SVERIGE -deel 5
De gezondheidstoestand van Lisetje noopt ons onze reis drastisch in te korten. Misschien was het beter geweest dat ik niet vertrokken was, maar wie had dit verwacht. Morgen weten we meer. Leo en ik hebben besloten de eerste boot terug te nemen naar Duitsland: overmorgen donderdag om 16u30. Na middernacht komen we dan aan en rusten wat. Vrijdag arriveren we bij allen die ons dierbaar zijn …
Lisetje is alvast emotioneel opgetogen bij dit nieuws. Sorry, meisje, ik had …
En wat vandaag betreft, het is hier gewoon een roofvogelkermis. Wat hier allemaal als in file overvliegt: meer dan 1000 sperwers, 600 wespendieven, 3 zeearenden, 1 schreeuwarend, tientallen valken van alle pluimage, rode en zwarte wouwen, visarenden, en … 2 roodborstjes. Maar die telden niet, want die had ik “waargenomen” in de duinen aan de andere kant van Falsterbo, in de zon.
Mijn ochtendwandeling dan ? Bijna een ritueel. Mijn groet als een gebed aan de zon, aan de Baltisch Zee, aan de glorende dag … Voeten slepend door de oneindig kabbelende golven, de warmte van de zon op mijn rug, de stilte, de eenzaamheid … misschien is dit bidden. Misschien ben ik daarvoor wel meegekomen. Het werkt bijna verslavend. Het eerste telefoontje van Lisetje, zalig !!!
Leo is inmiddels weer “Dutch Mountain” opgeklommen in vol ornaat, militair gedeciplineerd. Ik weet nu trouwens waarom ze zich zo uniform kleden om op die “molshoop” te gaan staan: het lijkt of ze meerdere van deze pakken bij hebben, maar dat is niet zo: aan de geur begin je het te merken !!! Ééntje maar, en geen wasmachine te bespreuren mijlen in het rond. Dat hoort zo. Tellen is tellen en dat doe je in uniform. Oké. Ik heb het verstaan. Als ik nog eens vreemde vogels in de duinen aan de andere kant van Falsterbo “waarneem” : ik zwijg, als een nachtzwaluw overdag. Dan fietsen naar Hollvicken maar, fietsenmakers zoeken. Handdoek en shampoo mee, want we komen in de buurt van onze doucheplaats. 500 meter na ons bezoek aan de “te dure” fietsmaker: alweer lek. Geen nood: fiets ondersteboven in het gras, de spuitbus met reparatieschuim op het ventiel en psssttt… heel het park onder het schuim, de fiets ook, maar niks in de band. Verdoeme, smijt die rommel maar in de vuilbak !!! Goed dat we een fietspomp bijhadden: darmpje verstopt, niet te geloven. Dus met hangende oren terug naar de “te dure” fietsenmaker voor het oppompen van de repareerde binnenband, én voor alle zekerheid: toch maar een binnenband als reserve aangekocht. “En wijllie weg …” niet ver hoor, ongeveer half weg, en ja: lekke band, alweer. Leo is alleen verder gereden op mijn fiets om de camper te halen en zo de miserie te recupereren. Pomp geleend van onze vrienden uit de Jordaan, en het is alweer hersteld. Hoelang? Wie weet. Fingers crossed. De waarheid overtreft alweer de fictie. Mijn handen zijn erg “clean” van de douche en het vele afwassen, die van Leo … Smeer van de ketting is moeilijk van je handen te wassen. Er bestaat wel een soort wit schuim voor, maar dat ligt verspreid over het gras van het park in Hollvicken.
Ondertussen hebben we beslist om vroeger terug te keren en hebben wij, met de WiFi van de Ica winkel, de boot geboekt. Dus Öland en het Zweedse binnenland zijn afgevoerd voor dit jaar… Geen kraanvogels, geen vriendenbezoek … Sorry!
Lisetje is blij dat we op de terugweg zijn. Veel geluk morgen. Ik bid voor je.
Zachte dromen.
Recente Reakties