Op nummer één in de formatie naar Dasburg: the leader off the pack: Hollands Limburger bijna tot in het carricaturale. Fijne vent, vlotte spreker, weliswaar Limburgs, maar voor dit doel: op en top geroutineerde motorrijder. Voor vakkennis over rijden met de motor: een dikke tien, voor sfeer en gezelligheid: een dikke negen en een half, voor navigatie per GSM: een tien voor de TomTom en een zes voor Garmin!!!

Houdt rekening met de beperkingen van zijn volgers, zowel wat betreft technische mogelijkheden als het lef, nodig voor het bochtenwerk. Hoffelijk en galant, meester en verteller. Kortom: blij om zo een vriend te hebben. Vanaf nu noem ik hem Ronnie, gewoon omdat hij zo ook écht heet.

Op nummer twee in diezelfde formatie: een bescheiden Kempenaar. Sober in woordgebruik en danig onder de indruk van de rijcapaciteiten van zijn drie compagnons. Dikwijls de remmende factor in het scenario van deze roadtrip, maar met de moed der wanhoop werkend aan het verleggen van zijn grenzen. De nestor van het pack en spreekt redelijk Frans: moi !!!

Nummer drie dan: de geroutineerdste rijdster, is volgens eigen zeggen op een motor geboren, heeft voor iedereen goede raad te over. Positieve impact op de groep en dus verantwoordelijk voor de sfeer en gezelligheid: een dikke tien !!! Iets minder stabiel in drukke kleine Duitse tunneltjes en op Luikse olieplekken, echtgenote van de leader en toch Belgisch: Ingridje. (Verkleinwoord voor Ingrid, na haar fabuleuze resultaten bij het diëten). De enige roker van ons vier. Zwakke enkels bij belasting boven de 250 kg.

Nummer vier, last but not least, mijn bovenste beste buurvrouw, mijn troost en toeverlaat, een vriendin zoals je niet dikwijls ontmoet in één mensenleven, bereidwillige luisteraar en raadgeefster, bedreven rijdster en immer positieve aanpakster, ondanks slecht weer of foute routes van de Garmin. Grote interessesfeer en culinair welbespraakt. Met volgens mij als fijnste kwaliteit, het mooiste kenmerk: de liefde voor de Franse cultuur, met name voor de pastis. Ricard of pernod rekenen wij ook goed. But only for medical reasons !!!

Bovendien échte Nederlandse, van boven de Moerdijk: AnnaSimone.

In die volgorde reden we, in formatie. Eerst twee en vier, van Lommel naar Berg a/d Maas, en dan, één, twee, drie, vier van Berg naar Dasburg, in de Zuid Eifel.

Opdracht: géén snelwegen, mooie landschappen, af en toe stoppen voor ervaringsuitwisselingen én koffie of thee, bijspijkeren van de rijkunsten van nummer twee: moi!

En dat lukte! Dag één begon nat, tussen Lommel en Berg, maar dan scheen de zon en tot in Dasburg verdwenen hier en daar al wat “laagjes” textiel in de zadeltassen.

Dag twee was een stralende zomerdag, gedroomd voor onze plannen: 250 km. bochtenwerk op de rand van mijn durven. Grensverleggend!

Dag drie: helaas de laatste dag en de thuisreis. Mooi en fraai was het met als anti-climax de valpartij en de slippartij van Ingrid. Haar dikke enkel ten spijt kregen we er gratis een stukje site-seeing in Luik erbovenop en een lekkere maaltijdje in Ans.

De pijn van Ingrid noopte tot afscheid in Ans: één en drie richting Maastricht, twee en vier richting Tongeren en verder naar Lommel. (Achteraf blijkt Ingrid twee beentjes in haar voet gebroken te hebben.)

Heel droog zijn we niet in Lommel geraakt, maar de ontvangst heeft veel goed gemaakt. Leve onze Franse cultuurbeleving, but only for medical reasons !!!

De formatie was niet zomaar samengesteld hoor! Er is over nagedacht!

Nummer één: 1300 CC.
Nummer vier:  700 CC.
Nummer drie: 600 CC.
Nummer twee (moi): 300 CC.

Dat kan tellen, verschillen

van groot naar klein! Maar ik heb me geweerd! Het lag zeker niet aan de techniek, wel aan mijn onervarenheid en angst. Wijsheid? Ik denk het niet, pas als ik later groot zal zijn kennen we het antwoord. Tot dan: proost !!!

But only for medical reasons !!!

Dank je wel, Daytona compagnons, voor deze onvergetelijke dagen.

Groetjes vanuit mijn hartje, meer en meer verknocht aan het mooie Duitse platteland, vanuit mijn zieltje, natrillend van de vele heerlijke kilometers landwegen en van de grenzen die verlegd werden, en vanuit mijn buikje, dik tevreden voor de grenzenverleggende drankjes: Duits Warsteiner bier in hotel Daytona en Franse pastis, stiekem ‘s avonds op de bedrand van twee en vier. Gezellig !