marc in mijn kennissenkring.
Maar de allereerste die me zo bekoorde, de eerste die waarschijnlijk het zaad van mijn liefde voor die muziek zaaide, was en blijft voor altijd nonkel Zjef.
Als je ging trouwen in de zestiger, zeventiger jaren moest je eerst een vat geven, een “drinkes”. Zo noemde men dat toen al was vaak één vat niet genoeg. Het was een beetje om tegemoet te komen aan die mensen die buiten de lijst van de bruiloftsgasten vielen.
Buren, vrienden van de jeugdgroepen, schoolkameraden, …
Maar het waren knalfeesten, vergelijkbaar met de aprés-ski-feesten nu, maar dan met één tiende van de decibels.
En het waren walsen en polka’s die gespeeld werden. En vaak ook “nen trage” om toekomstige koppeltjes de kans te geven elkaar te voelen bewegen en vaak, als het licht dan gedempt werd, om stiekem een zoentje te stelen.
Er waren ook “boegies”, onder invloed van de Amerikaanse rock and rolls.
One, two,three o’clock, four o’clock rock!
Maar dat vereiste toch wat meer danstalent.
Ach nonkeltje, wat hebben we jou vaak “Mexico” van de Zangeres Zonder Naam laten zingen. Alleen om de bravoure van jouw show te zien. En natuurlijk ook om je te plagen want steeds was je volgende nummertje “Geef het orkest een pint bier, een pint bier, een pint bier…”
Ambiance was toen héél gewoon. Ik zie de ouders van mijn moeder nog walsen, buik aan buik, links om én rechts om. Wie kan dat nog?
In mijn eenzame periode nam ik ooit de trein naar Antwerpen en ik kon me verliezen in het verdwalen in eenzame drukte.
En ooit, ik herinner het me nog goed, kwam ik in het stadscentrum, met reeksen terrasjes en parasollen. Het geroezemoes verstomde voor mij want ergens, dichtbij, hoorde ik de betoverende klanken van een accordeon.
Zie ik de lichtjes van de Schelde, dan gaat mijn hart wat sneller slaan. Ik weet dat jij op mij zal wachten en dat jij aan de kaai zal staan…
Ik heb een vrije stoel gevonden en ik heb genoten. Die straatmuzikant had nonkel Zjef kunnen zijn. Het repertoire klopte in elk geval.
Een biertje later heb ik geld in zijn hoed gedaan en hem bedankt.
Ik ben hem gevolgd naar een terras honderd meter verderop waar de man opnieuw begon aan zijn deuntjes. Mooi.
Als het tijd was om met de hoed rond te gaan ben ik naar hem toegestapt en heb ik hem uitvoerig bedankt. We hebben wat staan keuvelen over zijn muziek, over het verloren gaan van zijn generatie, over het gebrek aan belangstelling in accordeon muziek. Een fijne man!
Ik merkte duidelijk dat hij blij was met mijn interesse en hij vroeg mij of ik een verzoeknummertje had. En ja hoor… hij heeft het gespeeld: “Le temps des cérises” van Bobbejaan Schoepen.
Ik kan het me verbeeld hebben maar een bengelde een traan aan zijn gesloten ogen.
Dankjewel lieve accordeonist, dankjewel Bobbejaan Schoepen, dankjewel nonkel Zjef.
Groetjes vanuit mijn hartje dat opgewonden klopt bij de herinnering aan deze kleurrijke nonkel van ons en aan zijn versie van “Mexico”;
vanuit mijn zieltje dat blij is met herinneringen aan die Antwerpse muzikant en blij met de onvoorspelbare herinneringen, om dromen te laten uitkomen
en aan mijn buikje dat zich maar al te goed de vele glazen bier herinnert die we hierbij dronken, geflankeerd met grijze boterhammen met kipkap en mosterd.
Stevige kost om vol te houden.
En dan denk ik natuurlijk ook terug aan ons ma haar liedje : Herinderingen ( want zo zong ze het ) aan zoveel mooie dingen ……… en daar was Nonkel Zjef er zeker een van. Misschien droom ik er vannacht van. 🥰
Ja, onze nonkel Zjef was er ééntje uit de duizend. Herinderingen aan de tijd van toen en aan ons moedertje.
Droom zacht!
Zo mooi , vandaag nemen we afscheid van ons ma als het liedje herinneringen van Marva is die wordt straks op de uitvaart nog gespeeld
Mooie herinneringen aan een prachtig instrument. Ik ken er nog eentje die jij ook kent: Lieve Demaerschalck! Ik kan daar ook uren naar luisteren zeker live!!
Ik ook zoon, ik ook! Lieven is al jaren lang de vaste begeleider van Guido Belcanto en een feniomeen op dit instrument. Ook op gitaar trouwens.
Maar ik ken er nog een paar hoor: Marc Stans, top musicus, onomstotelijke genietbaar door zijn virtuositeit… en ook Lieven Van Vaerenberg (Chèr Du Mont Faugère) met een ongeëvenaard enthousiasme.
Ik ben blij dat onze muzieksmaak, vooral wat live muziek betreft, overeenkomst.
Dankjewel voor je reactie.
ons meisjes hebben beide een accordeon en hebben in een club in herselt gespeeld prachtige tijd. ons Nadia is spijtig genoeg gestopt en lizy speeld nog af en toe bij gelegenheid .veel grt
Goed zo Lena. Muziek meegeven aan je kinderen zou een wet moeten worden, net als in Oostenrijk.
En prachtige accordion muziek zeker.
Dankjewel!
Accordeonmuziek!!!!!! Inderdaad mooie herinneringen. Zo had ik in mijn jeugd (ongeveer 😯 jaar geleden) een nonkel (broer van mijn moeder en mijn peter was) die ook met een accordeon kon spelen. We hingen aan zijn lippen. Telkens als er iemand in de straat in het huwelijksbootje wilde stappen moest eerst een vaatje bier geven in de dichts bijgelegen café. En/of wanneer er een gouden bruiloft was in de buurt. Mooie momenten bij simpele gelegenheden, en mijn nonkel en zijn metgezel met de trompet of de “wasplank” zorgde voor de nodige gezelligheid. Mooie (vervlogen) tijden. Ze moesten echt nog eens terug komen.
Hoi Henri!
Mooie tijden inderdaad maar of ze nog kunnen terug komen? Ik betwijfel het. Ik denk dat we eerste de TV en de GSM moeten afschaffen.
Dan komt er vanzelf weer tijd voor gezellige samenkomsten met muziek.
Ik beaam je stelling maat, die tijden zouden moeten terug komen.
Hij speelde accordeon
Heel alleen voor ons twee
Hij speelde accordeon
En we draaiden maar mee
Hij speelde accordeon
Heel alleen voor ons twee
De muziek en de wijn
Een bedwelmend festijn
En we draaiden maar mee
Ja wij zetten het voort !! Onze Rune, mijn kleinzoon, de reporter-journalist in spé, speelt
op zijn 14de reeds een aardig deuntje ! Op zijn plechtige communie mocht hij ons
in de kerk verrassen met een solo optreden. Zie je oma’s ogen blinken ??
De muziek weergalmde tegen het hoge kerk gewelf, het spatte uiteen en benevelde
alle kerkgangers. Met hun kin vooruit, reikhalzend zoekend wie daar aan het spelen was
gaven ze ‘mijn jongen’ een staande ovatie ! Zie je oma’s ogen blinken ??
Moeilijk om je dan ‘gedeisd’ te houden……
Hallo Lucrèce!
Wat mooi weer die reactie van jou. Dank je!
En of ik de oogjes van Rune’s Oma zie blinken van trots.
Terecht hoor want jullie kleinzoon gaat jullie nog vaker trots maken, net zoals hij het deed in het verleden.
Ikzelf speel een beetje keyboard maar door het sterven van één van onze clubleden is ons groepje uit elkaar gevallen. Jammer genoeg! Ik heb al jaren mijn instrument niet meer aangeraakt.
Ik zou opnieuw moeten…. 🥴
Nonkel Zjef was een absolute muzikant. Niet kapot te krijgen uren achter elkaar volle bak!! Daarbij runde hij nog een ronde als melkboer was ook nog eens mijnwerker in Waterschei en werkte ook nog op de zinkfabriek van pelt….En was ook nog eens getrouwd met tante Madeleine Vlems,een zeeer lieve vrouw…achter elke uitzonderlijke man ……klopt dus!
Ja broer, Nonkel Zjef was een speciale. Muziek zat hem in het bloed.
Hij heeft een leven gehad dat zeker een boek waard is. Zoals in het boek van Zjef van Seppen was onze nonkel ook nog smokkelaar maar daar werden wij niet over ingelicht. Onze pa wel… die moest ooit wacht lopen ‘s nachts.
Tante Madeleine is ondertussen ruim in de negentig. Nog altijd kranig en lief, zoals we ze altijd gekend hebben.
Dankjewel voor je reactie!
And the memory remains …. Mooi. Daar kan ik van genieten se. Zo een terugblik op het verleden met prachtige herinneringen aan mensen en hun hobby’s, zalig! Zo ook ons moeder. Een accordeoniste in hart en ziel. Er bestaat zelfs nog een foto van ons ma en mezelf. Beide met een accordeon, als was de mijne een speelgoedversie. Maar toch! Memories!! Ik zal de foto bij gelenheid is whats appen! Als bewijs. I ‘ll prove it, you’ll see it! Maar muziek is het mooiste op aarde. Het verbind mensen, onbekenden, zielsverwanten ook met elkaar. DE muziek spreekt. Het zegt de woorden die je zelf niet kan zeggen. Er bestaatn geen slechte liedjes. Enkel smaken verschillen en dat maakt het net voor ieder zo aantrekkelijk! De liefde voor muziek. En het bewijs is er! Elk (voor zover ik weet) koppel heeft een leidje waarop ze elkaar leren kennen hebben, elkaar gekust hebben, beginnend met “nen trage” op 1 tegel. Weer memories! Mannen toch. Het schrijven hiervan alleen al maakt me blij! En ik ken ons ontmoetingsliedje nog steeds. “Please , forgive me” van Brian Adams. https://www.youtube.com/watch?v=7x8wPt8xarE .
Uit 1993 maar gespeeld op een fuif in april 1995. En zoveel jaren later weer muziek op ons trouwfeest. Ook weer eentje uit de oudere doos. Elton John & Kiki Dee: true love. Ook uit 1993. Dus nostalgie ten troef. Dus ik begrijp dat je terugblikt op de mooie tijd bij nonkel Zjef. Houdt dit vast zolang je leeft! LAng leve de muziek! Lang leve de herinneringen! Lang leve alle musici die we al verloren zijn! Lang leve ons ma, die me de muziek crobe heeft doorgegeven! Lang leve mijn boys, een gitarist en een drummer, dat ze nog lang muziek mogen maken. EN… lang leve Nonkel Zjef!
Hoi Alex.
Ik weet nog dat jouw tante Lisette vertelde over de accordeonmuziek van jouw moeder, haar zuster, en hun vader achter het ouderlijk huis aan de waterput. Het moeten mooie tijden geweest zijn met de vrienden, de familie en de buren!
ABBA heeft er een ode aan gewijd: “Thank you for the music…” en dat zegt alles!!!
Dank je wel Alex. Mooi!