Streepjescode
Ik kom aan de hemelpoort en Sinte Pieter zet mij in een bak met blubber om aan de hand van het wegzakken in die blubber te bepalen hoe zondig ik heb geleefd. Eén uur sta ik te zakken tot ongeveer aan mijn navel. Ik kijk wat rond en merk een andere gelijkaardige bak met daarin een vriendin die ik gekend heb: Kristine! Tot aan haar kin verzonken in de blubber.
-Meisje wat …
-Ach Zjiet, zwijg jongen, ik sta op de schouders van Hugo !!!
Raar begin om aan te tonen hoe ik soms – en ik niet alleen – foute dingen kan zeggen en niet op sommige woorden kan komen, ongewild.
Het “puntje-van-de -tong-fenomeen”.
Zo was het met bovenstaand grapje ook: ik wilde niet Kristine maar wel Carine bij deze grap betrekken maar Carine’s naam blokkeerde op het puntje van mijn tong …
Ken je dat gevoel ook?
Raar, want ook in vele andere gesprekken bleef ik moeite ondervinden om de naam “Carine” uit te spreken.
Daarom ging ik digitaal op onderzoek uit.
Blijkt dat de woorden in ons geheugen gecatalogeerd zitten maar dat ons geheugen niet onfeilbaar is. Vandaar dus.
En hoe ouder we worden, hoe meer ons geheugen op een Zwitserse gatenkaas gaat lijken.
Het verheugde mij toch wel te lezen dat dit niets met “dementie” te maken heeft. Oef! En dat het in alle talen voorkomt, ook bij tweetaligen bijvoorbeeld, zelfs bij gebarentaal. Dat wist ik niet. Ik ben in mijn leven vaak getuige geweest van gesprekken in gebarentaal, nooit heb ik dit gemerkt. Wel dat ze zelfs in gebaren kunnen stotteren. Komisch hoor!
Ik leerde dat de regel is hoe meer je praat, hoe meer je het “puntje-van-de-tong-fenomeen” ontmoet.
Logisch: wie de meeste kilometers fietst krijgt het vaakst lekke banden.
En hoe minder je last hebt van “ik-kan-er-nu-even-niet-
Maar je kunt er niets aan doen, geen training kan verbetering brengen.
Dat zou anders weer een mooi beroep kunnen opleveren: “puntje-van-de-tong-fenomeen-
Kristine en Carine heb ik uitgebreid mijn verontschuldigingen aangeboden voor mijn spraakverwarring; Hugo – het diepst verzonken in de blubberbak – niet. Hij zwoer me trouwens wraak !!! Ik wacht af.
Zo zijn er nog twee andere vriendinnen aan mijn arsenaal toegevoegd die ik nooit zal vergeten.
Ze gaven mij ook genoeg geheugensteuntjes : de eerste met haar pantalon:
een witte broek met dunne en dikke verticale streepjes, zeg maar een streepjescodebroek. Heel mooi … de dame in kwestie trouwens ook.
Moet vervelend geweest zijn telkens als je langs de Colruyt kassa loopt: ping – ping – Ping …
De tweede dame met haar kapsel: een leuke “Jommekes” haartooi, héél erg tof. Het deed me telkens terug denken aan de doofstomme page Burt van ridder Ivanhoe op de Brt TV, vroeger, toen de dieren nog spraken.
Mede dankzij deze “geheugensteuntjes” kon ik hun namen heel erg goed onthouden zonder verwarring.
Hun namen?
Lieve en Lieve !!!
Groetjes vanuit mijn zieltje dat opgelucht is dat dementie nog niet om de hoek staat te loeren ondanks haperende woorden, vanuit mijn hartje dat oprecht trots is op de kleurrijkheid van mijn vriendinnenarsenaal en vanuit mijn buikje dat betreurt dat bij mijn hogervermelde bezoek aan de hemelpoort ik nagelaten heb om niet snel even te proeven van de legendarische rijstepap daar.
Gouden lepeltje hoeft niet, stokjes zijn ook goed!!!
Vergeten! Euh, wat vergeten? Tja da weet ik niet meer…. Vergeten! En wat doen we eraan? Niks he. De leeftijd speelt parten. Ofwel hoe je vroeger alles kon onthouden. Steeds ouder worden dat wel, ma steeds minder onthouden. Daarbij kunnen de geheugensteuntjes helpen. Op alle mogelijke manieren. Beelden zeggen dikwijls meer dan woorden. Post-it’s kunnen ook helpen. Maar goed dat we nog kunnen schrijven. Da helpt ook om bepaalde zaken te onthouden. En onthouden, dat lukte . Over alles. Van nummerplaten tot telefoonnummer, namen en adressen, gewoon van buiten kennen. Straf hé. Maar aan al die “kennis” komt vroeg of laat een einde. Het zeef-effect tast ons geheugen aan. Of is het omdat we niet meer moeten nadenken. Dat er dingen bestaan die voor ons denken. Dr Google kan je daarbij helpen :). En nadien treedt er misschien dementie op ja, zou goed kunnen. Het leuke is hieraan dat je nooit vergeten bent wat je vergeten was. Handig toch! Zo sprak ik met een oude dame over vroeger. Ze zei me: ik zen vruuger nog Miss alzheimer geweest…” Waarop ik zei: “Ah ja? En wanneer was dat dan?”……. Antwoordde zij: “Euh, …. da weet ik niemieje! Klein moppeke. We mogen al eens lachen hé. Excuses aan iedereen die te maken heeft met alzheimer. Het is geen onderwerp om met te lachen maar ik vond het gewoon een goei mopje. Wil zeker geen mensen kwetsen…. Oprecht sorry!
Hallo Alex;
Fijn dat je je weg naar het schrijven terug gevonden hebt. Ik geniet daarvan. Dank je.
Binnenkort komt er een “zjoetje” aan waarin ik mijn voetbalvoorkeur uitdruk ten voordele van de U12 van Zammel, met jou als verslaggever: kijk dus maar uit naar de volgenden….
Dit verschijnsel doet zich blijkbaar alleen voor bij een overaanbod aan vriendinnen.
In dat geval spreekt men van spleetjescode…
WILLY!!!
Dat soort woordspelinkjes kan ik alleen van jou verwachten. Maar erg goed gevonden. Dank je.
Ik ben blij dat je de juiste weg voor reacties gevonden hebt.