Dagboek Mongolië juli 2023.

Mongolië één.

8 juli 2023.

Lommel.

Dertig minuten verder ligt Geel.

Geel.

Vier uur dertig verder ligt Frankfurt.

Frankfurt.

Tien uur dertig verder ligt … Mongolië.

Eindelijk, met drie jaar vertraging.

Wat te zeggen over de reis? Opstaan om vijf uur, mijn zus ophalen en naar Mario rijden in Geel; Auto stallen en overstappen in de bus van Herwig en Annick.

Onderweg reisgenoten Aimée en Eric ophalen, Jan is al in Frankfurt, altijd een snelle vogel.

Twee uur vertraging, maar “so what”. We zijn samen en we zijn onderweg. Zes mensen.

We volgen de vliegroute op onze schermpjes: Berlin / Warsaw / Gdańsk / Riga / Latvia …

En dan over Moskou! Geen Putin te zien.

Novogorod / Yekaterinburg / Kazan / Ufa en tenslotte Ulaanbaatar.

Zeven uur dertig. Mongoolse bodem. Geen problemen noch met de immigratiediensten noch met de bagage. En daar staan onze twee gezellen voor de volgende weken: onze gids “Buyaana” en onze Chinese vriendin “Suki”.

Hartelijke begroetingen en in de luchthaven wisselen we van euro’s naar tögrot en we kopen een nieuwe sim kaart voor de mobiele telefoons.

Dan neemt onze chauffeur Amgaa onze mee voor een eerste sightseeing trip langs de randen van Ulaanbaatar, de hoofdstad. Vol verwondering zie ik de dieren, de gers (ronde tenten, bij ons gekend als Yoerds, de wegen, de mensen…

Kamelen, koeien, paarden, schapen en geiten, alles steekt ongestoord de weg over. We zagen zelfs een arend. Een mooie kennismaking.

Resort Red Rock in Terrelj National Park. Rust, douche.

Dan lunchen en op weg naar “Turtle Rock”. De wegen in Mongolië zijn vooroorlogs slecht maar de rots was adembenemend. Groot, groter, grootst! En leek wel geschapen door de handen van een reusachtige beeldhouwer. Maar de natuur liet de rots zo eeuwen lang vormen, tenslotte is zij de beste en grootste beeldhouwer!

Wat arenden, wat kamelen, wat paarden, wat koeien … een mens went vlug!

Zelfs “Chipmonks” spelend in het gras.

De “Aryabal Meditation Temple” op dan, hoog in de bergen. Je moet fit zijn om er te raken maar de Boeddhistische spreuken op borden elke tien meter hielpen om de moed te vinden om door te gaan. Regelmatig vonden we rust als onze gids even wat vertelde over Boeddha, over de tempel, over de geschiedenis van Mongolië.

Het beste kwam als laatste: de 118 trappen naar de tempel zelf; 118 is een magisch getal voor de volgelingen van Boeddha hier.

We hebben het gehaald, het was de moeite en wat zweet waard.

Terug in Red Rock Resort spreken we af om 19 uur voor ons avondmaal.

Ongelooflijk! Mongoolse BBQ met zoveel groenten en vlees je maar kan eten.

En dan moet het mooiste nog komen: “karaoke” in de kelder. Gans privé hebben we onze kelen schor gezongen, Mario, Eric, Suki, Buyaana, mijn zus en ik.

ABBA, Eagles, Edith Piaf, een hele pleade aan songs die onze jongere jaren kleurden. En Buyaana deed haar duit in het zakje met Mongoolse songs.

Ook Suki hoor met een Chinese song die ze ooit heeft opgenomen in Peking, haar thuisstad.

Mooi!

Ik ben dank verschuldigd aan deze vrienden voor een ongelooflijk mooie avond.

Nu doet mijn keel pijn dus… water en bed.

Ik ga morgen verder.

Of overmorgen. On vera!

---

Mongolië twee.

Bijna geen tijd om te schrijven.

De hoogtepunten volgen elkaar in hoog tempo op.

Maandag 10 juli 2023.

Ontbijten, uitchecken en met de bus en tocht van ongeveer 50 km richting de hoofdstad naar het grote Chengiss  Kahn standbeeld.

Machtig hoe de trotse Mongoolse heerser van op zijn metalen paard met roestvrij stalen blik zijn rijk aanschoudt.

Het is me gelukt om tot op de kop te klimmen, ondanks de hoogtevrees-knieën.

Maar het was de moeite. Voor de dames nog wat verkleedpartijen in Mongoolse klederdracht en een hoop foto’s later reizen we verder naar Ulaanbaatar.

Novotel in Ulaanbaatar is een prachtig hotel met alle modere comfort. Verdieping 15, kamer 1511. Ruim, groot, netjes.

Ondertussen is mijn rechter oor verder aan het ontsteken en de pijn wordt stilaan onhoudbaar. Ik vertel het onze gids Buyaana en ze besluit een dokter op te zoeken. Ze pleegt de nodige telefoontjes.

De rest van de groep bezoekt in de namiddag, samen met de president van de republiek, het “National Historical Museum of Mongolia” en van horen zeggen: het was dik de moeite. Ondertussen zijn onze gids en ik, per taxi, naar het hospitaal gevoerd waar wij, wonder boven wonder, onmiddellijk bij een specialiste “Neus-Keel-Oren” terecht kunnen. Het onderzoek was pijnlijk maar de diagnose resoluut: zware oorontsteking!!! Gratis raadpleging ! Stel je voor!

Pillen én druppels, om de acht uur!

Komt in orde.

Dan hadden we , op de vooravond van de nationale feestdag op 11 juli van zowel Mongolië als Vlaanderen, een groot concert, op het Chengiss Kahn plein met traditionele muziek.

Maar voor mijn pijnlijke oren en mijn denderende hoofdpijn té luid.

Hopelijk is dit in tegenstelling tot de rust en de stilte die ons te wachten staat buiten de stad tijdens de rest van de reis.

Even vlug een biertje als afsluiter?

Ja wadde, pas om middernacht in bed, medicijnen, druppels, en héél slecht geslapen. De werking van de pijnstillers houden geen nacht vol.

Hopelijk morgen beter.

Dinsdag 11 juli.

Nationale feestdag. Hier in Mongolië maar ook thuis in Vlaanderen.

Vlug ontbijten en naar het nationale sportstadion van Ulaanbaatar voor de openingsceremonie van het Naadam festival.

Wat ons hier overkwam zullen we niet vlug vergeten! Druk, druk, druk!

In Ulaanbaatar wonen 1,5 miljoen mensen en ik denk dat ze allemaal in het stadion waren. Een onvoorstelbare menigte bleef de infrastructuren bestormen, ondank de regen. Maar goed, we hebben het gehaald en ik laat de foto’s getuigenis afleggen!

Boogschieten en “anklebone shooting” waren mijn favorieten.

Meer dan duizend figuranten, dansers en muzikanten. Inclusief paarden, kamelen, yaks, motorrijders…

Lunchen deden we ter plaatse met “Khuushuur”, een traditionele pasta.

Niet zo erg lekker volgens mij en veel te vet.

Dan vrije tijd voor rondwandelen, koffie en een bezoekje aan de competitie  van de worstelaars. We konden niet dicht genoeg bij komen om te kunnen zien maar de rust op de tribune stoelen was welkom.

Dan bracht onze driver ons een theater in de stad (Tumen Ekh) voor een erg mooie dans en muziek voorstelling. Hoogtepunt was een “slangen danseres”. Er kronkelde een lenige, jonge vrouw over een tafel alsof er geen beenderen in haar lijf zaten.

De clou was dat het orkest, vijftienkoppig, bewees dat zij met hun erg traditionele muziekinstrumenten toch onze westerse smaken aankunnen: Simon and Garfunkel (I rather be a hamer then a nail) en Strauss (Radetsky Mars).

Mooi, al waren we uitgeput!

Diner was weer ongelooflijk in een erg mooie setting: een halve “Ger” en ook daar kregen we nog een privé voorstelling van een “slangen meisje”.

Morgen moeten we om zes uur vertrekken…

Korte nacht dus!

Slaapwel!!!

---

Mongolië drie.

Woensdag 12 juli.2023.

Om zes uur paraat staan aan de balie van het hotel, gepakt en ready to go!

Ontbijt terwijl we rijden want… heel de stadsbevolking, of toch een derde ervan, vertrekt vandaag naar een plek een kleine veertig kilometers buiten de stad voor de paardenraces.

Onze gids wou de files vermijden en daarom zaten we reeds om 8:30u  op die tribunes! De beste plaatsen! Althans dat dachten we want tegen de tijd dat de racers zouden langskomen, zo rond 11:00u, waren de plaatsen tussen onze zitplaatsen en de reeling volgepakt met rijen en rijen mensen! Voor mij een ongeziene menselijke mierenhoop. Maar goed, als we tussen de menigte drongen of bovenop onze zitbanken gingen staan konden we de moedigen, na hun rit van ruim 2O km, hun paarden zien opzwepen naar hogere snelheden.

Wie gewonnen heeft weet ik niet. Ze zullen het wel door de luidsprekers gegalmd hebben vermoed ik.

Even de benen strekken en dan lunchen met zijn allen: brochetten van schapenvlees aan een kraampje op de kermis rond het hele gebeuren.

500.000 mensen!!!

Wat vrije tijd en dan naar de bus voor de laatste trip met onze bestuurder Amgaa.

Hij deed zijn best, onze vriendelijke man, maar we waren door elkaar gehutseld.

Mongoolse wegen zijn een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet.

Ik verlang naar de off road stukken van onze reis, het klan er alleen op verbeteren.

Even na vier uur waren we op onze volgende bestemming: Mongol Nomadic Gercamp. Onze eerste “ger”!

Een ger is een ronde mooie tent van ruim zes meter doormeter met een groot bed in het midden en twee kleinere bedden aan de rand. In het midden staat een kachel.

Er is vloerverwarming, gelukkig, want het is koud en de wind is fel!

Ons diner in de grote ger was in orde, niks culinairs maar goed!

Wat nakeuvelen en dan de slaap inhalen die van vanmorgen vroeg misten.

Het bed is hard maar moe zijn is een goede slaappil.

Geen WiFi!

Tot morgen.

Donderdag 13 juli.

Nog steeds geen WiFi.

Ontbijt is pas om 9:00u gepland. Ik heb slecht geslapen.

Het lijkt of mijn oorpijn beter is maar mijn hoofdpijn lijkt te verergeren. Iboprufen dan maakt weer. Helpt wel een tijdje. Maar alles is moe aan mijn lijf. Gelukkig staat er niet veel op het programma vandaag.

Eerst een bezoek aan een nomadenkamp vlakbij. Mooi maar de regen en de wind waren spelbrekers. Yaks en kamelen, schapen en geiten… zelfs een vodka stokerij werd getoond. Proeven kon ook maar niets om over naar huis te schrijven.

Ook de gefermenteerde melk en de versnaperingen konden mij niet bekoren.

Hoe deze mensen leven met hun dieren en hoe ze zich bezig houden is wel indrukwekkend.

Door en door koud en nat naar de Ger terug voor een paar uur rust. Goddank, ik heb me dan warm geslapen. Ook na de lunch, de vrije namiddag, aan één ruk geslapen… het heeft me goed gedaan.

Ondertussen beklom mijn zus een berg achter het kamp, tot 1700 meter “door de wind, door de regen, dwars door alles heen!”

Mogelijk kan ik morgen mijn linker hoorapparaat terug dragen en kan ik een beetje normaal functioneren in de groep. Om vijf uur leerde onze gids Buyaana ons spelletjes met de “ankle bones”, typisch voor Mongolië. Leuk, vooral de “horse race” bekoorde ons.

Diner was simpel maar oké, zwaar contrasterend met de culinaire schotels die we in Ulaanbaatar voorgezet kregen.

Morgen nemen we afscheid van Suki, onze Chinese vriendin. Jammer want zij was een erg fijne reisgenote. Tot ziens Suki, you’re in our hearts.

Hopelijk blijven mijn oor en mijn koppijn gunstig evolueren.

Daar ga ik nu alvast een nachtje over slapen, terwijl een bende kamelen de paadjes tussen de gers begrazen.

Morgen vertrekken we uit Mongol Nomadic Camp en rijden met de 4X4 wagens een dikke 200 km verder naar Hoyor Zagal Camp.

Ik ben benieuwd.

---

Mongolië vier.

Vrijdag 14 juli.

Franse Nationale Feestdag dit keer!

Vrolijk ontbijt ondanks de nakende triestesse van het afscheid.

Suki vertrekt vandaag terug naar Beijing China, haar thuishaven.

We zullen haar missen want ze was een erg grote meerwaarde voor deze reis.

Samen met Mario zongen ze samen nog een ontroerend Chinees afscheidslied, over de maan die over de hele wereld te zien is en over de liefde.Mooi!

Suki, we zullen je missen.

De zon is terug van de partij en de lucht is diep blauw, zoals je dat van Mongolië kunt verwachten. Korte broek en Tshirt, zonnehoed en dito crême!

230 km staan op het programma en de wegen zijn hier maar zozo!

Met een dikke 200km op de teller lunchen en daarna door naar onze nieuwe Ger: Hoyor Zagal Camp. Ger nr. 9 is de meest luxueuze die ik ooit zag: WC en douche in de Ger.

Na een paar uurtjes rust: terug instappen en offroad naar de Mini Gobi voor een tochtje op een kameel, voor de liefhebbers. Alleen voor mijn zus, Eric en onze gids Buyaana dus want Mario paste wegens zijn agorafobie, Aimée wegens hoogtevrees en ikke wegens…

Ja waarom? Ik kreeg mijn rechterbeen wel tussen de bulten gewrongen maar de stijgbeugelhouding was mij zo pijnlijk dat ik van het dier af vluchtte, zeer tot het genoegen van het beestje, ik zag het aan zijn/haar smile!

Ik word oud!

Dus hield ik Mario en Aimée maar gezelschap. O ja, en Jan ook, want die zat al in de 4X4 die ons naar het eindpunt van de kamelen tocht zou brengen. Mooi daar, aan de rand van de Gobi. Duizenden en duizenden kleine kikkertjes huppelden door het natte gras naar de poelen. We deden een stapje in de woestijn, mooie foto’s!!!

Dan verder door onmogelijke weggetjes naar het Tuvkun klooster, tegen de bergflanken aan met mooie kleine tempeltjes en kunstwerken van Undur Gegeen Zanabazar, Boeddist hoofd van de tempel. Er zouden hier ooit – twee eeuwen geleden – een 800 monniken van de berg gegooid zijn.

Rare jongens die Mongolen. Dat moet nogal een hoop monniken geweest zijn!

Mooiste vergezichten van op de berg in de vallei maar we weg terug was lang en we hadden honger.

Jan is ook “vogelaar” en hij vertelde onze gids welke vogels hij al gespot had.

Toen zij hem vroeg wat zijn lievelingsvogel was heb ik in zijn plaats geantwoord:

Kip!!! En liefst van al aan het spit gebakken.

En dat was ook ons avondmaal. Lekker!

Nakeuvelen en nu naar bed.

Luxueus!!!

Tot morgen!!!

Zaterdag 15 juli.

Een offroad dag. 230 km over gedeeltelijk (min of meer) verharde wegen en verder door weilanden, tussen kuddes dieren, door rivieren en modderpoelen. Mooi weliswaar en zeker met een landschap dat steeds veranderde. Van steppes tot Oostenrijkse naaldbossen, steile hellingen en glooiende dalen en vooral héél véél bloemenpracht. Ook de edelweiss, velden vol. In Karakhoem namen we de tijd voor een koffie. Verder niks want de oude hoofdstad zal nog een paar dagen op ons moeten wachten. Dus hotsten en botsten we door naar ons volgende slaapplaats: Shiveet Mankhan Camp.

Lunch en dan naar de “Hot Tub” waar dit kamp voor bekend staat: baden met heet water vol mineralen en zo, gezonde dingen blijkbaar volgens de gidsen.

Ondertussen werd, wegens de regen en een dreigend onweer, in onze Ger de kachel aangestoken. Maar éénmaal de kachel brandde (witheet) kwam de zon erdoor en waren de temperaturen zowel buiten als binnen de Ger niet meer te harden. Buiten zitten dan maar, op het terras met Mario en Eric, lekker biertje en naar de bikini’s kijken in en rond de hot tubs.

Om half zeven zijn we dan de bossen ingewandeld naar een hot spring, de bron van alle hete baden in de buurt. En effectief en komt hier héél heet water uit de grond: 80 à 90 graden. Oppassen dus. Via pijpleidingen wordt het water dan verder verdeeld. Maar het rare was amper dertig meter lager een koud waterbron opborrelde met het zuiverste mineraal water. Een vriendelijke dame leende ons wat bekertjes zodat we konden proeven: Spa Plat!!!

Lekker.

Wandeling terug en dan diner: exact de zelfde hoofd schotel als vanmiddag met nu een kippenpoot in plaats van de stoofvlees van vanmiddag.

Maar wel lekker.

Nog een biertje op het terras en bespreking van het programma van morgen, met andere woorden: hoe lang iemand wandelt over een helling van 8 km of hoe lang een paard erover doet.

Morgen wordt regen voorspeld, dus zowel te voet als te paard: voorstel verworpen.

We zoeken  nog een alternatief.

Morgen meer.

Ondertussen hebben de kamp helpers overal de kachels opnieuw aangemaakt en heeft onze gids gewaarschuwd dat het een koude nacht gaat worden. Gers zijn goed geïsoleerd want ondertussen is de temperatuur hierbinnen al vlot opgelopen tot boven de dertig graden. Deur open tot de grootste hitte weg is en dan zachtjes verder kachelen. Ze moeten ons, Hanegreefsen, niet leren vuurke stoken!!!

Gezellig geknetter.

Welterusten.

---

Mongolië vijf.

Eindelijk!

Zondag 16 juli.

We zijn nu wat over de helft van deze droomreis. En eindelijk vond ik hier in dit mooie land wat ik al veel eerder verwachtte: de eenzaamheid in een desolaat landschap dat eigenlijk te mooi is om te beschrijven. Je moet dit gezien hebben, wat wij vandaag ondervonden, om Mongolië te begrijpen.

En het kost je vele uren offroad, vele kilometers om de grootsheid, de ware schoonheid van de oneindige landschappen en de duizenden dieren te mogen bewonderen.

Tot nog toe was Mongolië voor mij min of meer een mierennest met een erg drukke hoofdstad, drukke wegen en zelfs in de steppes een gefriemel van jewelste van de auto’s. Het had zeker ook zijn charmes hoor, daar niet van, maar vandaag…

rust.

Uren hebben we kunnen genieten van de fraaiste landschappen en van de kuddes dieren, onbeperkt in de verte en nabij. Zo mooi dat ik me soms schaamde om het getoeter van onze 4X4 om de weg vrij te maken van dieren.

Tenslotte is dit paradijs van de Mongoolse kuddes en is het niet aan ons om de dieren opdringerig aan te manen om plaats te maken.

In onze laatste verblijfplaats hebben we lunchpakketten mee gekregen en die hebben op een ongelooflijk mooie locatie genuttigd. Onder de larix bomen in een op en top Zwitsers landschap tussen duizenden bloemen en vlinders.

Een droom van Aimée ging in vervulling: picknicken op een dekentje met tekeningen van dinosaurussen.

En dan verder de ongereptheid in, dieper en dieper westelijk tot ons eindpunt: Orkhon Camp. Mooi en rustig gelegen in een vallei van stilte met een jonge staf van mooie mensen (volgens Mario: de één al mooier dan de andere) die ons enthousiast verwelkomde. Spreken ze nog Engels ook!

Het avondmaal van schapenvlees was, hoe zal ik het zeggen, oké maar ook niet meer dan dat.

Ik ga even terug naar de namiddag. We bezochten een nomaden familie. In hun “keuken”Ger toonde de lady of the house hoe zij Arak (gefermenteerde melk) maken en we mochten proeven. Ook kaas maakte ze, terwijl we eromheen zaten en ook nu mochten we proeven. De twee dochtertjes assisteerden en we hebben hen beloond met wat ditjes en datjes van ons thuisland.

Leuk hoor maar niets voor mij: ik vind dit opdringerig prikken in hun privacy.

Buiten molken ze de paarden. Enfin…

De avond hebben we net afgesloten met een heus kampvuur. Vier vrolijke, vrolijke vrienden dat waren wij! 

Ondertussen brandt het kacheltje in onze ger en verandert de kilte in gezelligheid.

Een dag om nooit te vergeten, hopelijk niet die enige.

Dankjewel Mongolië om je schoonheid.

Maandag 17 juli.

Het was koud vannacht. De kachel aanhouden is niet te doen. Maar vanmorgen was er weer een stralend blauwe lucht en de zon.

Een wandeling naar de Orkhon waterval dan want dat is er gisteren niet van gekomen. Nu wel! Voor mij was deze wandeling in de kloof naar de bodem van de waterval (ontstaan door een aardbeving) een hoogtepunt. De natuur langs de rivier was erg mooi. Indrukwekkend waren ook de zwaluwen die hun nesten bouwen in de wanden van de steile kliffen. Oeverzwaluwen zegt Nelly. Riparia Riparia volgens Jan.

Maar die wetenschap heb ik allemaal niet nodig om te genieten van hun mooie vluchten. Het was erg mooi. Druivensapje en Smootie erna.

En dan lunchen in ons Ger-Camp en vertrekken maar weer! Hotsen en botsen off-road voor vele uren. Maar de onderbrekingen mochten er zijn. Eerst waren er de graven uit het bronstijdperk. “Dear Stone Monuments and square Tombs Of The Camel Stone.” Werelderfgoed van Unesco. Veel onaangeroerde graven van eeuwen en eeuwen geleden waar nodig steeds respectvol afgebleven wordt.

Een dik uur later de tweede stop. Ondertussen was het beginnen regenen.

Een indrukwekkende vallei diep onder ons waar de Orkhon rivier – die we in de voormiddag bezochten – in meanderde. Volgens onze gids werden hier in vroegere tijden misdadigers naar beneden geworpen. Kwestie van opruiming.

Rare jongens die Mongolen. Heb ik dat al eerder gezegd?

Een ongelooflijk uitzicht.

En weer verder offroad, soms vlotjes, soms op wandelsnelheid. En de wolken werden donkerder en regen wind feller.

Het verontrust mij een beetje dat in die mooie oneindigheid een weg gebouwd wordt.

Minder om de vooruitgang van Mongolië maar meer om de gevolgen op het landschap: benzinestations, hotels, restaurants…

Noem het “ver-west-tering” met alle gevolgen vandien: lege blikjes, pizzadozen, plastic flessen, lege sigarettenpakjes, vuilzakken met achtergelaten rommel, enfin een beetje zoals wij het kennen van in België.

En al die mooie vrije dieren hier eten het en sterven!

Ik hoop dat Mongolië de moed blijft hebben om “neen” te zeggen, zoals ze nu McDonalds niet toelaten binnen hun grenzen.

Hout vasthouden.

Karakorum, de oude hoofdstad, stad van Djenghis Khan.

Onze Ger van vanavond en morgen is er ééntje om waaw tegen te zeggen! Inclusief WC en douche.

The Secret of the Silk Road Lodge. Supermodern hoofdgebouw met rijen en rijen Gers.

Héérlijk buffetdiner, als je wil zelfs met pizza! In Mongolië.

Alles is mooi maar als je verder kijkt… Achter de ramen van het gelijkvloers hangen de handdoeken van het hotel te drogen!

De Ger is mooi, WC dichtbij en het bed… super zacht.

Welterusten

---

Mongolië zes.

Als ik dit schrijf is het al woensdag, 19 juli.

Niet dat ik een dag wil overslaan, verlof nemen om zo te zeggen, maar gisteren was ik niet in staat om enig woord neer te pennen. Te ziek.

Ik ga hier geen medische verslagen neerleggen. Geloof me maar.

Toen we eergisteren aankwamen in “Secret of Silk Road Lodge” stonden we versteld van de schoonheid van het hoofdgebouw. De Ger was luxueus met sanitair er in. Handig. Alle maaltijden in buffetvorm en zéér goed, zelfs met show cooking.

We zijn nu in Kharakorum, de oude hoofdstad, de stad waar Ghengis Kahn destijds resideerde. Na het ontbijt: hoog boven de stad torende een heuvel met daarop een groots monument maar ik weet niet meer wat dit monument verzinnebeelde. Maar het was vooral mooi. Ook het zicht over de stad. (stadje: 18 000 inwoners). De ligging van het monument boven op die heuveltop, ideaal. Moesten wij thuis zo een heuvel hebben… In Waterloo hebben ze er zo ééntje en die is ook mooi maar wij moesten wel eerst Napoleon voor verslaan.

The Kharakorom Museum dan over de geschiedenis van de vallei en van de stad.

Ik voelde me stilaan slechter en slechter worden. De lunch was verrassend in een klein restaurantje langs de weg. En dan naar het “Erdenezuu” klooster: een groot Boedistisch complex met 118 torens omgeven en … je moet het eens gezien hebben. Net als héél Mongolië trouwens. Moeilijk te beschrijven.

Een overdosis aan goden en informatie erover en dan op weg naar een vilt fabriekje. Hoe ze van wol van geiten, schapen, yaks en kamelen mooie dingen maakten. Het mooiste voor mij was dat ze “disabled” workers in dienst hadden.

Kou. Regen. Moe.

Ik ben met kleren aan in bed gedoken, ziek!

Na het diner: idem dito. De anderen zijn op gezoek gegaan bij een “sjamaan”, een priester van het Sjamanisme. En of je erin gelooft of niet, mijn bedenking was: wat ze toch allemaal niet verzinnen om aan het geld van de toerist te zitten.

Maar ik was er, gelukkig, niet bij. Ik zag de foto’s en ik denk niet dat ik de show kon waarderen.

Ieder zijn meug.

Het regende, het was koud en we hadden een elektrisch kacheltje. Alleen… geen elektriciteit. Niet erg, ik lag met kleren en al onder het deken van het bed. En mijn zus heeft zelfs nog een extra deken besteld voor Ger nummer 9. Alleen, ik lag in Ger nummer 10!

Dat was voor mij dinsdag 18 juli.

Meest positief was wel dat mijn zoon Bob veilig geland is in Afrika.

En dan terug naar vandaag.

Ik zit nu in de zon op het terrasje van onze Ger aan het Ugii meer maar ik ben moe.

Hoortoestellen uit, kwestie van van de rust te genieten.

Nelly zit op het meer in een bootje, dus… stilte en rust! Ik was eraan toe.

Vanmorgen hondsziek opgestaan en me door de dag gesleept.

Een mooie weg (aangelegd met Turkse sponsoring) tot aan het Khushuu Tsaidam complex, een museum over opgravingen van … ik heb er weinig van begrepen maar dat is niet zo belangrijk. Het meeste van wat ik wel begrepen heb ben ik ondertussen al vergeten.

Eenmaal voorbij het museum was het Turkse sponsorgeld voor de aanleg van de weg op en gingen we weer offroad.

Lang, te lang als je niet 100% bent. Maar goed.

Even na de middag kwamen we aan bij dit grote Ugii meer bij een vogelobservatiepunt met een hoge toren. Te hoog voor mij maar geen erg, ik ken toch geen mus uit een sjierper. De anderen wel. We hebben specialisten bij. Amateur ornithologen.

-Ik heb veilig op de begane grond staan genieten van de vrolijke duikvluchten van de zwaluwen. Er was daar geen oever, dus konden het geen oeverzwaluwen zijn. Ik heb goed opgelet maar ze hadden geen klompjes aan en geen overall, dus zeker geen boerenzwaluwen! Ik ga het niet navragen bij de ornithologen van het gezelschap. To much information…

En dus zijn we nu in “Ugii Khishig Camp”, een nieuw complex, met terrasje en zicht op het water. We kregen zelfs vis bij de lunch. Lekker.

Ik heb me dan te rusten gelegd. Moe, zo moe…

En de bezige  is af en aan gelopen voor zwemgerief en zo…

Nu zijn ze varen op het meer met een motorbootje. Ik niet!

Dadelijk diner en daarna gaan we “kringen ketsen” in het meer met platte keien.

Ik ben moe en graag alleen.

Volgende week.

Ik beleef Mongolië anders, denk ik.

---

Mongolië zeven.

Als ik dit schrijf is het al zondag 23 juli.

Ik heb mijn jetlag al wat overwonnen, dus hoog tijd om een eind te breien aan mijn dagboek over deze bewogen vakantie. Terug dus…

Donderdag 20 juli.

Przwalski paarden. Al van gehoord? Het zijn de enige échte wilde paarden in de wereld. En die leven hier in Mongolië. In het Khustai National  Park. En in dit park logeren wij, in Gers, zoals gewoonlijk. Maar ditmaal is het onze laatste Ger. De reis loopt op zijn einde.

Na het avondmaal, tegen de schemering aan, trekken we met onze 4X4 de steppe in. Een lange rit maar al vrij snel ontdekken we de eerste prachtige paarden.

Foto’s en genieten van deze mooie dieren (lees over deze paarden en hun Nederlandse geschiedenis op het internet).

Verder nog, dieper de dalen in, vinden we er nog meer.

Bovendien spotten we ook nog antilopen. (Nvdr: geen pro-lopen te bespeuren)

En gazellen, maar die kennen we van de tweewielers in ons Neos fietsgroepje!

Mooi hoor, zomaar in de wilde natuur van dit mooie Mongolië. We reden tot de grafmonumenten van de 12e eeuw. Indrukwekkend!

Op de terugweg bleven we nog op de loer voor de lynx, een Aziatisch roofdier, maar tevergeefs. (Nvdr: ook de Rechts was onvindbaar).

Slapen. Moe. Offroaden is vermoeiend.

Vrijdag 21 juli.

Ulaanbaatar is niet zo ver meer en dus tijd voor een bezoek we het zomer/winter paleis van de laatste koning en koningin van Mongolië. Mooi maar het tempelgedeelte vooraf met de goden beelden en afbeeldingen was voor mij te veel, to much information. Het bruidje buiten in het park trok meer de aandacht.

Maar goed, de lunch in een Koreaans restaurant, maakte alles goed. Lekker.

Na de lunch nog een bezoek aan een grote “cashmere” fabriek. In feilloos Engels liet onze gids de productie van dit Mongools product beleven en natuurlijk de bijhorende shop.

En dan inchecken in het Blue Sky Hotel, het mooiste hotel van deze reis.

De vorm van een zeilschip valt niet in de smaak van de Ulaanbaatarezen. Ze noemen het gebouw van 23 verdiepingen al lachend “The Fried Dumpling”, de gebakken dumpling. Luxe kamer 1207, verdieping 12.

Nog even naar de “shopping mall” voor het spenderen van ons laatste Mongools geld en het lukte zowaar.

Het restaurant voor ons laatste avondmaal samen lag op de 23 en hoogste verdieping van de “Blue Sky”, met fraaie vergezichten over deze erg mooie stad.

Grote verrassing: opeens stand Nomin voor ons, Nomin Gantumur, die al zo vaak in België was en hoofd van “Agar Discovery”, de organisator van onze rondtrip midden-Mongolië. Het werd én lekker én gezellig met traktaties én geschenken voor iedereen van Nomin en Mario van YingYing Travel. Dank jullie wel!!!

Afscheid. Dag Buyaana onze, dag Ogi en Olanna onze drivers, dag Nomin, dag Jan (die ging nog een weekje door naar de Gobi woestijn).

Te laat naar bed.

Morgen vroeg vertrekken naar de luchthaven.

Zaterdag 22 juli.

Naar huis. Het is genoeg geweest. Voor mij althans. Om 5:30u uit het hotel met een ontbijtpakketje. De trip naar de luchthaven duurde 50 minuten, heel vlotjes.

Zo ook het inchecken voor onze vlucht naar huis. Vlotjes.

Zo ook onze vlucht naar Frankfurt, 9 uur lang. Vlotjes.

Als we onze uurwerken zes uren hadden teruggedraaid was het 14:15u als Herwig en zijn vrouwtje ons oppikten voor een vijf uur durende rit terug naar Geel.

Ondertussen hebben we Aimée en Eric vaarwel gekust in Heerlen.

En zo kwamen we dan om 20:00u aan in Lommel, thuis.

De eerste wasmachine beurt hield me nog wakker maar dan sloeg rond 21 uur de vermoeidheid toe. Voor ons lichaam was het dan al 3 uur in de nacht.

Ik heb goed geslapen in mijn eigen bed. Heerlijk toch!

En deze zondag heb ik geprobeerd de jetlag te overwinnen.

Met een paar pastisjes erbij is het gelukt.

Ik hoop dat mijn dagboekje jullie een idee hebben gegeven van onze Mongoolse reis. Mijn indrukken over dit onvergetelijke land vormen een apart “Zjoetje”, vermoedelijk op de website op 17 september, met bijkomende links naar deze zeven stukjes dagboek.

Even nog benadrukken dat het MIJN indrukken en gevoelens zijn. De andere deelnemers kunnen het oneens zijn. Daarvoor verwijs ik graag naar HUN dagboeken.

Groetjes.

Zjiet.