MATHILDE en MAXIMA

Partners in crime.

Verbolgen ben ik zojuist binnen gekomen vanwege de sputterende steun die ik krijg in mijn huishouden van deze twee “adelijke” dames. Als je ze ziet lopen … waaw, of majesteitelijk van de trap van hun paleis ziet afkomen… waaw. Maar owee als je hun productie bekijkt de laatste tijd … gisteren één, vandaag geen eieren !!!

Moet ik ze nog voorstellen? Maxima is de donkerbruine kip en Mathilde de lichtbruine kip, hun eieren net zo gekleurd: één donker en één licht. En daar kan ik mee leven, maar dan dagelijks. Niet de ene dag wel, de andere niet; contract is contract: ik zorg voor ruim eten en drinken, voor een proper bed, ontdaan van hun dagelijkse uitwerpselen, en af en toe mogen ze op “exploratie tocht” in het gazon. Hun inbreng: twee eieren daags!!! Dat is toch niet teveel gevraagd zou ik denken, tenslotte zijn eieren arm aan koolhydraten en dus voor mij levensnoodzakelijk !!!

Ze hebben wel karakter die dames, eigen aan hun stand, dat moet ik grif toegeven. Als ik al eens afwijk van hun huismerk van granenvoeder van bij Suzy VH. en mij al eens laat verleiden door een goedkoper merk, bv. van bij de “couturier” VC, dan halen ze daar hun neus voor op en houden wat ik in vaktermen noem “diaspora”, oftewel bijbelse verspreiding: ze strooien alles door hun hok heen en nodigen al hun gevederde vriendjes en hofhouding uit om aan te zitten aan het banket. Dat is natuurlijk ook wel nobel, maar waar blijft mijn verdienste dan? Zo ook met hun “groenvoer”, legmeel vol natuurlijke vitaminen én volgens die twee erg lekker. Er zullen dus wel behoorlijk wat koolhydraten inzitten !!! Als ze één dag deze lekkernij niet krijgen: hongerstaking! En als er vanvoor niks ingaat, komt er vanachter ook niks uit. Lap! Moet ik alweer zitten donderpreken. Sommigen adviseerden mij te dreigen met een levenseinde als “frikasée” of als “bouché à la Reine” maar geef toe: voor mijn twee tuinkoninginnen klinkt dat anders. Mijn ultieme wapen, mijn uiterste dat ik kan gaan, is Leo, de man van mijn zus, de man van de guillotine. Daarmee dreigen helpt ook niet, is al geprobeerd. Ik ga hem nu persoonlijk aan hen voorstellen. Hoop doet leven.

Realiseer wel dat ze reeds 2 jaar en 6 maanden de trots van mijn achtertuin zijn. Is hun lot bezegeld? Drama’s op komst? Hoe dan ook er zal een afscheid komen, ooit, en ik zal ze erg missen maar of ik daardoor een lekkere kip BBQ bij Leo zal overslaan, dat denk ik niet.

Groetjes vanuit mijn vleugeltjes-minnend hartje, mijn “compassieus” zieltje en mijn buikje dat het, net als ik, niet zo heeft op al die royalty, tenzij op ons bord !!!