Ik ben triest.

De zomer van 2024 zal ik mij blijven herinneren als de zomer van afscheid.

Ik heb wel meer afscheid moeten nemen van dingen, dieren en mensen die veel voor mij hebben betekend, dat wel. Maar ik denk dat hoe ouder je wordt hoe pijnlijker het afscheid is omdat je eigen afscheid meer en meer onafwendbaar wordt.

En ik besef dat dankbaarheid verplicht is voor alles wat ik beleef en deel.

Ik verloor in het midden van de grote vakantie een vriend.

Niet zomaar een vriend maar een mens die me erg nauw aan het hart ligt.

En nu, een aantal weken later, is het gemis groot, groter dan ik ooit had kunnen vermoeden.

En het zou me kunnen verblijden want vriend Rik is 93 jaar mogen worden, bijna 94, en het waren jaren met grote kwaliteit. Een reden om dankbaar te zijn.

En toch… ik had hem graag 100 jaar zien worden. 

Hij had het me nochtans beloofd! Ik mocht aan zijn oor trekken als hij het niet haalde.

Ik heb aan zijn oor getrokken, op zijn sterfbed, 7 jaar voor de streefdatum.

Rik is niet meer. En ik treur om hem.

Elke dinsdagavond kwamen we samen om te filosoferen en om de wereld wat te verbeteren met onze visies. Rik was een rechtschapen man, mét geloof en humor, twee dingen die niet altijd samengaan!

Ik weet niet meer wanneer we met die “rendez-vous” op dinsdagavond begonnen zijn maar het waren er velen. En ik koester ze, nu nog meer dan toen Rik nog leefde.

Heerlijk. En altijd dronken we er pastis bij – één, soms twee – om de kelen te smeren.

Ik kon met hem over alles praten en dat deden we ook, ook over mijn “Zjoetjes” waar hij steeds weer naar uitkeek en die hij vaak, meestal, ook van commentaar voorzag.

Pas sinds dit voorjaar liet ik hem de teksten lezen voor ik ze doorstuurde voor publicatie en vaak gaf hij zijn visie die me meer dan eens de tekst deed aanpassen.

Terecht, omdat ik in het vuur van mijn betoog, temperamentvol, lezers zou kunnen schofferen en pijn doen. Rik had daar een neus voor en… 93 jaar ervaring.

Hij is inmiddels gecremeerd en bijgezet bij zijn vrouwtje, in het columbarium van het Lommelse grote kerkhof. Een bedevaartsbestemming meer voor mij.

Zijn leven was een boek, door hemzelf geschreven, leesbaar en eerlijk, een pronkstuk in mijn bibliotheek(je). Zo was hij!

Jaren geleden, iets nadat de dieren gestopt waren met spreken, kreeg ik van mijn webmaster Tom een boekje te lezen: Tuesdays with Morrie geschreven door Mitch Albom. Prachtig boek, prachtige schrijver. Zeker één van mijn rolmodellen.

Albom beschrijft in dit boek de dinsdagavonden die een jongere man beleeft met een oudere man. Albom beschrijft het lijden aan een ongeneeslijke ziekte door Morrie en de manier waarop die zijn nakende dood ervaarde. Ook zijn eigen ervaringen met die nakende dood beschrijft Albom, heel kwetsbaar.

Zo was het ook met Rik en mij! Rik wist dat elke dag een geschenk was in extra time en hij handelde er ook naar. Een mooie mens.

En nu is hij er niet meer en ik treur…

Wie gaat mij nu afremmen als ik overdrijf? Wie neemt zijn plaats in op dinsdagavond? 

Ik mis je Rik. 

Wie in de hemel gelooft weet dat er een goed mens bijgekomen is daar, een engel.

En ik… ik zal Rik nooit vergeten, want ik heb altijd van hem gehouden.

Groetjes vanuit mijn hartje, mijn zieltje en mijn buikje die ditmaal volmondig samen en vol deemoed hun hoofd buigen dankbaar om de herinnering aan deze fijne kerel die mijn vriend was.