In de eerste brief, van september 2017, aan Pruts stond deze verklarende nota:

(Alvorens deze brief te beginnen is een kleine verklaring op zijn plaats. Prutske is het hondje van Lisetje, een redelijk witte Maltezer met meer medische mankementen dan zijn 12 jaren laten vermoeden. Linkeroogje is weg, rechterachterpootje is dun en krom, en zo nog één en ander, maar het is een schat, meestal, maar bovenal mijn vriendje al van sinds ik Lisetje ken. Al is hij klein van gestalte, zijn daden bennen groot. Ik noem hem hier respectvol mister P. en zoals je al kon lezen op www.zjoetjes.be, is hij ook mijn wandelmaatje. Hij merkt nu wel aan ons dat er iets grondig fout zit, en daarom ben ik hem deze brief schuldig…)

Deze tweede brief is nodig omdat Prutske nu geadopteerd is.

We zijn inmiddels een dik half jaar later.

Lieve Pruts.

Ik had nooit gedacht dat ik je zo zou kunnen missen, vriendje. Waar ik je in een vorige brief vertelde van de ernstige toestand van ons Baasje, ons maatje, moet ik je nu vertellen dat er geen hoop meer is.

Omdat ze veel pijn heeft en ongeneeslijk ziek is, alsmaar erger en erger, heeft ze besloten om te sterven, lieve Pruts. Dat is héél erg voor ons, maar voor haar zal het een verlossing zijn, geloof me.

Ik denk dat je dat allemaal al wist, ik zag het in je ene oogje. Ik hoop dat je het mij niet kwalijk neemt dat ik een adoptie gezin voor je gezocht heb, én gevonden.

Je woont nu niet meer bij ons, maar bij een lieve mevrouw, die ons beloofde om voor je te zorgen, tot ook jouw dagen op zullen zijn. Ik weet dat noch ik, noch ons Baasje de belofte aan jou hebben kunnen waarmaken. Vergeef het ons lieve jongen, we kunnen niet anders. Toen Lisetje jou acht jaar geleden uit het asiel weghaalde, klein en gebrekkig, beloofde ze dat je bij haar zou blijven, tot aan je dood. Ook ik heb, in de vorige brief, beloofd om voor jou te blijven zorgen.

Allebei hebben we ons woord gebroken, Baasje omdat ze nu zelf op een paar dagen van haar graf staat, en ik door de gedwongen verhuis en verkoop van mijn huis. De beslissing van jouw adoptie is ons zwaar gevallen, zeer zwaar en heeft ons vele tranen gekost. De engelen van “uncoJerry” die voor je nieuwe adres hebben gezorgd en de lieve mevrouw die nu jou mag strelen hebben mijn grootste sympathie. Dankzij die goede mensen is er rust gekomen in het hoofdje van Baasje, nodig om deze moeilijke laatste dagen van haar leven door te komen.

Ik hoop, lieve Pruts, dat je ons kunt vergeven.

Toen ik je weggebracht heb en terug thuis kwam hebben wij twee geweend omdat we je missen, en elke herinnering doet pijn. Het voelde zo fout, wat we gedaan hebben, maar we hadden geen keuze …

Ik loop nu alleen langs de Olense paden en overal herinner ik me jouw “haltes”: de binnenweg aan de Radiumstraat, het pleintje aan de tennisvelden, bij het vossenhol dat we ontdekten, aan de weide van Kidda, het paard van Sus, aan de fabrieksparking, aan …

Het doet me pijn Prutske, veel pijn en ik mis je zo erg, dat ik al huil als ik je foto zie op het bureaublad van de IPad van Baasje.

Baasje is té ziek om om je te treuren, maar als ze mijn tranen ziet, dan weet ze meer dan ze zegt. Met Liefde kan dat !!!

Ik noemde je “mister P”, uit respect, nu noem ik je alleen nog Prutske.

Jouw naam zal altijd in mijn hart gegrift blijven.

Dank je wel, lieve jongen, voor al onze mooie avonturen.

We houden van jou !!!

Je moet de groeten hebben van Oscar de poedel en van Kenzo de wollebol, je maatjes uit Olen.

Groetjes vanuit mijn zieltje vol mooie herinneringen aan Prutske, vanuit mijn hartje dat je zo erg mist dat het pijn doet, en vanuit mijn buikje, nat van de tranen om jou.