Het begon met een pakje, niet veel groter dan een lucifersdoosje. Nog voor ze uitstapte, zag ze het al door het lifthek op de mat voor haar deur liggen. Er zat bruin inpakpapier rond en op de bovenkant stond haar naam in drukletters. Alleen haar voornaam: Rosanne. Een adres ontbrak, een postzegel ook.

Binnen maakte ze nieuwsgierig het pakje open. Er stak een stuk van één euro in. Dat was alles. Geen briefje, geen mededeling, geen naam van de afzender.

Ze begreep het niet. Waarom stuurde iemand haar een euro en hoe was het pakje op haar mat beland? Ze woonde op de tweede verdieping van een oud herenhuis dat in zes flats was verdeeld, zonder sleutel kwam je het gebouw niet in. Had iemand van de buren het pakje voor haar deur gelegd? Wie?

Ze huurde de flat nog maar een week en kende niemand van de vijf andere bewoners, behalve de man van de derde verdieping met wie ze een paar dagen geleden in de lift had gestaan en die de hele tijd naar de vloer had gestaard zonder ook maar één woord te zeggen. Van echt kennen was dus geen sprake.

Twee dagen later, op vrijdag, lag er een enveloppe voor haar deur. Een gewone witte enveloppe met opnieuw alleen haar voornaam. Er stak een briefje van vijf euro in en weer maakte de afzender zich niet bekend of gaf een verklaring voor het geld.

Wat was dit? vroeg ze zich af. Een flauwe grap? Kende één van haar vriendinnen iemand in het gebouw die bereid was dit spelletje mee te spelen? Ze deed overal navraag: in haar kennissenkring, op het werk, bij haar familie.

Iedereen hield bij hoog en bij laag vol niets met de zaak te maken te hebben.

De volgende maandag lag er opnieuw een pakje, ongeveer zo groot als een Rubiks kubus en weer in hetzelfde bruine inpakpapier zonder adres of postzegel. Binnenin zat een klein, glazen jampotje dat gevuld was met stukken van één euro. Haar handen trilden toen ze het deksel openschroefde. Ze telde. Het waren er tien.

Alles samen had iemand haar tot nu toe zestien euro bezorgd, toch een aardige som om alleen maar een grap uit te halen. Wie deed dit? En met welke bedoeling? Moest ze hiermee naar de politie gaan en klacht indienen tegen onbekenden? Om welke reden? Dat iemand haar geld stuurde? Ze zag de dienstdoende agent al voor zich. Die zou met moeite zijn gezicht in de plooi kunnen houden.

De volgende drie dagen keek ze telkens, nog voor ze de lift uitstapte, met toenemende onrust naar de mat voor haar deur, maar er lag nooit iets.

Tot op vrijdag. Haar hart sloeg op hol. Dit keer was het ding zo groot als een schoenendoos….

Tot hier de 463 woorden van Jo Claes, nu ik nog voor een 1000tal woorden …

De doos was niet abnormaal zwaar, dus niet gevuld met stukken van een euro. Zelfs als de doos vol zou zitten met briefjes van vijf euro moest ze zwaarder zijn. Binnen bleek er een kartonnen maquette in te zitten, echt fraai gemaakt mét oog voor details, een maquette van het herenhuis waar ze nu woonde, direct herkenbaar. Zelfs de kleuren waren levensecht, alleen haar eigen flatje was vuurrood geschilderd met een goudkleurig hartje achter haar keukenraampje.

Wat was dit? Een geheime aanbidder? Maar waarom dan. Het geld? En hoe kwamen de geschenkjes op haar deurmat? Enfin, tijd brengt raad. Het geld komt wel van pas en het kartonnen huisje past mooi op haar nachtkastje. Dank je wel, wie dan ook…

Hoe Rosanne ook trachtte het gebeuren te vergeten, het lukte haar niet. Telkens ze uit de lift stapte keek ze door het hek naar haar mat. Niets !!!

Tot het weer vrijdag werd: weer een enveloppe dit maal, met “Rosanne” erop geschreven. Nu wel een brief erin, keurig geschreven met inkt, duidelijk van een oudere man ….

Rosanne,
Ik heb je het geld dat ik zo’n vijftien jaar geleden van je kreeg terug willen bezorgen, net zoals jij het destijds gaf: op woensdag, vrijdag en weer op woensdag. Je moeder noemde jou Rosanne, dat was alles wat ik van je wist.
Ons verhaal is zo mooi dat ik het je graag wil vertellen, zonder bijbedoelingen, ik ben tenslotte vijfenzestig jaar. Als je wil en kan, kom dan morgen om zeven uur naar het nieuwe koffiehuis op de hoek van de markt. Dan spreken we verder.
Dank je wel.
Zulim

“Verdorie. Wie was dit nu weer? Een terugbetaling van mijn eigen geld van vijftien jaar geleden. Ik moet dan ongeveer twaalf jaar zijn geweest. Wat moet ik doen?”

De vragen bleven komen, maar geen antwoorden.

Tegen zeven uur, die zaterdagavond, wandelde ze door het tapijt van herfstbladeren naar haar rendez-vous. Haar broer Daniël, ingelicht en wel, zat al vanaf zes uur in deze zaak, kwestie van back-up zonder dat “Zulim” ervan weet.

Met knikkende knieën duwde Rosanne de glazen deur open en stond zo oog in oog met een mediterraan ogende man, met een uitgestoken hand ter begroeting.

-Dag Rosanne, ik zag je komen, ik ben Zulim Thomislav, blij dat je gekomen bent.

Ze liet zich meetronen naar een tafeltje op amper drie meter van haar broer.

-Ik ben jou een verklaring schuldig neem ik aan … of ben je intussen zelf al …

-Neenee, U bent een kompleet raadsel voor mij !!! Hoe kent U mij? enne … hoe kwam U aan mijn geld?

Dan vertelde Zulim het verhaal van zijn leven en meer dan een uur lang hing ze aan zijn lippen. Haar incognito broer trouwens ook, want hij kon alles horen …

Een hartelijke omarming en dan scheidden hun wegen, maar niet zonder eerst gegevens te hebben uitgewisseld, en met de belofte om elkaar te blijven ontmoeten. Rosanne danste naar huis, rijker dan toen ze kwam, en niet alleen door een mooie vriendschap met Zulim Thomislav.

Zijn verhaal:

Zulim Thomislav. Hij was een dikke twintig jaar geleden als illegale vluchteling uit het toenmalige Joegoslavië in ons land aangekomen. De uiteengevallen idealen van Generaal Tito en de machtswellust van President Milosovic dwongen Zulim alles achter te laten en als berooide straatmuzikant in onze steden zijn kostje bij elkaar te spelen. Soms was er eten, soms niet. Soms was er dak om onder te slapen, meestal niet. Soms was er warmte, meestal niet. En net toen hij wilde opgegeven en een einde maken aan zijn miserabel bestaan huppelde op een mooie vrijdagnamiddag, een klein tienjarig meisje aan de hand van haar moeder voorbij zijn bedelbekertje. Ze stopte en luisterde naar zijn Slavische melancholische muziek. Ze klapte in haar handjes en vroeg haar moeder om een dikke cent. Mama gaf Rosanne een euro en het meisje gaf de munt aan de muzikant, in zijn hand, niet in het bekertje en ze zei: dank je wel!

Lang heeft Zulim deze eerste euro van haar bewaard, als teken van menselijke goedheid. Amper vijf dagen later stond het meisje weer voor hem. Ze luisterde langer nu, als in extase. Dan gaf ze hem een beduimeld en geplooid briefje van vijf euro. Twee dagen later was ze er weer, dit maal had ze  een glazen potje bij met daarin tien euro munten, bijeen geklust, zo zei ze, omdat zijn muziek zo mooi was en toch droevig. En ze streelde hem over zijn wang. 

Tot vandaag had hij het meisje nooit meer terug gezien, al bleef hij zoeken, ze was spoorloos. Ze bleef evenwel in zijn gedachten.

En de sterretjes in haar mooie oogjes waren wat de man nodig had om zijn leven volledig om te gooien. Hij herschreef, met behulp van Ronald, een medewerker in het opvanghuis waar hij verbleef, enkele van zijn composities, maakte de muzikale sfeer vrolijker en Roland stuurde de demo’s rond. Eerst werd er eentje uitgepikt, vertaald en met succes verwerkt op landelijk niveau.

Later kwam er een internationaal succes bij, vertaald in vier talen. En de straatmuzikant heeft zich dankzij zijn muziek, en dankzij de euro muntjes en de sterretjes in de ogen van Rosanne opgewerkt tot de zakenman die hij nu is. Zo had Zulim ongeveer vijf jaar geleden het herenhuis gekocht en laten ombouwen tot zes flats, waar toevallig Rosanne er ééntje van wilde bewonen. De foto op haar aanvraag, op haar huurcontract en haar voornaam “Rosanne” waren voor Zulim als een godsgeschenk: eindelijk had hij haar teruggevonden!!! Eindelijk kon hij zijn ereschuld aflossen. Samen met zijn vrouw Maya had hij deze werkwijze uitgedokterd en uitgevoerd. Als huisbaas was het niet moeilijk om het geld te deponeren aan haar deur. Het rode gedeelte van de maquette was het geschenk van hem aan Rosanne: de flat. Het gouden hartje achter het keukenraampje is Rosanne zelf …

De Tomislavs hebben nooit kinderen gekregen, jammer genoeg. Maar er zijn maar weinig mensen die, op het einde van het leven van Zulim en Maya, weten dat Rosanne niet hun dochter was.