Men zegt me weleens: waarom schrijf je nog? Er is geen kat meer die nog leest.

En inderdaad die bedenking maak ik mezelf ook wel eens. 

Maar het is niet waar want alles wat met de duimen geschreven wordt zal steeds gretig gelezen worden. Op de IPhone wel dus, met de tekstjes, SMSjes, Twittertjes … zelfs de Amerikaanse president bezondigt zich eraan.

Dus heb ik overwogen om voortaan mijn tekstjes ook met mijn duimen te gaan neerschrijven. Let wel: ik heb het overwogen …

Tot ik in wat weekendbladen las dat de duimen door regelmatige smartphone gebruik langer en langer worden. Kan handig zijn bij het liften, maar van dit soort transport heb ik al van sinds mijn legertijd geen gebruik meer gemaakt.

Bovendien las ik dat de pinken, de kleinste vingers, krom gaan staan van het vasthouden van het toestel. En … last but not least, we krijgen rare rimpelkringen onder onze kin. Dat zou komen van de houding van ons hoofd om naar het schermpje te kijken. Ons hoofd weegt ongeveer drie kilo, maar in gebogen vorm – zeg maar “staar-houding” – tot 10 keer meer. Vandaar !!!

Dus zal ik maar, vanuit mijn digitale mancave, mijn tekstjes blijven brouwen.

Zoals Mark Coenen zegt in ‘De Morgen’: het contemplaire leven van een digitale pater.

Het verontrust me wel dat hele generaties nu blijkbaar alleen nog digitaal communiceren, zelfs totaal virtueel leven. Daten, winkelen, medische hulp, lezen, opzoekingen, afspraken, zelfhulp … alles via het scherm.

Zelfs in China, zag ik, loopt iedereen met digitale infusen in hun oren. Maar of het goed is wat er allemaal in hun oren sijpelt???

Later zullen we daartegen waarschijnlijk wel zelfhulpgroepen moeten oprichten voor mensen die door de digitalisering ongelukkig zijn geworden en door de zelfhulpgroep nog ongelukkiger worden.

Er bestaat al een term voor: FOMO. Fear Of Missing Out. De angst om iets te missen !!! Daardoor zijn we zo bezeten, daarom is de smartphone het eerste wat we ‘s morgens aanraken en niet ons lief. 

Wat een betoog alweer Zjiet, stop ermee.

Tenslotte is er ook nog de tegenhanger, waarvan ik voorstander ben, namelijk JOMO: Joy Of Missing Out.

Het moet niet meer van mij … het mag !!!

Groetjes vanuit mijn zieltje dat wel beseft dat we niet meer zonder digitaliteit kunnen, ook ik niet; vanuit mijn hartje dat vurig hoopt te kunnen blijven kloppen zonder digitaal op ritme gehouden te worden; en vanuit mijn buikje dat via mijn digitale weegschaal tot op de gram op de hoogte wordt gehouden van elke pro- of regressie, na een vastendag bijvoorbeeld of na een sporadische avondlijke kebab.