Een “Zjoetjes” tussendoor, zoals ik ze niet graag schrijf, zonder humor en over een ernstig onderwerp als doodgaan. Maar mijn drie referentiepunten, van onderaan mijn cursiefjes – ziel, hart, buik -, dwingen mij om dit te openbaren.

Lees, denk na en mijmer.

Niets is mooier voor jonge ouders dan de geboorte van hun kinderen.

Ondanks de pijn van de bevalling, de kater van de vader na de “aangifte” van de geboorte, ondanks de wetenschap dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn …

Maar het kind dan, is dat zo blij om geboren te worden uit de omarming van de oneindige eeuwigheid voor de geboorte? 

Blij om de start van het leven … tot aan de dood om opnieuw te rusten in de omarming van de oneindige eeuwigheid.

Kort verblijf, hopelijk krachtig en gelukkig.

Helaas: kijk om je heen en zie hoe de wereld -ook voor kinderen- steeds meer verergert in negatieve zin.

Steeds vaker horen we kreten van wanhoop, zoals in de Bohemian Rapsody van Freddy Mercury: “I sometimes wish I’d never been born at all …”

Een echte keuze heeft een mens hier niet over: de bevruchting, de euforie van de ouders, de invloed van de gemeenschap, van de religie …

Kiezen is er voor een mens bij de start niet bij! 

Maar aan de andere kant, bij het einde van dit kortstondig verblijf op aarde, tussen die twee oneindigheden, hebben we wel keuze, hoor ik je zeggen.

De dood geeft keuzes.

Afstappen van de mallemolen van het leven kan op twee manieren: natuurlijk of vrijwillig.

Natuurlijk vertrekken kent iedereen: we worden oud en het leven is op of we krijgen een ongeluk, een ziekte en weg zijn we, terug op die oneindige tijdlijn.

Tragisch, maar onafwendbaar, voor iedereen gelijk.

Vrijwillig afstappen van de mallemolen, dat is een ander paar mouwen.

Eerlijk, als je – om welke reden dan ook – voor deze vrijwillige dood gekozen hebt, is er niets, écht niets meer menswaardig.

Neem de mensen die beslissen om iemand mee te nemen in de dood zoals de zelfmoordcommando’s doen om religieuze, politieke redenen.

Wat doen ze hun eigen levenscirkel aan? Dat zij zelf voor hun “case” willen sterven, oké, maar zij sleuren onschuldigen mee! En de zorgverleners en de opruimers van hun rotzooi? De getuigen? Met welke trauma’s worden die, ongewild, opgezadeld?

En zo gaat het met elke zelfdoding, toch?

Of je een trein over je rug laat denderen, of van een flatgebouw springt, of je jezelf opknoopt aan een touw, of in het water springt en weet dat je niet kan zwemmen, pillen, vergif… noem maar op.

Hoe je ook gaat, je belast er je omgeving enorm mee, financieel, emotioneel, vol trauma’s, en ga maar door …

Dus stel ik: hebben we dan wel een echte keuze, zelfs al is je leven totaal uitzichtloos?

Ziekte, mateloze pijn, verdriet, … wat ook je reden mag zijn, het is JOUW keuze om ermee te stoppen.

Jammer dat het altijd zo mensonwaardig moet gaan, zo zwaar belastend voor je omgeving.

Kijk, bij onze huisdieren is het simpel, zij hebben er zelf geen stem in. Maar de baasjes weten wel wanneer het tijd is voor het laatste afscheid.

Dierenarts, spuitje, afscheid, tranen …

Geen trauma’s, geen rotklussen als opkuisen van bloed, ont-knopen van stroppen, samenvegen van resten, … Geen paperassen, geen absurde wetten …

Voor onze o zo geliefde en betreurde huisdieren kan het.

Geen enkele religie, geen enkele politieke strekking komt zich bemoeien in dit geval.

Maar o wee, als die geliefde een mens betreft!

Gedoemd zijn we om de “kelk” tot de laatste druppel te drinken. Zelfs de “humane” middelen zoals euthanasie en sedatie zijn zeer vaak een lange en pijnlijke lijdensweg. Ikzelf heb het meegemaakt met mijn vriendin en met mijn moeder, nu iets meer dan een jaar geleden.

Niets “menselijk” is daar aan, geen enkele “wil” zeker niet de laatste. 

De medische wereld en de wetgeving bepalen ons lot, ondanks onze “laatste wil”.

Gelukkig is er beweging op de barricade voor een “regie van menselijk levenseinde”. In Nederland is een coöperatie opgericht en al geruime tijd actief om deze materie uit de verbodssfeer te halen, bespreekbaar mét druk op de politiek. De naam: Coöperatie Laatste Wil.

Vanuit Vlaanderen is er ook belangstelling en daarom zijn de mensen van CLW nu ook gestart met acties aan deze kant van de grens. Gent en Hasselt hadden al informatievergaderingen en de huiskamergesprekken komen stilaan op gang. Goed zo!

De coöperatie wil dus een “laatstewilmiddel” verstrekken aan haar leden, waarmee ze waardig en in eigen regie uit het leven kunnen stappen.

Maar dat mag niet van de wetgever. Dus wil CLW deze wetgeving veranderen en hun doelstellingen mogelijk maken. In Nederland zijn er reeds miljoenen mensen die deze stelling ondertekenden en zo druk uitoefenen op de politiek.

Verder worden de leden via nieuwsbrieven geïnformeerd.

Iedereen, dus ook wij Vlamingen – ook jij – kan lid worden als je 18 jaar of ouder bent. Voor het geld hoef je het niet te laten, peanuts.   

Hopelijk hebben jij en ik dit middel nooit nodig, maar … just in case!

Het geeft (gemoeds)rust !

Alles hierover op www.laatstewil.nu.

Doen.

Groetjes vanuit mijn zieltje, mijn hartje en mijn buikje die dit keer gezamenlijk inzien dat samenwerken in deze belangrijk is, tegen de stroom van vooroordelen, tegen de vele “ja-maars” in. 

Coöperatie Laatste Wil.
De Roer 3, 3448 XM Woerden, Nederland.
Telefoon: 085-1301645
Email: post@laatstewil.nu
Website: www.laatstewil.nu.