Laat ik toch een bord vallen zeker, bij het uitladen van de afwasmachine!

En toen waren ze nog met drie…

Het waren er oorspronkelijk geen tien, zoals bij de tien kleine negers, maar slechts zes en ik hield ervan want ze hadden geschiedenis, mijn geschiedenis.

Kapot.

Onhandig als ik soms ben is me dit al drie keer overkomen. Dus besluit ik nu maar om de overige drie aan de kringloopwinkel te doneren maar wie wil er nu nog drie borden, ook al hebben ze geschiedenis!

Grof huisvuil dan maar.

Ik hoef me zelfs geen nieuwe aan te schaffen want mijn kast puilt nog uit van reserve borden. Weliswaar met minder geschiedenis maar daar zal mijn avondeten zich weinig van aantrekken.

Je leest er wel eens over: dat bekende mensen – kunstenaars, politici, geleerden… – toegeven dat ze wel eens aanvallen of argumenten bestrijden door met serviesgoed te gooien naar elkaar. Ook in films of series op TV zie je het wel eens.

Maar niet bij mij hoor, zelfs niet voor de tijd dat ik alleen verder moest in het leven.

Was het lullig of gewoontjes? Wie weet? Misschien was het bij de buren niet zo en merkte ik niet op dat ze weer eens andere koppen en schoteltjes gebruikten.

Maar misschien is het wel beter dat we elkaar wat meer met serviesgoed bekogelen hoor, ook al heb je het koffieservies gekregen van je ouders.

Trouwens, de drie borden die stuk gingen in mijn leven had ik net zo goed kunnen gebruiken als argumenten-projectielen. Ze zijn nu toch stuk. En misschien hadden ze mij wel de voldoening gegeven om iets te doen aan situaties die me over de kop groeiden.

De overlevende delen kunnen nog een mooi after-life krijgen als fruitschalen, bijvoorbeeld, of als onderzetters voor lekkende bloempotten.

Of als potjes om reserve sleutels of kleingeld in te bewaren.

Het lucht wel op, denk ik, om je af te reageren op deze agressieve manier. Ik weet het niet, ik ben te soft.

Maar er zijn therapeuten die verklaren dat dit stukgooien werkt tegen stress en agressie. Zo zouden er ruimtes zijn waar je, voor wat luttele euro’s, zomaar de boel mag kort en klein slaan. TV’s, meubelen, porselein, … sla maar stuk! Het zou opluchten en genezen.

Ik weet het niet. Leidt het niet tot nog meer agressie? Is de volgende stap niet het slaan op de oorzaak van je agressie, dus vaak op je partner?

Gooi dan toch maar liever wat “zjatten en talloren” stuk. Safe, of toch minstens niet gevaarlijk. Want we kunnen deze “UFO’s” ontwijken als we geluk en reactievermogen genoeg hebben! Oefening baart kunst!

Maar we worden ouder en dan wordt het ontwijken moeilijker. Het werpen gelukkig ook!

Stel je voor dat je in het woonzorgcentrum je gelijk gaat halen door te gooien met alles wat daar breekbaar is!

Misschien zou het aantal mislukte huwelijken wel dalen met deze agressietherapie.

Tenslotte was het vroeger – en ik bedoel in de tijd dat de  porceleingevechten nog schering en inslag waren – rustiger op het scheidingsfront.

Ik ga alvast een koffietje drinken. Ik heb nog een zevental tassen die niet in de afwasmachine zitten.

Tassen met geschiedenis.

Groetjes vanuit mijn hartje dat weet dat ik nooit iets vrijwillig zou stuk gooien wat geld gekost heeft of moeite om te produceren;

vanuit mijn zieltje dat toegeeft dat ik misschien wel wat soft ben, voor agressieve handelingen als deze maar daar ook wel fier om is

en vanuit mijn buikje dat eigenlijk niet in dit verhaal voorkomt gelukkig, tenzij het geraakt wordt door vliegend porcelein maar toch hoopt dat de borden, tassen en glazen leeg zijn. Anders zou het “zunt’ zijn.