Dardennen.

Eens te meer is bewezen dat wat je eet minder belangrijk is dan de mensen met wie je aan tafel zit. Dit geldt zeker ook voor vakanties.

Eén van mijn vorige tekstjes (Exit Tenerife) is hiervan een voorbeeld.

Voor deze vakantie week in “Dardennen” is JJ verantwoordelijk.

JJ is een goede vriend én een mooie mens. Smaken verschillen maar in dit specifieke geval bedoel ik: een mooi innerlijk, een goed hart.

Ik weet zeker dat hij het gepland heeft om mij al het negatieve van de laatste maanden te laten vergeten. En hij is daarin geslaagd !!! Dank je wel, JJ.

Als ik dan al een vakantieadres  zou willen bezitten in Dardennen dat zou het zeker iets moeten zijn als deze chalet die JJ huurde in Barvaux Sur Ourthe: volledig van hout, voldoende ruim, volledig uitgerust, omheind voor Oscar, de “Canin Royal” van JJ.

De rust van de eerste twee dagen was overweldigend. Alleen JJ en ik, en de koningspoedel Oscar. De omgeving was rust en we vermeden alle drukte. Het weer werkte mee en de gastronomie die we ontdekten was boven het gemiddelde. “L’assiète des Lantèrnes” in Wéris was de perfecte lunch op zaterdag en het biertje erbij was artisanaal én hoogstaand: “La Wérisienne”.

Ik beveel een omweg langs Wéris daarvoor alleen al aan. Bezoek dan ook de “Dolmen van Wéris”, history matters !!!

Onder dezelfde “Lantèrnes” zijn de “jambonaux” ook erg lekker, zeker in goed gezelschap, zoals dat Christa, de vrouw van JJ, van mijn zusje en mijn vriend Leo, als mijn favoriete antagonist. Die kwamen op zaterdagnacht over van een religieus feestje ergens boven Gent, waar Leo de liturgie van de communie probeerde te hervormen: “bedankt” in plaats van “amen” na het klerikale “het lichaam van Christus”.

Hopelijk heeft het jubilerende “tante nonneke” de ontgoochelde blik van haar broer Leo niet gezien nadat hij merkte dat er geen kaviaar lag op het witte rondje broodje dat hij, de culinaire resensist, in handen kreeg van de priester.

Hij eet anders ook nooit mee in de kerk, nu kon hij niet anders…

Canasta was “the name of the game”, iedereen deed mee, alleen Oscar niet, die hield de wacht. Relax.

De wandelingen kregen nu ook een didactisch karakter: ongelooflijk hoeveel kennis Leo heeft over de fauna en flora.

We leerden de zang van de wielewaal kennen, de kleuren van de geelgors (geel), van de blauwborst (blauw), de roodborst … Maar vooral de planten en kruiden langs onze paadjes, alles kent hij ervan en meestal ook de Latijnse namen en waar ze goed of slecht voor zijn. Zeker weten: in de middeleeuwen hadden ze Leo, met zijn encyclopedische kennis, al lang opgestookt als heks op een middeleeuwse barbecue.

Het verschil tussen “berenklauw” en “fluitenkruid” werd geheel aanschouwelijk voorgesteld, en al ben ik er alweer veel van vergeten, sommigen blijven kleven in mijn memorie: het reigerbekje bijvoorbeeld, het gevlekte muggenorchietje, het vergeet-me-nietje. Maar vooral de “fleure de beure” zal bijblijven, want dat kenden we al …

Met twee kamers van de drie bezet,(de “mobile home” van Leo en mijn zus bleef hun nestje) nodigden we AnnaSimone, mijn BBBV (bovenste beste buurvrouw) uit per SMS en amper twee uur later was ze er al, in het leder, per motor, knalgeel. (de motor, niet het leder…) Tof én een meerwaarde aan het gezelschap, zeker weten. Ook op de “antiek”markt de dag nadien. We hebben wat afgelachen. Lekker chinees geluncht, dat ook nog. Jammer dat ze de avond nadien al terug moest. Ook Christa is nog nagekomen, de vrouw van JJ. Kwestie van controle misschien ??? Ook voor haar was slechts één nachtje té kort, maar ze moest nog werken… Ze kan nu wel “canasten” en dat is meegenomen voor de toekomst.

Dank je Christa, al deed jou aanwezigheid me weer denken aan de laatste dagen van Lisetje.

Ik vergeet nog een heleboel mooie dingen, zoals de wandeling in en het bezoek aan het “buxus” park van Durbuy, de golfclub, de oefenmatch van de Rode Duivels, met “presque” Lukaku, “pur” Hasard en de vrouwelijke lijnrechter …

Maar “vergeten” is een privilege voor “belegen” figuren zoals ik !

Ik moet het ook nog over de politiek hebben.

Ik had wat rode T-shirts meegenomen, kwestie van het tanende Waalse socialisme wat nieuwe moed in te blazen, maar Leo ging natuurlijk weer een stapje verder.

Hij kocht, om zijn en mijn oren tegen de zonnebrand te beschermen, twee hoeden met brede randen in een design winkel (“Action”) voor 0.99 cent per stuk.

Echt mooie hoeden en zeker geschikt voor het leveren van “oor-schaduw”.

Alleen, wie Leo kent weet dat hij ons nog wat wil bijleren: Di Rupo woont in Mons, niet in Barvaux. Het waren dameshoeden die hij kocht, dus reken maar dat we bekijks hadden in het stadje, toen we gearmd naar huis wandelden …

Maar ja, een rood vlinderstrikje hadden ze niet in die winkel en het zou trouwens weinig schaduw voor onze oren hebben geleverd …

Dank jullie wel, JJ en Nelly en Leo en AnnaSimone en Christa, en vooral Oscar. Ik ben weer helemaal bijgetankt, ik geloof terug in de mensheid, weet terug wat een nat hondenneusje kan betekenen.

Ik hou van Dardennen, meer dan van Tenerife. Ik leerde terug dat “alleen zijn” de eenzaamheid heelt. Daarvoor alleen al kom ik er nog terug … en voor de “jambonau” natuurlijk …

Groetjes vanuit mijn hartje, dankbaar voor de 3-1 overwinning van de Rode Duivels tegen Egypte, vanuit mijn socialistisch getint zieltje, ondanks de vrouwenhoeden en de vlinderstrikjes en vanuit mijn buikje, stiekempjes met twee kilo’s aangegroeid… Het zal aan dat Ardens bier liggen, waarvan de naam begint met de letter “N” : “ne NORVAL” !!!