Ik schreef het eerst toe aan de klimaatopwarming. Geef toe: als je de vogeltjes in je tuin al rare dingen dingen ziet doen in februari…

Hoe koud het ook was, ik zag een koolmeesje in een gevecht op leven en dood met… zichzelf. Inderdaad, ik heb een spiegel buiten hangen als afschrikking tegen de marters die in mijn straatje wel eens actief bezig waren met de kabels van de auto’s. Marters zijn solitaire jagers met een strikt territorium dus zien ze zichzelf (in mijn spiegel) als concurrenten!

Maar een koolmeesje dat fanatiek zijn eigen spiegelbeeld bleef aanvallen?

Vanuit mijn keukenstoel kan ik wat nestkastjes in het oog houden, ongemerkt!

En ja hoor, ook daar waren gevechten aan de gang. Tussen koolmezen!

Allemaal door de nakende lente die zich aankondigde, vroeg door de opwarming van de aarde.

Ik begrijp het wel hoor want de mannetjes koolmezen, zeg maar de koolmeesters, moeten de beste woning kiezen en zo hun aanstaande bruidjes, de koolmeesteressen, imponeren.

Vrij agressieve beestjes! 

En om te tonen aan eventuele concurrenten dat dit nestkastje verhuurd is en de contracten 3, 6, 9 getekend zijn, gaan ze ter plekke een duidelijk overwinningslied fluiten. 

Met al onze technologie en artificiële intelligentie verstaan we nog steeds niet wat de vogels ons zeggen met hun liedjes maar het moet zoiets geweest zijn van :

“En hebde gij meubelen, en hebde gij huisgerief, dan kunne gij trouwen mee ouw lief…”

Ja, zoiets zal het geweest zijn want nu is het echtpaar al volop aan het sleuren met meubelen en huisgerief in de vorm van mos en gras en hooi en veertjes…

Duidelijk voor een kinderkamer. Ze hebben er de vleugels vol mee. Ik help dus wat met ontbijtjes en kant en klare maaltijden van zaadjes, nootjes en mezenbollen.

Wat ze er allemaal voor over hebben om zo vroeg aan het huwelijk te beginnen. Misschien willen ze meerdere kleintjes in de wereld sturen met nog een nestje in de zomer of in het najaar. Wie weet?

Ofwel zingen ze wel een heel ander liedje in het najaar: “Ach was ik maar nooit getrouwd, ik had het mij nooit berouwd!”

En zo kriebelt het voorjaar bij mens en dier. Iedereen wil er zo snel mogelijk aan beginnen! Sommigen zeggen “aan hun geluk”, anderen zeggen “aan hun ongeluk”.

Een raadsel wat koppels ertoe drijft om telkens opnieuw, ondanks alle waarschuwingen, …

Aan de grens tussen Engeland en het door mij zo geliefde Schotland ligt een piepklein dorpje Gretna Green.

Al van gehoord? Al ruim drie eeuwen lang is het een toevluchtsoord voor huwelijkskandidaten zonder toestemming van de ouders.

Ik verduidelijk:

Halfweg de achttiende eeuw werd er in Engeland een wet aangenomen waardoor voor huwelijken van personen onder de 21 de toestemming van de ouders nodig was. Door een erg lage levensverwachting was de limiet in Schotland 14 jaar voor de jongens en 12 jaar voor de meisjes. 

De smid van Gretna Green stelde maar drie vragen:

-hebben jullie de wettelijke leeftijd?

-willen jullie trouwen?

-zijn jullie vrij om te trouwen?

Als de “Anvil Priest” (de Aambeeld-Priester) bevestigende antwoorden kreeg bezegelde hij het huwelijk met een hamerslag op het aambeeld.

Maar de Engelse jonge trouwlustigen die niet konden wachten tot hun 21e verjaardag – of die geen toestemming kregen  van hun ouders – vluchtten vaak naar de Schotse grens om de aambeeld priester te bezoeken. 

Er is zelfs sprake van achtervolgingen door woedende ouders… tot aan de Schotse grens, Hadrians Wall! Het was big business daar in de smidse, sommige kronieken zeggen dat op piekdagen zelfs tot 15 huwelijken werden afgesloten.

Tot in de helft van vorige eeuw ging dit onverdroten verder en ik weet zeker dat ook vanuit Vlaanderen en vanuit Lommel zelfs, koppeltjes met moeilijkheden de reis naar het verre Schotland ondernamen. Vraag maar eens rond bij oudere mensen uit je buurt! 

Vanaf het jaar 1940 mogen huwelijken in Schotland alleen nog bezegeld worden door een gemeenteambtenaar.

Maar de traditie leeft voort, nu met een Schotse predikant in plaats van met een smid.

Momenteel moet je in het Verenigd Koninkrijk 18 jaar zijn om te trouwen, in Schotland slechts 16!

Dus nog steeds een reden voor geheime reizen naar het geluk van Gretna Green.

De hierboven geciteerde liedjes over “meubelen en huisgerief” en over “ach was ik maar nooit…”  zijn blijkbaar nooit vertaald naar het Engels. Jammer!

Misschien was er daar dan nu ook wel de tendens van op zo laat mogelijke leeftijd te trouwen. Of helemaal niet te trouwen!

Je weet toch waarom trouwerijen niet meer in de voormiddag maar tegen de avond aan worden bezegeld? Als het dan tegenvalt is toch niet de hele dag naar de kl…

Groetjes vanuit mijn hartje dat mijn staat van vrijgezel zijn koestert; vanuit mijn zieltje dat iedereen wil waarschuwen: “bezint eer gij begint”

en vanuit mijn buikje dat toch nog wel nostalgisch terugdenkt aan de huwelijksbanketten met kippenroomsoep, koninginnehapjes in de vorm van bladerdeegzwaantjes, gebraad met groentenkrans en kroketten (liefst zelfgemaakte) en knalgele rijstpap!

Gretna Green bestaat nog en ook de smidse is nog te bezoeken.

En ja… je kan er nog trouwen!

Voor wie Las Vegas te ver is!