Streepjescode

Ik kom aan de hemelpoort en Sinte Pieter zet mij in een bak met blubber om aan de hand van het wegzakken in die blubber te bepalen hoe zondig ik heb geleefd. Eén uur sta ik te zakken tot ongeveer aan mijn navel. Ik kijk wat rond en merk een andere gelijkaardige bak met daarin een vriendin die ik gekend heb: Kristine! Tot aan haar kin verzonken in de blubber.
-Meisje wat …
-Ach Zjiet, zwijg jongen, ik sta op de schouders van Hugo !!!

Raar begin om aan te tonen hoe ik soms – en ik niet alleen – foute dingen kan zeggen en niet op sommige woorden kan komen, ongewild.

Het “puntje-van-de -tong-fenomeen”.

Zo was het met bovenstaand grapje ook: ik wilde niet Kristine maar wel Carine bij deze grap betrekken maar Carine’s naam blokkeerde op het puntje van mijn tong …

Ken je dat gevoel ook?

Raar, want ook in vele andere gesprekken bleef ik moeite ondervinden om de naam “Carine” uit te spreken.

Daarom ging ik digitaal op onderzoek uit.

Blijkt dat de woorden in ons geheugen gecatalogeerd zitten maar dat ons geheugen niet onfeilbaar is. Vandaar dus.

En hoe ouder we worden, hoe meer ons geheugen op een Zwitserse gatenkaas gaat lijken.

Het verheugde mij toch wel te lezen dat dit niets met “dementie” te maken heeft. Oef! En dat het in alle talen voorkomt, ook bij tweetaligen bijvoorbeeld, zelfs bij gebarentaal. Dat wist ik niet. Ik ben in mijn leven vaak getuige geweest van gesprekken in gebarentaal, nooit heb ik dit gemerkt. Wel dat ze zelfs in gebaren kunnen stotteren. Komisch hoor!

Ik leerde dat de regel is hoe meer je praat, hoe meer je het “puntje-van-de-tong-fenomeen” ontmoet.

Logisch: wie de meeste kilometers fietst krijgt het vaakst lekke banden.

En hoe minder je last hebt van “ik-kan-er-nu-even-niet-opkomen”, hoe beter je bent in quizzen en spelletjes.

Maar je kunt er niets aan doen, geen training kan verbetering brengen.

Dat zou anders weer een mooi beroep kunnen opleveren: “puntje-van-de-tong-fenomeen-therapeut”!!!

Kristine en Carine heb ik uitgebreid mijn verontschuldigingen aangeboden voor mijn spraakverwarring; Hugo – het diepst verzonken in de blubberbak – niet. Hij zwoer me trouwens wraak !!! Ik wacht af.

Zo zijn er nog twee andere vriendinnen aan mijn arsenaal toegevoegd die ik nooit zal vergeten.

Ze gaven mij ook genoeg geheugensteuntjes : de eerste met haar pantalon:

een witte broek met dunne en dikke verticale streepjes, zeg maar een streepjescodebroek. Heel mooi … de dame in kwestie trouwens ook.

Moet vervelend geweest zijn telkens als je langs de Colruyt kassa loopt: ping – ping – Ping …

De tweede dame met haar kapsel: een leuke “Jommekes” haartooi, héél erg tof. Het deed me telkens terug denken aan de doofstomme page Burt van ridder Ivanhoe op de Brt TV, vroeger, toen de dieren nog spraken.

Mede dankzij deze “geheugensteuntjes” kon ik hun namen heel erg goed onthouden zonder verwarring.

Hun namen?

Lieve en Lieve !!!

Groetjes vanuit mijn zieltje dat opgelucht is dat dementie nog niet om de hoek staat te loeren ondanks haperende woorden, vanuit mijn hartje dat oprecht trots is op de kleurrijkheid van mijn vriendinnenarsenaal en vanuit mijn buikje dat betreurt dat bij mijn hogervermelde bezoek aan de hemelpoort ik nagelaten heb om niet snel even te proeven van de legendarische rijstepap daar.

Gouden lepeltje hoeft niet, stokjes zijn ook goed!!!

Recente Reakties