Woensdag 8 augustus, 5uur20, Winterberg Duitsland.

De regen wekt me. Ongewoon klinkt het, na maanden van dorre droogte en tropisch stille hitte. De donder rolt tussen de bergen en de bliksemschichten verdrijven de donkere nachtrust.

Het verbaast me. Hoe weinig slaap heb ik nodig om hier te fungeren, om deze “retraite” te doorploegen. Iets meer dan een jaar geleden was ik hier nog met Lisetje, enige bungalows verderop. We waren ons niet bewust van wat er boven ons hoofd hing, van het noodlot dat de toekomst zou brengen.

Lili en Marc hebben het aangedurfd. Ze hebben mij, maar ook Maria en Marcel, uit een zeker isolement getrokken, en mee genomen naar deze Sauerlandse bergen. Zeker niet de gemakkelijkste taak, voor hen zeker niet de beste vakantie ooit.

Herinneringen voor mij, het gebrek aan herinneringen voor Marcel …

Marcel heeft Altzheimer. Wij merken het al langer aan hem, maar nu wij zo “close” leven in één vakantiehuisje, valt zijn teruglopende gezondheid ons meer op dan anders. Marcel is zijn eigen aimabele zelf, zoals ik hem heb leren kennen en waarderen als vriend: muzikaal, intelligent, goedlachs, vol liefde voor ons en voor zijn vrouwtje. Het is soms ontroerend te zien hoe hij alles wil delen met ons, zijn eten, zijn drinken, zijn plaats aan het raam uit de zon, de goedheid van zijn hart.

Schatten zijn het. Ik prijs me gelukkig dat ik omringd ben met mensen als deze vier.

Zou er hierboven dan écht een engeltje over me waken, voor me zorgen ?

Hoeveel heb ik niet om dankbaar te zijn? Is voor mij niet élke dag “thanksgiving” ?

De intimiteit van de woonkamer is elke avond het decor voor Maria’s spelletjes. Ze vallen niet allemaal in de smaak, maar met de blokjes spelen doen we allemaal graag. Het zijn domino blokjes uit Amerika en omdat daar alles groter en beter zou moeten zijn lopen de ogen van de dominosteentjes op van nul tot twaalf, in plaats van tot zes zoals in Europa. Via een vernuftig systeem van regels en wetten maken we uit wie het meeste geluk heeft die avond. Ik koester de olympische gedachte over het deelnemen en de belangrijkheid van het winnen … heerlijk.

Maar nog heerlijker zijn de gesprekken achteraf met Lili en Maria, over alles en nog wat. Over relaties, over Atzheimer, over Lisetje en Frans, over de familie en de vrienden, over het weer, over recepten, over diëten, kortom de gebruikelijke praat van ongeneeslijke wereldverbeteraars als Lili, Maria en ondergetekende. Marc en Marcel hebben meer slaap nodig.

Winterberg dan. Erg veel is er niet veranderd in een jaar tijd.

En dat hoeft ook niet, het is hier mooi én rustig, laat het zo blijven.

Grootse dingen doen we ook niet, de vriendschap zal het hoogtepunt van deze week zijn. We genieten hiervan, en van het mooie Sauerland, van de landschappen, waar ik nu meer aan heb dan vorig jaar want Marc is nu de chauffeur van dienst. En dat doet hij voortreffelijk, bijgestaan door een zekere “Truus”. Dit is een GPS stem die Marc steeds verteld “U rijdt sneller dan de toegelaten snelheid”. Marc vindt die vrouwelijke aandacht voor zijn rijstijl fantastisch, maar voor de rest van het gezelschap is het een bron van ergernis. Maar al mijn stiekeme sabotage pogingen ten spijt blijft Truus ons mateloos irriteren met haar kritiek. We grommelen op haar, gaan in discussie, schelden haar zelfs uit … niets helpt. Ze blijft stoïcijns haar mening over Marc’s rijstijl verkondigen.

Misschien wel terecht? Volgens Marc is zijn rijstijl een manier om zijn remschijven te sparen. Ere wie ere toekomst, maar ik snap het niet. Ook Marc’s wegen zijn soms ondoorgrondelijk.

Wat we hier allemaal bezoeken en doen, waar we onze dagen mee vullen, het doet in feite niets terzake. Met wie we onze dagen vullen, daar gaat het om. Niet de spijzen die onze tafels vullen, maar de mensen met wie we die spijzen delen.

Dit is mooier dan de olympische gedachte …

Sta me toe om uitzonderingen te maken:

Marc. De beste reisleider die enig gezelschap zich kan wensen. Wierook is hier op zijn plaats, voor het “opstoken” van de dagelijkse sauna, maar vooral voor de onvergetelijke organisatie van “schuim”party’s. Heerlijk !

Spijtig dat de pot badschuim op is, het bubbelbad te klein, en wordt de combinatie badschuim/bubbelbad afgeraden. Marc heeft het toch maar gedaan gekregen om reuze korting te krijgen op de poets-kosten, de badkamer is al jaren niet meer zo proper geweest, en wij twee niet meer zo zacht sinds ons eerste communie!!!

Lili breit alweer, of haakt. Wat het moet worden weet ik nog niet. Ik heb er het raden naar. Bij de bikini in Süderlügum en de cardinaals zwembroek in Winterberg vorig jaar zat ik er ook telkens naast. Maar nu … trekt ze aan één kant haar werk uit en aan de andere kant haakt ze alles weer keurig vast. Als tijdsbesteding mag dit tellen. Ze is als een “perpetuum mobile”, als een apparaat dat, éénmaal in beweging, uit zichzelf blijft bewegen en in staat is om energie op te wekken, zonder begin, zonder einde.

Maria dan. Ze zoekt woordjes, digitaal, en geniet van de aandacht die haar schatje van ons krijgt. Meer dan wat ook is dit een bekroning van deze week: Maria ontlasten van zorgen rond Marcel, in de mate van het mogelijke. Ze heeft haar dochters al gemaild dat papa verwend en vet gemest terug zal afgeleverd worden, binnen de houdbaarheidsdatum. En genieten van mijn flauwe grappen natuurlijk… dat ook !!!

En wat mezelf betreft: ik heb moeten beloven niet meer over schweinehaxe te praten, te dromen, aan te dringen. Het kost moeite, maar oké, ik leg me erbij neer. Wet van democratie … met Marc, toekomstig premier van België, als getuige erbij … ik moet mijn woorden waar maken. Bevoorrechte lezers wil ik wel vertellen dat ik zelden zonder plan handel, ook nu niet … Beloof mij geheimhouding!!! We komen niet meer naar Sauerland, we beslisten om volgend jaar het eigen België, de Ardennen, te bezoeken …

Haha !!! Lezers van één van mijn vorige tekstjes (Dardennen) weten dat ik nu de boel zal beïnvloeden en de streek van Barvaux Sur Ourthe naar voren zal schuiven. Waarom? Wel, Wéris is dan binnen wandelafstand en daar in de “taverne des Lantèrnes” verkopen ze Jamboneau, het Belgische equivalent van de Duitse schweinehaxe !!! 😉

Ssst … niet verraden, this is between you and me !!!

Groetjes vanuit mijn dankbaar hartje om de vriendschap die we beleefden, vanuit mijn zieltje vol van Germaanse grappen (no more speaking about the war) en vanuit mijn buikje dat het een jaartje zonder schweinehaxe moet stellen maar toch kei zacht aanvoeld, dank zij de schuim van Marcske…