Schrijven

Voor mij is schrijven iets evidents geworden, goddank.

Een hobby dus, maar daarom niet gemakkelijk.

Onze Nederlandse taal kent de nodige valkuilen, zoals de d-t regel, waardoor we al in de lagere schoolbanken de nodige kopzorgen hebben.

Ik probeer steeds zuiver en zonder fouten mijn tekstjes af te leveren, maar ik geef toe dat mijn lieve corrector mij steeds weer wijst op ingeslopen verhaspelingen en fouten. Dus heb ik gemakkelijk praten, ik word nagekeken. Ik bedoel niet voor mijn billen, wel gecontroleerd. 

Maar een gesprek onlangs met een gewezen onderwijzer maakte me duidelijk dat de taal nog steeds een grote bron van ergernis is in de scholen, zowel bij de leerlingen als bij de leerkrachten. 

Van de leerlingen kan ik het begrijpen, ze moeten nog leren, maar de leerkrachten …

Daarom ben ik mij gaan focussen, onbewust, op taalfouten die opduiken in de praktijk van elke dag. Mooi !!!

Een achtergelaten winkellijstje, op het handvat van een winkelkarretje, was écht hilarisch fonetisch opgesteld. Ik weet niet meer alles wat erop stond, maar “sossies”, salami, was erbij, en ook “ aawe keis”, oude kaas.

Het briefje als geheugensteuntje zal wel gewerkt hebben en daar gaat het toch om, niet?

Verder dan. 

Iedereen gebruikt tegenwoordig de letterwoorden zoals LU, love you, YOLO, you only live once, LOL, laugh out loud, LU2, love you too…

Ik ben te weinig bij twitter en instagram betrokken om er meer voorbeelden van te citeren. Maar vorige week kreeg ik een zelfgemaakte poster in het vizier, kennelijk door een kinderhand gemaakt. Met mooie kleuren en een passende tekst: JOLO. Neenee, geen tikfout, echt met een J, de tiende letter van ons alfabet. Ik was verbaasd, en keerde op mijn stappen terug om de bijhorende tekst te lezen. De jeugdige ontwerper/ster had de verklaring er zelf bijgezet. Ik citeer letterlijk: “joe oon li lif wans”.

Zo dat weet ik ook al weer! Fonetisch volledig correct !!! En de boodschap is overgekomen…

Eén van mijn trouwste lezers is Alex, vriend én schrijver. 

Hij maakt voetbalverslagen over de wedstrijden van zijn tienerzoon in de plaatselijke jeugdafdeling. En hij kan schrijven, ik meen het. 

Meestal zijn de verslagen die hij neerschrijft spannender dan de Belgische competitie. Ik geniet er telkens weer van.

Raar toch dat hij steeds de “lange ij” van “zijn, mijn”, vervangt door de letter “e”. Het gaat dan over “Amaai men voeten” of over “Sander zen schoenen”.

Maar ik hoop dat hij hier niets uit leert hoor, want ik hou zo van zijn schrijftrant.

Houden zo Alex !

Maar het laatste verhaaltje hierover is er eentje dat al jaren in mijn familie gekend is: mevrouw schrijft een kaart om jubilerende vrienden te feliciteren voor, ik meen, hun gouden bruiloft. 

Vraagt ze aan haar man: “Zeg, hoe schijf je “gefeliciteerd”?”

Antwoord hij: “Weet ik niet, schrijf maar “gelukgewenst”!

Maar ook dat bleek moeilijk te schrijven.

Het kaartje is nu gekend van de tekst : “Op naar de 100 !!!”

Groetjes vanuit mijn letterminnend zieltje, vanuit een hartje dat kan jubelen bij het lezen van mooie boeken, en vanuit een buikje dat blij is dat bij deze “goede” boeken ook kookboeken gerekend worden.

Recente Reakties