OUD
Ik voel mij oud worden.
Gek dat je iets wat je al doet sinds je geboorte pas op latere leeftijd als pijnlijk ervaart!
Want zo is het! Ik word oud…
En ondanks het feit dat iedereen wel oud wil worden maar niet oud wil zijn is er weinig leuks aan om oud te zijn.
Ik mag niet klagen hoor: ik kan nog vrijwel alles, ik mag nog vrijwel alles, ik lust nog vrijwel alles en ga zo maar door. Ik besef dan ook terdege dat ik in feite gezegend ben, tenslotte haalt niet iedereen zijn zevende voordeur. Kijk er de overlijdensberichten in de kranten maar op na!
Count your blessings.
Ik kom blijkbaar uit een sterk geslacht: mijn ouders/grootouders hebben allemaal een “gezegende” leeftijd mogen behalen! En voor zover ik nog weet kan ik concluderen dat zelfs de kwaliteit van hun laatste jaren redelijk goed was, op een paar uitzonderingen na, zoals bij mijn moeder. Ik ben de jongste van vier en heb ze alle drie, twee zussen en een broer, nog dicht bij mij.
Goed, ik heb dus niks ernstigs om me zorgen over te maken … of toch?
Weet je, ‘s morgens voel ik me wel wat stram en stijf maar met wat “bed-gymnastiek” lukt het me wel om pijnloos te dag te beginnen. Mijn medicijnen helpen hier ook wel hoor.
Vergeten doe ik ook al meer dan me lief is! Waar ken ik die of die ook alweer van?
Hoe heet dat kindje ook alweer? Was ik daar al eerder? Heb ik het licht overal…? De koelkastdeur …? Wat kwam ik hier alweer doen? Waar is de autosleutel/bril?
En het troost me niet echt dat anderen zeggen: “Dat heb ik ook hoor!” – zelfs al zijn ze vaak nog een pak jonger.
Wijzer word je wel met de jaren, zeker weten! Grijzer en wijzer, waardoor je eenzaamheid en vriendschap anders gaat interpreteren en waarderen.
Maar de natuur, onze geliefde “Moeder Natuur” leert het me nog wel. Ze zegt gewoon:
“Kerel, je bent wel niet blind maar je hebt nu genoeg gezien!” En het gaat dus achteruit met mijn ogen. Elke nieuwe bril heeft sterkere glazen dan de vorige.
Ik herinner me een foto van een bedelaar zittend op de stoep met een bedelhoed voor zich, zwarte bril op zijn neus en een witte stok naast hem op de kasseien. Om zijn nek bengelt een bordje van karton met zwarte letters: IK BEN NIET BLIND, IK HEB GENOEG GEZIEN!
Bril, waar heb ik je gelaten?
Zo is het ook met mijn oren. Zonder mijn hoorapparaten is alleen stilte genietbaar. Op zich is dat dikwijls een zegen, maar toch! Ik herinner me nog dat mijn meisje me bij het slapengaan altijd zei: “Heb je nog wat te zeggen? Want ik doe mijn apparaten uit mijn oren!” Snurken was dus nooit een issue…
Hoorapparaten: zegen en vloek!
Of zegt de natuur me dat ik al zoveel heb gehoord in mijn leven, zin en onzin, dat het nu toch welletjes is geweest?
Laat het me daar maar bij houden. Ik ben nog geen échte “Old Timer”, nog geen “O” als beginletter op mijn nummerbord. Ik mag nog de steden met lage emissie zones in zonder certificaat!
Maar hoe lang nog? Zullen de hulpmiddelen voldoende sterk blijven?
Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.
En nu nog een writers-block er bovenop! Ik voel me leeg geschreven.
Dus stop ik ermee!
Misschien had ik maar 120 verhaaltjes mee gekregen bij mijn geboorte en ben ik nu uitverteld. Ik weet het niet maar Tom, mijn editor, counselor en vriend, geeft me de raad om te rusten.
En dat ga ik doen.
Ik zet dus mijn geliefde “Zjoetjes” op pauze, on hold.
Wat jullie nu lezen, beste vrienden, is voorlopig mijn laatste creatie.
Ik voel dat er een oververzadiging bij de lezers komt. Ik krijg vaak te horen: “Ja, ik sta nog een viertal Zjoetjes achter.” Dit wil dus zeggen dat er minstens twee maanden niet naar de website gekeken is. Ik krijg ook steeds minder reacties, positief of negatief. Niemand deelt mijn werkjes nog op FB met vrienden, hoewel ik er herhaaldelijk om vroeg! Alleen Jack, spontaan … Jack is een schat!
Zo lijkt de teloorgang van mijn lichamelijke malaise zich nu ook uit te strekken tot mijn creatieve vermogens. Jammer!
Dus vandaag over twee weken: geen “Zjoetjes” meer!
Hoelang?
Ik weet het niet. We zullen wel zien. Ik zal jullie wel op hoogte brengen van mijn besluiten. Komt mijn muze terug? Ik hoop het want ik schrijf erg graag.
Een hobby? Een roeping? Een gave?
Tot …
Groetjes vanuit mijn bedroefd hartje dat al te vaak afscheid nam van mooie dingen, van lieve mensen, van …;
vanuit mijn zieltje vol littekens en korstjes omdat dit misschien weer een teken aan de wand is van moeder natuur: genoeg is genoeg;
en vanuit mijn buikje dat eigenlijk knort bij mijn ritueel-pastisje omdat het weet dat ik niet zonder creativiteit kan en er daarom zeker van is dat, met het verstrijken van de dagen, mijn drang tot schrijven zal terug keren.
Hopelijk zit ik niet op de “River of no Return”.
Laat maar wat horen.
Zjiet,
Jammer maar begripvol lees ik het (voorlopig) laatste zoetje. Ik heb ze allemaal gelezen maar nooit gereageerd omdat ik de woorden niet vond om te reageren op uw virtuoze hersenspinsels en schrijfsels.
Maar bij elk zoetje kwam je terug in mijn herinnering en was het voor mij een terugdenken aan de fijne gesprekken die we hadden tijdens onze pauzes op het werk en al te lang geleden fysiek contact.
Hopelijk tot gauw !
Hallo Freddy!
Idd véél te lang geleden. Het doet me wel wat hoor dat jij steeds lezer gebleven bent. Dank je wel daarvoor. I’ll be back! Op de website, maar ook fysiek. We gaan gauw nog eens afspreken.`
Beloofd.
Hallo Zjiet, spijtig dat ge stopt met de Zjoetjes. ik heb ze altijd gelezen en nog van bijgeleerd. Wat het oud worden betreft, we zitten in dezelfde categorie, gaat het fysiek inderdaad soms al wat minder maar uw schrijfsels tonen aan dat uw geest nog jong is.
Het schrijven zet je even on hold maar bij het fietsen op woensdag heb je geen pen nodig. Tot dan!
Zo is het Lambert! Fietsen moeten we blijven doen! Kijk maar naar Camiel!
En het schrijven …. Wel, misschien komt het wel weer goed. Ik hoop het in alle geval!
Dank je wel kerel voor je reactie!
Zjiet, verbazend. Maar begrijpelijk. Ik heb deze wel degelijk gedeeld op FB. Je mag het checken :). Ik hoop dat dit echt mensen aanspreekt om jou cursiefjes ook te lezen. Ik moet me verontschuldigen tegenover jou want ik ben ook één van degene die er soms lang over doet en dan aan een inhaalrace moet beginnen. Idd , een anderhalve maand later. Desalniettemin heb ik elk cursiefje wel gelezen en beantwoord. Maar dat is geen excuus natuurlijk. Ik kom er soms gewoon niet toe… en dan denk ik, ik lees het morgen wel, en morgen wordt overmorgen,…. Als ik men dag afsluit (en dan zijn 24 uur wel echt te kort) dan ontbreekt mij dikwijls de zin om de PC op te starten en een goudhaantjes van een welverdiende reactie te voorzien. Dat spijt me! Want ze zijn prachtig. Oud, dat zou ik niet zo zeggen, eerder minder jong … En een writers block. Mogelijk he na al die vele vele uren die je in al die verhalen steekt. We zien wel wanneer de zin en de inspiratie er terug is, geniet eerst maar van de rust. Dit is geen einde. Maar het begin van iets nieuw. En daar gaat enige tijd over heen. Begrijpelijk. Soms is het vat leeg, staat de bron droog, staat de stroom af,… call it “on a low level”. Dan moet je op zoek naar versheden. Maar zoals het spreekwoord zegt, Oude liefde roest niet. En ook bij jou niet. On hold maar niet afgesloten, tijdelijk maar niet voor altijd, Rust… in de goede zin van het woord. Vandaag neem ik even de tijd om uitgebreid mijn reactie naar te pennen. Want geloof me….. You are GOLD! Meen ik! Ik ben zeer blij dat je een plaats in mijn leven hebt.. There’s only one Zjiet… !! Nu jij even “on hold” staat, zal ik werk maken van mijn verslagjes van onze voetballers want dit weekend starten we terug. En overmorgen is er nog een oefenwedstrijd. Die ik mag leiden. En daarbij volgt dan nog een verslagje. Voor zover ik het nog onthouden zal…. Dus voorlopig neem ik die fakkel van je over. Niet hier… maar bij mij! I read you, you read me! Ik ga het missen maar tijdelijk. Bedankt mijnheer! Eén der groten. Niets is eeuwig,… dat weet ik maar mijn respect is dat wel. Welterusten… Tot hoors… We’ll meet again… That’s a promise!
Mercikes, Lex,
Mooi Alex. Te veel lof hoor, mijn oren krullen ervan.
Dank je wel! Ik weet dat ook jij het schrijven in de vingers hebt, ik heb er al zo vaal van genoten en zal het ook blijven doen. Ik weet ondertussen wel hoeveel mensen mijn veertiendaags rubriekje missen. De reacties zijn héérlijk! En … een avant premiére voor jou mijn vriend: de schrijfmicrobe kriebbelt al! We’ll meet Alain. Dank je voor het delen. Ik weet het!!!
Dag Zjiet,
Met wat schaamrood achter mijn oren moet ik toegeven dat ik ook één van degene ben die er soms lang over doet en dan aan een inhaalrace moet beginnen. Desalniettemin heb ik elk cursiefje wel gelezen en ben ik een van jou stille bewonderaars. Een reactie plaatsen ligt voor mij wat moeilijker want ik ben niet zo iemand die goed is in het neerschrijven van woorden. Meestal bij het lezen van mijn mails zie ik dat het aantal Zjoetjes toeneemt en zeg ik tegen Chris dat het tijd wordt dat ik ze doorneemt. Maar ook zij moet toegeven dat ook zij achter staat. Blijkbaar ben ik dus niet alleen en komt dit omdat een dag maar 24 uren telt, waarvan we er minstens acht moeten slapen, acht moeten werken en al de rest in de de overblijvende 8 uren. Te kort veel te kort.
Tenslotte Zjiet, het aantal likes en delen op Facebook is geen goede maatstaf voor de kwaliteit van jou Zjoetjes.
Wat het “oud” worden betreft. We roeien met roeispanen die we hebben en genieten van elk moment. Zorgen maken is voor later.
Dank je wel Marc voor je reactie!
Ik weet wel hoe druk je het hebt, tenslotte de toekomstige premier van dit landje moet zijn tijd beter kunnen besteden dan met de lectuur van mijn stukjes.
Maar het doet me toch héél goed om jou ook hier weer te ontmoeten hoor.
Een goede raad: maak er WC gewoonte van, zolang duurt het doorgaans om te lezen!
Twee vliegen in één slag!
Hoi Zjiet, ik heb meerdere keren een reactie willen plaatsen op Zjoetjes, maar de kloekmoedigheid die jij hebt ontbreekt me. Ik durf me niet open te stellen zoals jij dat wel kan enerzijds en de juiste woorden om mijn gedachten te beschrijven zijn vaak gewoonweg te min anderzijds. De wereld rondom is kritisch, woorden kunnen vaak verkeerde reacties uitlokken. Daarom ben ik er voorzichtig mee: zeker op de pagina van iemand anders. Schrijven moet vanbinnen komen…je kan het gewoonweg niet ‘forceren’. Dus schrijf gewoon wanneer je er zin in hebt…het prachtige aan zowel muziek, schilderkunst, film en het schrijven is: je mag héél eventjes een kijkje nemen in de brein van iemand anders. Kicken is dat toch? Iedere keer als ik naar Beethoven luister (ik ben een kruiperige aanbidder van de Grote Ludwig) dan sta ik iedere keer perplex over het feit dat ik heel eventjes in de gedachten kan zitten van iemand die al 200 jaar het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld. Dus…bedankt dat we een bezoekje mogen brengen in je brein, je geest, je zijn. Doe zeker voort Zjiet.
Dank je wel Jason. Thanks, Merci!
Schrijven zoals ik het doe is een beetje zelfverminking of zoals jij zegt: laten inkijken in wat je bezig houdt, wat je beroert. Dat doe je spontaan. Ook de mensen die wél reageren op mijn tekstjes. Eigenlijk een beetje alsof ik voor je zit als je gedaan hebt met lezen. Zeg het me gewoon, ook als je het niet goed vond.
PS: Heb je de tiende van Beethoven al gehoord? Ik ga er nog eens een stukje aan besteden…
Beste Zjiet,
Eerlijkheidshalve, ik heb al enkele keren een reactie willen plaatsen op de site. Helaas ontbraken me vaak de juiste woorden – ik kijk nauw als het op schrijven aankomt. Schrijven is immers een kunst en verdient respect. Woorden mogen niet, zoals Jackson Pollock dat deed met zijn verf, in het wild tegen een muur gespetterd worden. Bovendien heb ik de moed niet om zo openhartig te zijn als jij. Mensen ontleden en draaien tegenwoordig iedere geschreven uitspraak immers zestien keer om en rond om tot een of andere bizarre conclusie te komen dat de mijne niet is. Kijk maar eens naar de social media hoe alles zoals pizzadeeg uit zijn context wordt getrokken en voer verschaft voor de extremen onder ons. Nee dank u! Van mij mag het weg.
Soit, uiteindelijk ben ik dan toch al zover gekomen.
Hierboven schreef je dat je een creatieve malaise voelde, dat je de indruk had dat mensen niet meer zoveel lazen en dat je er dus eventjes mee ging stoppen. Goed dat je dat gedaan hebt: eventjes afstand nemen. Ondertussen ben je dan toch weer begonnen en dat doet me dan toch wel weer plezier. De trouwe fans van Zjoetjes gaan dat zeker appreciëren. Ik moet hierbij aan mijn liefde voor klassieke muziek denken. Als ik ‘avonds naar Beethoven luister (ik ben al jaren een heuse fan van de goede oude Ludwig) dan ervaar ik een moeilijk te omschrijven, bijna bovennatuurlijke warmte binnenin. Die beste man is misschien wel al twee eeuwen geleden overleden, maar nog steeds heb ik het geluk om naar zijn muziek, zijn kostbare talent, te kunnen luisteren. Hij brengt me nog steeds in verrukking. Niet alleen dat: hoe heerlijk is het niet om te kunnen genieten van zoiets onaantastbaars dat uit zijn brein is voortgevloeid – méér dan tweehonderd jaar geleden! Als je erover nadenkt is dat toch wel kicken!
Dus beste Zjiet: blijf schrijven, blijf jouw gedachten op papier zetten want zo mag ik heel eventjes in uw brein, in uw gedachten, in uw ‘zijn’ vertoeven…
PS: Mag ik de extreme mensen die dit lezen eventjes wat voer ter discussie geven door te beweren dat – voor mij althans – kunst intiemer kan zijn dan seks?
Dag Jason.
Je bent erdoor gekomen. Je tekst was blijven steken in een filter, ingebouwd om te vermijden, dat onnozele spam de zaak overneemt. Proberen doen die firma’s steeds weer opnieuw, zeer dikwijls.
Daarom moet de webmaster je eerste reactie goedkeuren. Vanaf nu zal het vlot gaan.
Ik ben blij met je reactie. Hopelijk blijf je ook reageren. Je weet zelf wel hoe belangrijk erkenning is.
Dank je wel Jason.
Jou tekst komt op 7 november!!!
Zjiet, wanneer mensen soms niet reageren op jouw teksten, dan is dat omdat ze ‘sprakeloos maken’. Sinds ik je ken via mijn muziekoptredens en de o zo fijne recensie die je erover schreef, kom ik meer en meer op je site lezen. Ik ervaar je als een diepbewuste mens die een filosofisch, beschouwende ingesteldheid heeft en een milde, genadevolle, vergevingsgezinde kijk op de mens. Mooi. Er zouden méér mensen zoals jij mogen geboren worden. Doe zo verder. Je hebt iets bij te brengen aan onze wereld. ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aard’, dat is wat Bram Vermeulen zo wààr zong en dat geldt dus zeker ook voor jou. Vriendelijke groet!
Lieven,
Sprakeloos ben ik door je reactie hoor! Ik ben maar een bescheiden schrijvertje, zeker geen Bram Vermeulen. Maar toch hoop ik, net als jij met je muziek en je vertalingen, inderdaad een klein steentje te hebben verlegd in deze rivier op aarde!
Hopelijk zetten ze op onze grafzerken ooit voor jou een notenbalk, voor mij een pen en inktpot.
Dan zeggen de bezoekers : « Ah! Dat was die!!! »
Dank je Lieven!
Beste Zjiet,
De tiende van Beethoven? Het is mijn droom in de top 5 van mijn bucketlist) om de negende – Ode an die Freude – van Beethoven live te mogen meemaken in een concertzaal. Dus eerst de negende 😉 Vorig jaar vierden ze de 250ste verjaardag van de Grote Ludwig en het was mijn bedoeling om het eindelijk van mijn lijst te kunnen schrappen. Helaas heeft corona daar ‘een stokje voor gestoken’. Gevolg: ik zal nog eventjes moeten verder leven…
Hey Jason,
Een aantal weken geleden had ik het geluk om de volledige zesde symphonie, de Pastorale, van Beethoven te mogen beleven in de Elisabethzaal in Antwerpen. (London Philharmonical Orcestra)
En als je de negende al mooi vind … luister eens naar de Pastorale.
Google « De Singel Antwerpen ». Er staan geregeld werken van Beethoven op door de grootste symphonie orkesten van de wereld.
Bescheiden kan wèl belangrijke en degelijke resultaten impliceren hé? Nu, ik loop ook niet hoog op met mijn creaties. Ik zie ze niet als ‘verdiensten’ of ‘prestaties’ of ‘heldendaden’. Bovendien gaat het om iets wat ik heel graag doe. Het is slechts een talent dat je toevallig kreeg via de evolutie, het DNA…en verder is het een stuk gevolg van opvoeding, omgeving, toevallige kansen, veel geluk en zo. Het ‘oefenen’ (iets doen met dat talent) is ook niet echt een ‘werken’ of zware arbeid vermits ook dat oefenen als aangenaam wordt ervaren. Het is een weg die zichzelf vervult, zo ervoer ik het tot hiertoe. Het is verder vooral passie. Dat we allen een steen of kiezeltje verleggen in de rivier op aarde is een feit, ieder op zijn manier. Of we daarmee in de geschiedenis worden herinnerd of niet, dat is een beetje bijzaak voor mij. Dat streelt misschien even het ego, de ijdelheid die wat in de mens kan zitten. Op mijn grafzerk hoeft niet zo meteen een bewondering genoteerd over wat ik toch o zo goed deed. Daar zal ik dan toch niets aan hebben. Als ik hier en nu voor mensen ietsje van positiviteit kan betekenen, dan is dat voor mij al meer dan voldoende. 🙂
En nu vandaag zeg ik het: ‘Zjiet…ah da’s die!’ 🙂