OUD

Ik voel mij oud worden.

Gek dat je iets wat je al doet sinds je geboorte pas op latere leeftijd als pijnlijk ervaart!

Want zo is het! Ik word oud…

En ondanks het feit dat iedereen wel oud wil worden maar niet oud wil zijn is er weinig leuks aan om oud te zijn.

Ik mag niet klagen hoor: ik kan nog vrijwel alles, ik mag nog vrijwel alles, ik lust nog vrijwel alles en ga zo maar door. Ik besef dan ook terdege dat ik in feite gezegend ben, tenslotte haalt niet iedereen zijn zevende voordeur. Kijk er de overlijdensberichten in de kranten maar op na!

Count your blessings.

Ik kom blijkbaar uit een sterk geslacht: mijn ouders/grootouders hebben allemaal een “gezegende” leeftijd mogen behalen! En voor zover ik nog weet kan ik concluderen dat zelfs de kwaliteit van hun laatste jaren redelijk goed was, op een paar uitzonderingen na, zoals bij mijn moeder. Ik ben de jongste van vier en heb ze alle drie, twee zussen en een broer, nog dicht bij mij.

Goed, ik heb dus niks ernstigs om me zorgen over te maken … of toch?

Weet je, ‘s morgens voel ik me wel wat stram en stijf maar met wat “bed-gymnastiek” lukt het me wel om pijnloos te dag te beginnen. Mijn medicijnen helpen hier ook wel hoor.

Vergeten doe ik ook al meer dan me lief is! Waar ken ik die of die ook alweer van?

Hoe heet dat kindje ook alweer? Was ik daar al eerder? Heb ik het licht overal…? De koelkastdeur …? Wat kwam ik hier alweer doen? Waar is de autosleutel/bril?

En het troost me niet echt dat anderen zeggen: “Dat heb ik ook hoor!” – zelfs al zijn ze vaak nog een pak jonger.

Wijzer word je wel met de jaren, zeker weten! Grijzer en wijzer, waardoor je eenzaamheid en vriendschap anders gaat interpreteren en waarderen.

Maar de natuur, onze geliefde “Moeder Natuur” leert het me nog wel. Ze zegt gewoon:

“Kerel, je bent wel niet blind maar je hebt nu genoeg gezien!” En het gaat dus achteruit met mijn ogen. Elke nieuwe bril heeft sterkere glazen dan de vorige.

Ik herinner me een foto van een bedelaar zittend op de stoep met een bedelhoed voor zich, zwarte bril op zijn neus en een witte stok naast hem op de kasseien. Om zijn nek bengelt een bordje van karton met zwarte letters: IK BEN NIET BLIND, IK HEB GENOEG GEZIEN!

Bril, waar heb ik je gelaten?

Zo is het ook met mijn oren. Zonder mijn hoorapparaten is alleen stilte genietbaar. Op zich is dat dikwijls een zegen, maar toch! Ik herinner me nog dat mijn meisje me bij het slapengaan altijd zei: “Heb je nog wat te zeggen? Want ik doe mijn apparaten uit mijn oren!” Snurken was dus nooit een issue…

Hoorapparaten: zegen en vloek!

Of zegt de natuur me dat ik al zoveel heb gehoord in mijn leven, zin en onzin, dat het nu toch welletjes is geweest?

Laat het me daar maar bij houden. Ik ben nog geen échte “Old Timer”, nog geen “O” als beginletter op mijn nummerbord. Ik mag nog de steden met lage emissie zones in zonder certificaat!

Maar hoe lang nog? Zullen de hulpmiddelen voldoende sterk blijven?

Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.

En nu nog een writers-block er bovenop! Ik voel me leeg geschreven.

Dus stop ik ermee!
Misschien had ik maar 120 verhaaltjes mee gekregen bij mijn geboorte en ben ik nu uitverteld. Ik weet het niet maar Tom, mijn editor, counselor en vriend, geeft me de raad om te rusten.

En dat ga ik doen.

Ik zet dus mijn geliefde “Zjoetjes” op pauze, on hold.

Wat jullie nu lezen, beste vrienden, is voorlopig mijn laatste creatie.

Ik voel dat er een oververzadiging bij de lezers komt. Ik krijg vaak te horen: “Ja, ik sta nog een viertal Zjoetjes achter.” Dit wil dus zeggen dat er minstens twee maanden niet naar de website gekeken is. Ik krijg ook steeds minder reacties, positief of negatief. Niemand deelt mijn werkjes nog op FB met vrienden, hoewel ik er herhaaldelijk om vroeg! Alleen Jack, spontaan … Jack is een schat!

Zo lijkt de teloorgang van mijn lichamelijke malaise zich nu ook uit te strekken tot mijn creatieve vermogens. Jammer!

Dus vandaag over twee weken: geen “Zjoetjes” meer!

Hoelang?

Ik weet het niet. We zullen wel zien. Ik zal jullie wel op hoogte brengen van mijn besluiten. Komt mijn muze terug? Ik hoop het want ik schrijf erg graag.

Een hobby? Een roeping? Een gave?

Tot …

 

Groetjes vanuit mijn bedroefd hartje dat al te vaak afscheid nam van mooie dingen, van lieve mensen, van …;

vanuit mijn zieltje vol littekens en korstjes omdat dit misschien weer een teken aan de wand is van moeder natuur: genoeg is genoeg;

en vanuit mijn buikje dat eigenlijk knort bij mijn ritueel-pastisje omdat het weet dat ik niet zonder creativiteit kan en er daarom zeker van is dat, met het verstrijken van de dagen, mijn drang tot schrijven zal terug keren.

Hopelijk zit ik niet op de “River of no Return”.

Laat maar wat horen.

Recente Reakties