Triest
Ik ben triest.
De zomer van 2024 zal ik mij blijven herinneren als de zomer van afscheid.
Ik heb wel meer afscheid moeten nemen van dingen, dieren en mensen die veel voor mij hebben betekend, dat wel. Maar ik denk dat hoe ouder je wordt hoe pijnlijker het afscheid is omdat je eigen afscheid meer en meer onafwendbaar wordt.
En ik besef dat dankbaarheid verplicht is voor alles wat ik beleef en deel.
Ik verloor in het midden van de grote vakantie een vriend.
Niet zomaar een vriend maar een mens die me erg nauw aan het hart ligt.
En nu, een aantal weken later, is het gemis groot, groter dan ik ooit had kunnen vermoeden.
En het zou me kunnen verblijden want vriend Rik is 93 jaar mogen worden, bijna 94, en het waren jaren met grote kwaliteit. Een reden om dankbaar te zijn.
En toch… ik had hem graag 100 jaar zien worden.
Hij had het me nochtans beloofd! Ik mocht aan zijn oor trekken als hij het niet haalde.
Ik heb aan zijn oor getrokken, op zijn sterfbed, 7 jaar voor de streefdatum.
Rik is niet meer. En ik treur om hem.
Elke dinsdagavond kwamen we samen om te filosoferen en om de wereld wat te verbeteren met onze visies. Rik was een rechtschapen man, mét geloof en humor, twee dingen die niet altijd samengaan!
Ik weet niet meer wanneer we met die “rendez-vous” op dinsdagavond begonnen zijn maar het waren er velen. En ik koester ze, nu nog meer dan toen Rik nog leefde.
Heerlijk. En altijd dronken we er pastis bij – één, soms twee – om de kelen te smeren.
Ik kon met hem over alles praten en dat deden we ook, ook over mijn “Zjoetjes” waar hij steeds weer naar uitkeek en die hij vaak, meestal, ook van commentaar voorzag.
Pas sinds dit voorjaar liet ik hem de teksten lezen voor ik ze doorstuurde voor publicatie en vaak gaf hij zijn visie die me meer dan eens de tekst deed aanpassen.
Terecht, omdat ik in het vuur van mijn betoog, temperamentvol, lezers zou kunnen schofferen en pijn doen. Rik had daar een neus voor en… 93 jaar ervaring.
Hij is inmiddels gecremeerd en bijgezet bij zijn vrouwtje, in het columbarium van het Lommelse grote kerkhof. Een bedevaartsbestemming meer voor mij.
Zijn leven was een boek, door hemzelf geschreven, leesbaar en eerlijk, een pronkstuk in mijn bibliotheek(je). Zo was hij!
Jaren geleden, iets nadat de dieren gestopt waren met spreken, kreeg ik van mijn webmaster Tom een boekje te lezen: Tuesdays with Morrie geschreven door Mitch Albom. Prachtig boek, prachtige schrijver. Zeker één van mijn rolmodellen.
Albom beschrijft in dit boek de dinsdagavonden die een jongere man beleeft met een oudere man. Albom beschrijft het lijden aan een ongeneeslijke ziekte door Morrie en de manier waarop die zijn nakende dood ervaarde. Ook zijn eigen ervaringen met die nakende dood beschrijft Albom, heel kwetsbaar.
Zo was het ook met Rik en mij! Rik wist dat elke dag een geschenk was in extra time en hij handelde er ook naar. Een mooie mens.
En nu is hij er niet meer en ik treur…
Wie gaat mij nu afremmen als ik overdrijf? Wie neemt zijn plaats in op dinsdagavond?
Ik mis je Rik.
Wie in de hemel gelooft weet dat er een goed mens bijgekomen is daar, een engel.
En ik… ik zal Rik nooit vergeten, want ik heb altijd van hem gehouden.
Groetjes vanuit mijn hartje, mijn zieltje en mijn buikje die ditmaal volmondig samen en vol deemoed hun hoofd buigen dankbaar om de herinnering aan deze fijne kerel die mijn vriend was.
Ja, onze commissaris Mertens is niet meer. Want zo noemden we hem met de collega’s. Een era aan herinneringen sluit ik hier ook af. En missen doe ik hem ook. Triest.
Ja zus, Henri is niet meer. En ik deel met jou je verdriet en je herinneringen.
Het kerkhof is niet veraf. Ik ga geregeld “aankloppen” aan zijn steen in het columbarium net zoals hijzelf het deed voor zijn vrouwtje.
Dag Zjiet, ik heb ook t voorrecht gehad om Henri te leren kennen. Vanaf de eerste ontmoeting is het iemand die je in je hart ontvangt en nooit meer loslaat. Ik herinner me vooral die kleine pretoogjes als hij ons, allemaal ontmoette. Hij genoot tenvolle. Het gaat hem goed daarboven, tussen andere engelen.
Hoi Christel.
Ik ben blij dat jij hem hebt leren kennen.
En al bleek later dat zijn geliefkoosde operettes niet zo jou ding waren, toch waren de contacten met jou warm en fijn. Deel zijn memorie met ons.
Hij kon weliswaar soms dominant zijn. Misschien is hij ondertussen al hoofd-engel!
Dankjewel voor deze fijne reactie.
Ja dat was inderdaad een zeer goed mens ook in zijn beroep was hij 100 % rechtvaardig jammer dat e zo uniek zijn dat er niet zo veel van zijn veel sterkte het zal een gemis zijn voor iedereen die hem kende mooi geschreven Zjiet.
Hoi Lydie.
Fijn dat jullie hem ook zo leren kennen hebben. We missen hem. Ja, zeker op de dinsdagen, donderdagen en weekends, al waren we alle dagen welkom.
Dankjewel voor je lovende woorden.
Zjiet heeft het inderdaad dikwijls gehad over zijn vriend Henri.
Wel ouder maar nog heel goed bij de pinken !!
Nu Nelly schrijft, ”onze commissaris”, kan ook ik, hier uit het verre Zedelgem zeggen :
”Ik heb hem nog ontmoet !” Kennen, neen, dat mag ik er niet aan toevoegen, maar ooit zat hij, samen met Nelly in mijn bar, de vip lounge voetbal van Geel !
Bij navraag wie dit was, noemde Nelly hem ”De commissaris” !
De manier hoe jullie met die man omgingen, bezorgdheid maar ook respect is me toen heel sterk opgevallen ! Koester die laatste dinsdagavonden Zjiet !!
Hallo beste vriendin.
Misschien heb ik té vaak over Henri gesproken maar je weet toch dat waar het hart van vol is de mond overloopt. Zo was het zeker met deze “commissaris”.
En nu worden smarten gedeeld tot in het verre West Vlaanderen.
En wees er zeker van Lucrèce, ik koester de dagen dat ik bij hem was want misschien heb ik ook voor hem een beetje een verschil gemaakt. Het was een mooie en goede mens en daarvan kan je er niet genoeg meemaken.
Dankjewel voor je reactie!
Ik heb Henri pas recent één keer mogen ontmoeten, maar zelfs in die korte tijd hadden we meteen een klik. We spraken zelfs over politiek, wat niet altijd een eenvoudig onderwerp is, maar met Henri kon dat moeiteloos. Later vertelde jij, Zjiet, me dat als ik in Lommel zou opkomen, hij op mij zou stemmen. Dat vond ik heel bijzonder.
Ja Marc, hij was een opmerkelijke man. Groot in de kleine gesprekken maar met een diepgang die ik hoog achtte en waardeerde. Ik heb er een grote vriend aan verloren.
Gelukkig heb ik er nog wat over.
Ik las ooit ergens dat als je op het einde van je leven vier vrienden hebt om je kist te dragen dat je dan een rijk gevuld leven hebt gehad.
Ik reken op jou voor een plaatsje aan mijn kist. Links voor!
Dag Zjiet. Iemand afgeven die je nauw aan het hart ligt… Dat is zoals een mes dat je in je buik krijgt…. Het doet zeer. Veel zeer. Hoewel ik Rik zelf niet ken, moet dit een prachtmens geweest zijn. Als ik je over hem hoor praten (lezen in dit geval) , kan het niet anders dat al het goede in deze mens zat. Treur niet omdat hij er iet meer is… waardeer en koester van wat je allemaal met Rik hebt verwezenlijkt. DAt warme gevoel, dat wederzijds respect… Allemaal mooi om in je herinneringen op te nemen. En natuurlijk mag je verdrietig zijn, dat moet zelfs. Rik blijft voor jou een vriend voor het leven, zelfs na zijn dood. Je zal steeds nog met hem praten, je zal steeds vragen aan hem, ” Rik jongen, wat denk jij hiervan”. En das goed. Zo zal je hem nooit vergeten. En ik weet zeker dat hij hierboven met datzelfde warme gevoel, tederheid, levenservaring,… en al wat hij was, andere mensen die hij hierboven nu vergezelt, dat eeuwige nu ook beter maakt… Een luisterend oor, een raadgever, een helpende hand … SAmen met al degenen die we hier op aarde moeten missen, zullen zij hierboven hun weg verder zetten , in alle rust. Ooit zullen we allemaal onze dierbaren vergezellen op de eewige jachtvelden. En reken maar dat ze toekijken op hoe wij het hier verder van af brengen. Ook Rik, die zal jou blijven volgen en nog steeds met jou “een pastiske” drinken. The memory remains !! Tot in de eeuwen der eeuwen. Beste vriend, veel sterkte nog. En weet … in Geel staat er een huis… waar er steeds een stoel vrijstaat… waar je welkom bent…. Always en forever !! Gegroet Lex en Co
Dankjewel Alex.
Voor deze lovende en troostende woorden.
Altijd fijn om jouw reactie te lezen. En ja, we gaan door. Steun die ik van Henri mouche ervaren ga ik missen, maar over mijn schouder… misschien….