SCHORSENEREN !

Als didactisch materiaal.

“Wanneer ik door de velden ga, en zon en hemel gade sla, dan weet ik hoe groots de natuur is en ik buig mij voor zijn majesteit …”

Tot zover mijn interpretatie van psalm 19.

Meester Willy besloot op een zonnige morgen om er met zijn klas rakkers op uit te trekken en zijn lessen in de natuur te houden. Goed idee op een mooie zomerdag. De kinderen hadden een opdracht mee: tegen het einde van de wandeling moesten ze allemaal vijf bloemen, vijf planten en vijf bomen kunnen herkennen. En zo verliep de wandeling. De meester toonde de soorten en hun verschillen en de rakkers … waren overal en nergens. Boterbloemen, madeliefjes, vogelkers, varens, eiken, beuken, … mooi maar de aandacht verslapt snel en hun vriendjes en het buiten spelen … allemaal toch plezanter hoor Meester !!!

Sommige dingen zijn moeilijker te onthouden dan andere, daarom werd er nogal wat herhaald door de meester. Zo ook het herkennen van de berk. Makkelijk zat: kijk naar de witte schors, een witte schors = een berk.

Eén berk verderop: wat is dit voor een boom kinderen? Verbazing alom: hoe kunnen wij dat nou weten? Kijk naar de schors, een witte schors = …. een berk !!!

En zo werden alle gevonden items herhaald en herhaald, nodig vond de meester, vervelend vonden de kinderen.

Op het einde de wandeling, bij het naderen van de schoolpoort, vroeg de meester aan Mario, terwijl hij naar een hele rij berken wees, Mario, wat zijn dit ook al weer voor bomen?

Nu moet gezegd dat Mario niet het grootste licht van de klas was, maar wel de grootste ego !

Mario stond met de mond vol melktandjes naar de meester te staren, wanhoop in zijn blik … waarom ik, waarom nu ik ???

“Kijk naar de schors, Mario, kijk naar de schors …”

Vertwijfeld schakelden Mario’s hersenen naar overdrive, … wat wat wat ???

De schors Mario, de schors …

En met een lumineuze ingeving, een triomfantelijk blik van superintelligentie kwam het antwoord: SCHORSENEREN !!!

De meester heeft zich krom gelachen toen, en nooit in zijn lange karriére heeft hij Mario en zijn schorseneren vergeten. Ontelbare keren heeft hij het verhaal doorverteld, tot het aan de oren kwam van mij, zijn broertje. Ik vond het de moeite. Temeer omdat alweer bewezen werd dat alleen spel en vrienden, én de natuur, de moeite van het onthouden waard zijn, tenminste volgens de kinderen.

Accidere ex una scintilla incendia passim: uit een kleine vonk is dikwijls een grote brand ontstaan.

Misschien is Mario nu wel boomkweker, of groenteverkoper, of boswachter … wie weet?

Groetjes vanuit mijn gecharmeerd kinderminnend hartje, vanuit mijn zieltje dat verhalen naar waarheid steeds omarmd en vanuit mijn buikje, weer aan het einde van een afslankingskuur.