Winterberg

Winterberg. Maandag 8 mei 2017.

En als ik nu vertel dat Winterberg in Sauerland niet groter is dan een hoeslaken … zou je mij geloven? Waarschijnlijk niet, met mijn reputatie. Toch heb ik GPS nodig om uit de beiden te geraken, zelfs twee GPS-en : een Vlaamse en een Hollandse.
Uitleggen?
Winterberg is een mooi stadje, stukwerkhuizen enzo, maar na 18 uur zo dood als een spreekwoordelijke pier. Eruit geraken: een ander paar mouwen. Om en om draaien en steeds weer op hetzelfde onmogelijke punt terecht komen. Marc, koele convoyeur, had naast de Vlaamse versie van den Harry, buurman van Lisetje, nog een Hollandse versie in zijn zak zitten en deze vriendelijke stem loodste ons, oef, naar onze fraaie Landalse bungalow. Harry zal het ding wel ergens bij gekregen hebben, bij zijn Mercedes of zo, of gekocht voor tweemaal 7.50€. Zo, dat was Winterberg, makkelijk te infiltreren, moeilijk te evacueren…
Het hoeslaken dan; Lisetje heeft er een studie van gemaakt op het dekbed op te rollen in de omgekeerde hoes en dan zo te ont… Mij lukt dat nooit, dus mijn donshelft moet er manueel in, met mij erbij, voor de puntjes netjes vol te krijgen met pluimen en dons. Ik kon er niet meer uit… mijn gevoel voor richting was wel oké, maar toch vond ik de uitgang niet. Enfin, een GPS kwam er niet aan te pas, wel een schaterende Lisette, maar ze verzekerde me dat het ’toelachen’ was, niet ‘uitlachen’ !!!

Hoe we hier kwamen is duidelijk. Altijd rechtdoor en de instructies van Marc, de co- piloot volgen. 340 km na de start waren we er al en als je onderweg honger hebt, gewoon even melden aan Marc, ook stewart, en hij matst een verrukkelijk chinees restaurant in Bochum, mét parking, voor bijna geen geld. Geloof het of niet, we betaalden 52€ voor uitgebreid te buffetten, drank en koffie inclusief. Voor vier !!!
Goed Marc.

Een mooie bungalow kregen we toegewezen, nummer 157, ruim en comfortabel.
In de woonkamer hangt een verrukkelijke foto van 100 cm bij 80 cm met een fraai winterlandschap erop. Even foto nemen, zonder de randjes, en naar het thuisfront sturen, melding: brrr…. Winterberg is geen Lenteberg !!!
Denkt Lommel dat we hier in de sneeuw zitten. Er ligt nog wel sneeuw op de loipen, dat wel, wat Apache sneeuw: a patch here, a patch there …. We hebben Lisetjes krentenbrood bijna op en de confituur van Liliane heeft ook al gediend. Lekker !!!

Morgen zal er wel weer een andere uitdaging zijn. Wanneer ik de waarheid over het winterlandschap ga verspreiden weet ik nog niet. Ik laat het even zo. Slaapwel.

Dinsdag 9 mei 2017.

Marc en Liliane zijn de “early birds”. Tafel ontbijtklaar. Verse broodjes en croissants en … zon, volop. Vanuit de woonkamer kunnen we de “springschans” zien, indrukwekkend! Activiteit is er niet op, maar voor één euro mag je ze beklimmen. Doen we niet. We rijden naar de Hennesee. Hier is een “see” een meer en een “meer” een zee. Raar volkje die Germanen. En ze kunnen ook niet veel verdragen. Rij ik een klein beetje te hard, volgens hun, schijnen ze met een flitslicht in mijn ogen, op de weg !!! Sponsors gevraagd dus.
De Hennesee dan. De keuze van deze bestemming heeft niets te maken met mijn achternaam, want volgens de overlevering is de naam van het meer de naam van een kalfje dat in het water was gevallen en via de moederkoek… Ik weet het niet meer zo goed. Kwatongen beweren dat het de naam is van de rivier die het meer voedt.
Geloof wat je wil, we waren wat te vroeg voor de gratis boottocht, dus gingen we er nodig eentje drinken in het hotel Welkom. We waren echt welkom, want het beste meubilair stond buiten met een prachtig view over het meer. Kussentjes en bloemen kwamen erbij en we bestelden wat, ik mijn eerste Warsteiner van de dag. Het meisje noemde Rosalinde. Mooie naam eh?
Haar wat oudere collega, de dame met de kussentjes noemde Mina. Niks wereldschokkend ware het niet dat haar achternaam Dolle was. Echt!!! Mina Dolle, Dolle Mina. Hoe ik dat weet? Deductie: ze droeg geen BH, vandaar, en vooral omdat het op haar naamkaartje stond dat op haar bewegende boezem zat gespeld: Mina Dolle. Hoe verzinnen ze het? Net als vorig jaar in Lourdes toen Wim Vanachteren zijn naam Wim wilde veranderen in Wind !!!
Het zal me maar weer overkomen.

De boot kwam eraan en we mochten mee, gratis volgens de brochures, 30 € volgens het ticket meisje. Dus 30€ armer rustten we in de armen van Neptunus, maar dan de zoetwater versie. Mooi was het én rustig, koffie met gebak voor drie, en voor mij: Warsteiner nummer 2, met een knabbelworstje… maar of de kwaliteit / prijs van de boottocht naar verhouding goed was ????
Dan maar naar Warstein, met de GPS van Harry, je weet wel: die goedkope !!!
Foutloos én probleemloos deed ze wat ze verondersteld is te doen: de weg tonen. Gisteravond was haar probleem waarschijnlijk nachtblindheid. Daar houden we het voorlopig bij.
Maar genoeg. We kregen honger en we vonden eindelijk SPARGEL, in een mooie authentieke Sauerlandse zaak, prima bediening én verrukkelijke asperges. Met Hollandaise saus voor het internationale aspect. De zaak behoorde toe aan de brouwerij van Warsteiner bier en écht waar: ik heb een watertje gedronken.
Dan hebben we de brouwerij bezocht. Indrukwekkend, een aanrader. En we dronken daar alle vier: een Warsteiner natuurlijk, voor mij de derde!
Maar het was Marc die er verwaaid bij liep, bril scheef en zo. Er zijn bewijzen van: zie Facebook. Er is ruim plaats voor Mobilhomes, Jan en Ariane, Nelly en Leo…
Hit the road !!!

Inmiddels was het tijd voor de terugrit, want Marc moest p….. en hij had honger voor iets ‘hartigs’.
En zo zijn we nu terug in onze bungalow en de relatieve stilte daalt neer: Marc kijkt naar voetamputaties op de Nederlandse TV, Lisetje kilt een Zweeds kruiswoordraadsel, Liliane breit alweer: nu een paarse zwembroek voor een kardinaal en ik schrijf. Dus tijd om mijn grap van gisteren, ivm de sneeuw, recht te zetten …
De enige sneeuw die vanuit onze stoel te zien is, ligt op de bomen op een mooie poster in onze woonkamer. Zonder randen gefotografeerd lijkt het net echt, niet.

De tweede poster is een bloemenweide met klaprozen: het omslagen van het weer !!!

Als ik jullie beet heb genomen, sorry, ik zal het niet meer doen, voorlopig, en ik zeg YES!!!
Morgen gaan we naar de receptie vragen wat gratis tickets zijn in Sauerland en of die dan 30€ mogen kosten?
Voor nu, kijk ik naar een mooie volle maan boven de grote Winterbergse springschans, en droom weg, op zoek naar een nieuwe grap …

Woensdag 10 mei 2017.

Sauerland is op zijn mooist als de zon schijnt.

En dat is vandaag !!! Azuurblauwe luchten zonder énig wolkje. Een enige dag om uitstapjes te maken. Doen dus.
Uitstap één: Oberkirchen, naar een kunstsmederij. Niet te ver weg, klein uurtje rijden… maar de Germaanse wegenwerkers beslisten daar anders over: omleiding (ümleitung)! Lag het nu aan de slechte nachtrust van mijn reisbegeleider Marc of aan de gammele GPS van “den Harry”, we zijn verloren gereden !!! Het was wel de moeite waard om deze weg te frequenteren, mooie vergezichten en rust, rust … soms leek het wel of we alleen op de wereld waren, als Rémi en zijn hondje in het boek van Hector Malot. Ook hier in Germanenland was het mét happy ending! Langs een andere kant zijn we voorbij de werken geraakt en met redelijke vertraging in Oberkirchen. De stem van Harry’s GPS werd inmiddels gedoopt in “Ros”. Maar Ros bracht ons toch feilloos in de straat. Nu alleen de nummer 8 nog. Niet te vinden. Op en neer, heen en weer, alleen onpare nummers. Marc, tot nog toe onberispelijk (min of meer) in de navigatie, ging zwaar in discussie met Liliane over de “pare” en de “onpare” kant van de huisnummers. Dus: even aan een local vragen: we waren er 200 meters vanaf !!! Liliane had gelijk, en Marc is een grote mens, want hij gaf zijn ongelijk toe, iets wat alleen grote mensen kunnen. Goed zo Marc!!!

Maar het zoeken werd beloond, want de werkplaats, de tentoonstelling/shop en de conditorei waren ‘fabelhaft’. De foto’s zullen het bewijzen. Herr Schütte was het bezoekje meer dan waard. Niet dat hij ons nodig had om te overleven, want zijn familie bezit al eeuwen lang grote stukken Sauerland. Ook Hotel en Gasthof bei Anton Schütte, waar we voor het eerst deze week in “dirndl” gediend werden, buiten, want de zon was fel en het pleintje idyllisch mooi, met tulpen en narcissen, fonteintje, vogeltjes … alles pico bello, maar … geen schweinehackse en geen sauerkrautschotels. Helaas, ik ben blijkbaar in het verkeerde deel van Germanië terecht gekomen … Zucht.

De Elzas ligt te ver zuidelijk. Ik zal moeten wachten …. Geduld is een schone deugd.

Maar ik heb toch een mooi haantje gekocht, voor de collectie. Ik kreeg zomaar 50% korting, zonder te vragen. Mijn charmes werken nog …
Dan zijn we verder naar Willingen gereden, weer via de mooiste land- en bos wegeltjes, zonder drukte, met vergezichten om in te kaderen. Willingen was wat verder en we zouden er een glasblazerij bezoeken. We hebben wat moeten zoeken, Marc was niet zo in ‘form’ vandaag. En de glasblazer zelf leek wel wat “uitgeblust”. Hij telde de uren af naar zijn pensioen. Toch toverde hij in een mum van tijd drie kunstwerkjes uit zijn oven en blaaspijp. Maar hij bleef stoïcijns onder de publieke aandacht en complimenten. Jammer. Maar met respect. Ik heb een tweede haantje gekocht, deze keer met 20% korting … herinner de negativiteit. De toon- en verkoopzaal leed ook onder deze negativiteit, dus weer op pad… naar het grote skigebied van Willingen. Het moet hier in de winter wit zijn, want overal is er ski verhuur/scholen/liften …, maar het zal hier ook zwart zijn, van het volk en de auto’s. Grootse parkeerpleinen, grootse drink- en eetgelegenheden, hotels, etc… etc… Je waant je in Oostenrijk.

Maar het was te laat en te duur om nog met de kabelbaan naar boven te gaan, jammer, Lisetje had het zo graag gewild !!!
We hebben dan maar een ijsje gesnoept daar. Zeg maar een IJS, drie uur later hadden de dames én Marc nog geen honger. Ik wel, ik had gewoon een Warsteinertje genuttigd. Voorbeeldig toch…van mij althans.

En nu is het alweer avond, en vanuit het raam van de woonkamer zie ik alweer de vlekkeloos ronde volle maan boven de Winterbergse springschans beginnen aan haar tocht over het noordelijk halfrond. Maar ze doet het op hoge snelheid blijkbaar ook op zoek naar schweinehackse en sauerkraut. Zo vergaat het ook onze vakantieweek, te snel.
Zo mooi, groot en rond zie je de maan maar zelden.

Vannacht huilen de weerwolven.
Slaap zacht.

Donderdag 11 mei 2017.

Het blauw is op. Alle dagen werden we verwend met puurblauwe luchten en zon, veel en veel meer dan wat ons beloofd was door de diverse weerpredictors…

Vanmorgen nog wel hoor, eigenlijk pas deze late namiddag is het wat omgeslagen, maar nog niets ergs. De temperaturen zijn nog dik in orde, en onze pret ook…
Hoewel ik slecht geslapen heb, nachtmerries. Het heeft allemaal te maken met de volle maan en de weerwolven die me massaal aanvielen, verscheurden, opaten … tot plots een reuzengrote schweinehackse aankwam rollen en die verpulverde alle wolven tot zuurkool. Zo. Einde goed alles goed. Het goede heeft weer overwonnen…

Dus, in volle zon trokken we er weer op uit, een andere hoek van Sauerland, niet de mooiste vrees ik. We reden naar Bad Arolsen, een gewezen garnizoensstad van het Belgische leger tot 1994. Daarvan is niks meer te merken hoor. Heimelijk verwacht je nog getuigen van een bloederig oorlogsverleden. Eigenlijk reken je daar wat op: bv. wat verongelukte tanks in de grachten van de stad of kogelinslagsporen op de hoogte van de soldatenhoofden. Niks daarvan. En dat haalt de algemene indruk wat naar beneden. Ik zou de plaatselijke VVV op de hoogte moeten stellen, maar heb het kantoor niet gevonden!!!

Toch hebben we in het schloss van de familie der Waldecks (familie van het Nederlandse koningshuis) toch een bewijs van de Belgische aanwezigheid gedurende vele jaren van vorige eeuw gevonden: onze gids. De Waldek uit “Thuis” heeft hier niks mee te maken.
Inderdaad, voor onze rondtoer in dit prachtige Barokke slot kregen we een Belgische gids, een fijn heertje, type Hercule Poirot, die tot 1992 in Arolsen gekazerneerd was, daarna dienst nam bij de inlichtingendienst en na zijn pensioenering terug een huis kocht in Arolsen en nu gidst in het slot. Zijn Duits was zeker niet perfect, maar ruim voldoende om mij te laten twijfelen, tot hij zei: “…en met zien hande diep in zien zakke en ziene kop een bitje naer benee …” Dat kennen ze alleen bij ons.

Het slot was de moeite waard met de geboende vloeren, waaraan we hebben meegewerkt met die grote sloeffen die we aanmoesten. De kunstschatten waren dichtbij, herkenbaar en mooi becommentarieerd door onze landgenoot. Even na de middag was het afgelopen en ruilden we de barok voor het hedendaagse van de middagretraite van Marc. Kort dit keer, maar krachtig.
Lunch dan: nergens een schweinehackse te bespeuren, dus gingen we voor burgers, soep en spek en eieren bij, je geloofd het niet een zaakje met een fraai tuinterras: Zum Hollander. Dan wat wandelen, flaneren, op zoek naar het optrekje dat de SS hier nog gehad heeft. SS hebben we opgezocht: SchutzenStaffel, ook SD: SicherheitsDienst en SA: SturmAbteilung. Dan zijn we gaan rijden, mooie padjes, maar niet zoals gisteren en ook veel drukker, tot Eslohe. Stop voor slager bezoek (inkoop spek voor morgenvroeg), voor drinken en voor sanitair…Leuk stadje, maar onze kant van Sauerland is veel mooier en gezelliger. Toch heb ik mijn “hanen” collectie kunnen uitbreiden: vanaf volgende week te bezichtigen op het gekende adres !!!

Verder naar Winterberg, maar de GPS werd uit gezet en ik moest het redden met de bevelen van co-pilot Marc. En hij stuurde mij terug de wirwar van Winterberg in, waar we op de eerste avond, met de hulp van GPS van den “Harry”, zo hopeloos verdwaalden. Marc toch. Stoppen voor een Sauerlandse zaak en daar, daar, aan het einde van een lange zoektocht, van een moedige queeste, hunkering, tot nachtmerries toe: SCHWEINEHACKSE mét zuurkool, weliswaar niet zo groot als de droomlawine van afgelopen nacht, maar dit formaat was écht net te verorberen… Marc heeft het ook geprobeerd, de sukkel, maar hij heeft het niet gehaald. Beetje medelijden hier aub…
Hij deed zijn best…

Maar wat lief van mijn vriend en vriendinnen hier, achter mijn rug op het internet op zoek te gaan naar een zaak waar deze lekkernij geserveerd wordt. Mooi, ik ben dankbaar voor eeuwig en twee dagen. Moe en voldaan, en met los gemaakte broeksriemen hebben we de laatste kilometers naar onze bungalow GPS-loos gevonden. Ik heb de fraulein in lederhose van restaurant “Dorf Alm” beloofd (op z’n Schwarzenecks):
I’ll be back !!!

Nu wacht er mij nog een lange songfestival avond, en hoop voor Nederland !!! Marc is er fan van … rare vent trouwens want als hij “goesting” heeft gaat hij naar de bakker…
Morgen rijden we naar huis. Een mooie week, een mooie ontdekking dat Sauerland en volgende keer weten we ze wel te vinden, de schweinehacksen.

Een slotbedankje en ere aan wie ere toekomt: aan Citroën, voor de zekerheid en het comfort van de Berlingo (net als een huwelijk met een dikke negerin: je schaamt je voor de buren, maar het rijdt verdomd lekker), aan Lisetje, mijn schatje, ja waarvoor niet: voor alles en omdat je mijn vakantie weer zo prachtig inkleurde. Dank je wel, meerwaarde van mijn leven.
Aan Liliane, voor haar geduldige wijsheid en taalvernuft van de Deutsche Sprache.
Voor haar goede smaak en haar verdraagzaamheid voor mijn grappen, flauw of gedurfd, voor de wetenschap dat ze mij ook waardeerd.
En tenslotte aan Marc: een fijne Olense Balenwezelaar, sinds een paar jaren nu toegevoegd aan mijn kring van goede vrienden, voor zijn ontwapenende klaterlach en zijn oneindige humor, ook voor de verdraagzaamheid voor mijn grappen. Maar het doet me goed aan mijn hart om te zien hoe hij zijn bovenste best doet om te doen wat hij moet doen: voor zijn kinderen als papa én mama, voor “de Schakel” als voorzitter en engel der Olense kansarmen, voor zijn organisatorisch talent, tenvolle bewezen op deze trip.

Dank Lisetje, Liliane en Marc. Fijne dagen waren het.
Ik ga mijn uiterste best doen om jullie veilig en wel terug thuis te brengen ter voorbereiding van de Exodus van de Ethiopische slaven van de Egyptische farao en de liefdesdriehoek van Aïda. Come on, Verdi, zet hem op zaterdag.

Dankuvooruwaaaandacht !!!
Tot gauw.

En oh ja, nog een PS:
Dank aan de Germanen, zij hebben het hier erg netjes gemaakt voor ons. Maar hun beste eigenschap is hun gevoel voor humor en de mogelijkheid om te relativeren:
er reist hier een circus door de streek: CIRCUS TRUMP. Als dat niet is wat ze bedoelen met “het ijzer smeden als het heet is”. Je moet de humor rapen waar ze te vinden is:
Op straat.

Zjoetjes,
Zjiet