(Alvorens deze brief te beginnen is een kleine verklaring op zijn plaats. Prutske is het hondje van Lisetje, een redelijk witte Maltezer met meer medische mankementen dan zijn 12 jaren laten vermoeden. Linkeroogje is weg, rechterachterpootje is dun en krom, en zo nog één en ander, maar het is een schat, meestal, maar bovenal mijn vriendje al van sinds ik Lisetje ken. Al is hij klein van gestalte, zijn daden bennen groot. Ik noem hem hier respectvol mister P. en zoals je al kon lezen, is hij ook mijn wandelmaatje. Hij merkt nu wel aan ons dat er iets grondig fout zit, en daarom ben ik hem deze brief schuldig…)
Lieve Pruts,
De smart in je ene oogje waarmee je onze tranen opmerkt, doet soms zo pijn, lieve vriend. Ons baasje, ons maatje is erg ziek. Daarom rust ze nu veel op de sofa en is ze niet altijd gediend met jou verzoekjes om aandacht. Laat haar maar, het komt wel weer goed. Nood aan een knuffel? Kom maar naar mij, ik geef je nu toch ook je brokjes en je wandelingen. Ons Lisetje heeft kanker, Mr. P, ik denk niet dat jij weet wat dat is, maar het is erg, heel erg. Bovendien krijgen ze dat rotding niet chirurgisch weg en moet ze de zware weg van chemo gaan. Dat zul je ook niet kennen, maar ik leg het je nog wel eens uit. Als wij twee, haar jongens, altijd blijven samen werken om haar leven aangenaam te maken en haar lijden te verlichten, dan zijn we goed bezig. Zullen we dat zo afspreken, Mr.P? Je weet toch dat ik je graag zie, en altijd voor je zal blijven zorgen, zolang we samen kunnen zijn, want noch jij, noch ik zijn nog van de jongsten.
Dus, samen met ons baasje, gaan we voor kwaliteit, niet voor kwantiteit, al onze dagen zijn toch al geteld en er is geen geld of kuur die daaraan één dag kan toevoegen.
Mr.P laat ons samen onze best doen, voor haar, oké?
Dank je.
Kusje, likje, pootje, knuffel !!!
Trackbacks/Pingbacks