Kraanvogels
Sta me toe om op mijn verjaardag ernstig te zijn. Ernstiger dan wat je van me gewend bent…
Soms duurt het een tijdje alvorens een stukje vorm krijgt in mijn hoofd maar soms krijg ik het aangeboden, op een dienblad.
Mijn Zedelgemse vrienden zijn hier weer eens verantwoordelijk voor want op een erg regenachtige zondagmorgen kreeg ik een tekstje binnen, een mooi cursiefje.
Ik las het en was tot tranen toe ontroerd omdat het zo mooi was en omdat het herinneringen bracht aan betere tijden. Ik had de clou al eerder gelezen en kende het verhaal maar waar ik van had,… vergeten!
Ik vertel van een kindje, Sadako, dat de bom van Hiroshima – die een einde maakte aan de oorlog in 1945 – overleefde al was ze nog maar 2 jaar oud. Maar het noodlot achterhaalde haar en tien jaar later kreeg ze leukemie als gevolg van de blootstelling aan de straling van de bom.
Veertien maanden lang lag ze in een Japans hospitaal en daar begon ze met origami. Een Japanse kunstvorm: “ori” betekent vouwen en “gami” betekent papier.
Papier vouwen tot onder andere… kraanvogels.
Volgens een oude Japanse legende zou men na het vouwen van duizend kraanvogels een wens kunnen doen die zou uitkomen.
En daarom begon ze eraan, om te kunnen genezen en met haar de duizenden andere kinderen, slachtoffers van de bom.
Op het internet kun je de plannen voor het vouwen van de kraanvogel vinden, doe het maar eens. Ik volgde – op het YingYing Travel weekend in september – een workshop en ik slaagde erin om er ééntje te maken.
Kleine zieke Sadako begon aan een reeks van duizend, ook al werd ze zieker en zieker.
Naar het schijnt stierf ze na de 644e kraanvogel. Ze is nooit tot aan de wens geraakt. Maar haar vriendjes en vriendinnetjes zetten door en haalden het duizendtal! Met deze actie werd geld ingezameld voor de slachtoffers van de atoombom en wereldwijde bekendheid resulteerde in een standbeeld van Sadako in het Vredespark van Hiroshima, met een kraanvogel in haar hand.
Teken van haar strijd tegen het onrecht van de oorlog.
Maar “l’histoire se répète” .
De geschiedenis herhaalt zich.
Het gebakkelei tussen Rusland en Ukraine gaat gevaarlijk overhellen naar … alweer een nucleaire oplossing.
En ten koste van wat, van wie? Waarvoor?
Ik snap het niet meer. Hoeveel Sadakotjes moeten er nog sterven?
Verdragen we geen onschuld meer?
Mijn “Petit Poète” Adamo zong het reeds, decennia geleden:
On assassine l’innocence… au nom de quel Allah?
De God van het geld, van de macht, van de olie, van de wellust, van …?
Hoe cru de beelden van deze gruwel oorlog ook op ons afkomen, hoe erg moet het zijn om er te leven.
Stel je voor: een kleine stad in het oosten van Ukraine.
Je bent Alana, een meisje van achttien en verliefd op een jongen van negentien, Igor.
Je ouders zijn al generaties lang inwoners van Ukraine. Je vader werkt in een fabriek voor een Russische baas, de vader van Igor. Je moeder is onderwijzeres voor zowel Ukrainse als Russische kinderen. Héél normaal.
En dan komt de oorlog. De fabriek sluit. De school wordt plat gebombardeerd.
Crisis. Maar de liefde tussen Alana en Igor kan niet meer.
Liefde laat zich niet leiden… de verliefden proberen samen te vluchten. Niet evident als je een Russische Igor bent en dus de vijand…
Mijn verhaal is verzonnen maar ik wed dat zulke toestanden legio waren én zijn in dit geteisterde land.
En waarom? Om een waanidee uit het verre Moskou?
Dergelijke verhalen halen het nieuws niet al zijn ze van alle tijden.
Er zijn figuren als Shakespeare nodig om deze drama’s te verwoorden.
Romeo en Julia. Lid van twee verschillende clans die elkaar haten. Alleen in de dood kunnen zij hun liefde vinden.
Hoe vaak zou dit scenario zich reeds hebben herhaald?
Noord en Zuid Korea, Belfast, Israël en Palestina, Oost en West Berlijn, Koerden en Turken, Zwart en Blank, Oeigoerden en Chinezen, Walen en Vlamingen…
Waar mensen samenwonen groeien liefdes. Liefde kent geen onderscheid tussen links of rechts, tussen godsdiensten, tussen grenzen.
On assassine l’innocence. (De onschuld wordt vermoord)
Merde. (Djuu)
Groetjes vanuit mijn zieltje dat zwaar ontgoocheld is over de mensheid omdat ze niets leren uit de geschiedenis. Misschien moeten we duizenden kraanvogeltjes plooien en tonen aan de wereld dat er nog andere mensen bestaan. Maar krijgen we dan geen Hiroshimabom op onze kop?…
vanuit mijn hartje dat popelt om terug te leren kraanvogels plooien omwille van de stille kracht die ervan uitgaat, omwille van de rustige meditatie die er een gevolg van is en omwille van de boodschap die ermee gegeven wordt: Vrede!
en vanuit mijn buikje dat me al vaak liet afvragen waar deze arme slachtoffers van leven? Heb je al eens een kind horen huilen van honger?
Dat moet afschuwelijk zijn.
Om een kind te zien sterven in je armen!
Putin. Ik wens je wijsheid toe om deze drama’s niet te herhalen. Geen Hiroshima meer, geen Sadako’s meer.
Putin. Plooi kraanvogeltjes. Duizend en doe een wens… voor vrede.
Op het WK voetbal in Qatar lieten de Japanse spelers tien kleine en één grote geplooide kraanvogels achter in de kleedkamer na de match tegen Duitsland die ze wonnen met 1-0.
Krachtig!!!
Al de vragen die je hierin stelt, stel ik ook voordurend. Herinneringen vervagen als we ze niet levendig houden. Ontkenning van iets wat er gebeurd is is wat volgt. Met onze jongeren zijn we zo ver. Wat weten zij hier nog van? Onder naam van geld en God willen mensen macht. Desinformatie via mediakanalen is een van hun wapens. ZUCHT!!
Maar hiertegen kunnen we ons verzetten. Door SAMEN ons hiertegen te verzetten. Solidariteit!! Maar hier wringt het schoentje. Wie van ons, op een GSM tokkelende generatie, eigen huisje en tuintje generatie, kent de betekenis van dit woord nog? Verdeel en Heers.
De geschiedenis zal zich herhalen en daarna moe gestreden zal er weer vrede zijn. De vraag voor hoe lang!
Zjiet,
dat is het beste wat je ooit geschreven hebt.
De perfecte verklaring waarom ik al langer in geen enkele godsdienst meer geloof en zeker niet in de
verkondigers ervan.
En wat een wondermooi liedje van Adamo die ik al van tijdens mijn jeugd bewonder en
apprecieer. Maar dit liedje kende ik niet.
Bedankt daarvoor.
Groetjes
Theo
,
Hallo Theo,
Fijn dat je de tekst goed vindt. Het is inderdaad een insteker om aan de religies alom te twijfelen, maar ook hier weer laat ik iedereen zijn eigen keuzes maken.
Het is alleen erg bedroevend om steeds weer hetzelfde in de geschiedenis te zien terugkeren, ook nu weer al is het nog niet volbracht.
Het liedje van Adamo (Les collines de Rabia) is zo mooi dat ik vaak tranen in de ogen krijg als ik het hoor.
Deze kleine Belgische poëet verdient veel eerder de Nobelprijs voor literatuur dan …
Dankjewel Theo.
Mooie tekst Zjiet! Wel melancholisch, maar dat moet zeker kunnen…
Na het lezen van de talloze geschiedenisboeken in mijn bibliotheek ben ik eveneens tot de conclusie gekomen dat de mensheid het nooit zal leren. Helaas moet de mens om de zoveel tijd weer met zijn neus op de feiten worden gedrukt en dan stabiliseert het zich wel weer, maar dan zijn er weer zoveel duizenden mensen gestorven! Alles gaat in golven zeg ik vaak…zo is dat ook met de menselijk geschiedenis.
Het grootste probleem naar mijn inziens is echter de technologie, onze geliefde vooruitgang: ik vergelijk de mensheid tegenwoordig met een peuter dat met een geladen pistool aan het spelen is. Dat gaat niet goedkomen. De laatste paar decennia is er op alle vlakken héél véél vooruitgang geboekt…alleen de mens…die lijkt met zijn verstand decennia ’s achter te blijven. Zo is er bij mij in mijn achterhoofd steeds de nakende vrees dat de mensheid – dankzij zijn vooruitgang – in één jaar tijd de hele wereld om zeep zal helpen! Ik vraag me vaak af: zou het niet beter zijn als wij qua technologie in de middeleeuwen waren gebleven maar met ons verstand in de 21ste eeuw? Misschien komt dat er toch wel van als één of andere pipo beslist om op het knopje te drukken…enfin ik grijp eens terug naar een uitspraak uit de 14de eeuw toen de Zwarte Dood door de wereld raasde: “Laat ons eten en drinken en vrolijk zijn, want morgen sterven wij!”
Of laten we op een vrolijkere noot eindigen met de wijze woorden van onze Griekse vriend Epicurus: “Heb geen angst voor de dood, want zolang wij er zijn is de dood er niet en als de dood er is zijn wij er niet meer…”
Hoi Jason!
Epicurus citeren en nog wel met een quote die ik nooit heb gehoord! Chapeau!
Maar ik geef je gelijk hoor, que sera sera!
Tenslotte is de dood het grootste avontuur van een mensenleven: is er niks: so be it. Is er wel iets: wauw, wat een avontuur!
Maar ik vrees dat we gewoon terugkeren naar de oneindigheid waaruit we kwamen bij onze geboorte.
Dankjewel voor je reactie.
Dag Zjiet,
Kraanvogels… ze zijn hier het onderwerp van de dag. Eerst kwam er bezoek en de bezoekers brachten een prachtige zelfgemaakte kaart mee met een uitnodiging voor een doop en communiefeest. Op die kaart stonden twee kraanvogels te pronken.
Na het bezoek las ik je cursiefje… over kraanvogels. De moeite om eens over na te denken. Wat willen die kraanvogels ons zeggen?
Bedankt voor je ernstige tekst!
Groetjes en tot ziens,
Mia
Hallo Mia,
En nu kan ik me jou ook voorstellen sinds december vorig jaar!
Dank je trouwens voor de fijne namiddag.
Kraanvogels hebben in oosterse culturen een erg hoge geloofswaarde. Maar ze verschillen nogal van land tot land. Maar voor Japan symboliseren ze de wijsheid.
Heb je ze al proberen te plooien?
Liliane kan het je leren, zij kan het!
Succes!
Dankjewel voor je reactie!
Een mooi verhaal Eguid. De juiste waarheid maar ik vrees dat men het nooit zal leren hoe het echt moet. Macht, of macht willen is verschrikkelijk en dan ook nog toepassen ook….(Ik heb de tweede wereldoorlog meegemaakt. Toen hete die onmenselijke mens Hitler. Met angst kijken we de toekomst te gemoed en denken we veel aan onze jeugd…Rik
Dag wijze vriend!
Jij spreekt natuurlijk uit de ervaring van je lange leven. Hitler! Hopelijk gaat het niet zover komen als toen… maar je weet maar nooit.
Ik ben van een gelukkiger generatie: wij hebben gelukkig nog nooit een oorlog van dichtbij meegemaakt.
Hopelijk houden we dat vol.
We kruisen de vingers met een schietgebedje erboven op.
Dankjewel Henri.
Knap broer. Een heel mooi verhaal dat iedereen aan het denken zet.
Maar we leven gewoon verder ! En maar goed ook. Ons brein kan veel incasseren. En die quote van Jason vind ik super.
😘😘😘
Heel mooi Zjiet en vooral het voorstel om met z’n allen kraanvogeltjes te vouwen en overal plaatsen net zoals de mooie stenen terug te vinden tijdens een wandeling.
En mag het een aanzet zijn voor een nieuwe wereld met een basis van Liefde.🥰
Hoi Frans!
Dankjewel voor je lovende woorden Frans. Maak er duizend van en doe een wens. Wedden dat het over liefde gaat?
En een wereld gebaseerd op liefde? Is er daar geen kleine 2000 jaar geleden ééntje voor aan het kruis genageld?
Beste Eguid
Wat een verhaal jammer dat er altijd mensen zijn die het niet begrijpen hoeveel leed en verdriet dit mee brengt, ik kijk niet verdere dan bij ons in de straat een vrouw uit Oekraïne is sinds maart 2022 op de vlucht haar man mag het land niet uit na enkele weken stelt men vast dat ze zwanger is en nu ondertussen bevallen van een gezonde baby, begin er maar aan, alleen in een vreemd land de taal niet machtig geen zekerheid en constant de angst of je de vader en je geliefde nog ooit kan omhelzen ,onbegrijpelijk!! dat de kraanvogels met zen alle naar Poetin vliegen hopelijk komt hij tot inkijk
Dag Zjiet,beste broer….petje af voor je stukje! Ik sta er volledig achter !
Het komt inderdaad altijd op hetzelfde neer…..liefde en respect!
En altijd zijn er mensen die het edelste van wat de mensheid voortbrengt voor hun eigen karretje proberen te spannen . En al doende dood en vernieling zaaien…. Met geweld! Maar geweld zal nooit het laatste woord hebben….
Dag Willy!
Ik was vandaag aan je gesloten deur! Anders had ik je een kus gegeven voor je mooie reactie!
Dank je wel! Ik denk dat wij twee hier gelijkgestemd zijn over respect, liefde en edelmoedigheid.
Zelfde geboortehuis (Voetvelden), zelfde ouders!
Échte liefde roest niet!
Ik hou van jou!
Mooi mooi..ik dwaal weer weg naar ‘mijn kraantjes’ die ik al meer dan 15 jaar ga bewonderen in hun onderweg zijn van het hoge noorden naar het zuiden voor overwintering en dit bij het Lac du Der. Het blijft verwonderen, verbazen en vooral genieten want ze zijn met meer dan duizend..soms wel met honderdduizend!
Mooi want ik dwaal weg naar Japan, het land van het zen-zijn en een droom voor me. Ook ik kwam twee maand terug een keer in contact met origami: op bezoek bij een vroegere vriendin verhuisd naar de ‘Vlaanders’, lerares plastische opvoeding ook en terwijl ik dacht dat we de buurt gingen afschuimen om mijn fomo te luwen, (Lees: ik moet hier alles gezien hebben en wil zeker niets missen! ) gingen we zitten en vouwen. Absoluut nooit geweten dat het zo’n rust zou geven! Als ik centjes genoeg heb om in business te vliegen omdat mijn gezondheid geen gewoon zitje meer toelaat zo lang wil ik echt kraantjes gaan vouwen in Japan….Heel wat sparen nog maar hoe lukt dit in deze moeilijke en dure tijden? We kunnen maar weer hopen en ook dromen van vrede..Gaat men het echt zo ver laten komen weer? Laat ons hopen van niet! Een Japans gezegde zegt trouwens het volgende : Een kikker in een put weet niks van hoe groot en hoe mooi de zee is….Hopelijk ontdekt P. de mooie zee en meer. En ik, misschien moet ik begin vouwen aan 1000 kraantjes voor vrede…
Hoi Ann!
Dank je voor je reactie! Ik hoop dat jij de Ann bent van Ardenvie, dé B&B uit Cetturu. (Zie een paar stukjes geleden). Ik ken wel een paar “Annen” maar geeneen die met deze bagage zou reageren. Heerlijk.
Ik ken het Lac Du Der ook wel en weet wat het is om tussen duizenden kraanvogels te zitten. Ik was in Zweden (op Öland) bij hun vertrek naar Frankrijk. Indrukwekkend hé!
En nu kom je, net als Mia hierboven, weer kraanvogels tegen. Papieren. Mooi, plooien maar. Het is inderdaad een kunst uit het mooie Japan. Waar jij graag heen wil! Ik zou je Mario en Marieke van YingYing Travel aanbevelen. Zij maken van iedere reis een unicum.
Maar dat weet jij beter dan ik. Doen, gewoon doen. Als je niet uit je poel komt als kikker weet je nooit hoe mooi de zee is… het is wel een eind springen hoor van de Ardennen naar zee.
Ik ga dit gezegde nooit meer vergeten. Net zo min als ik “Ardenvie” zal vergeten.
Ik vond er immers een mooie liefde… helaas ter ziele gegaan, maar onvergetelijk mooi.
Hopelijk zien we elkaar spoedig weer.
Dikke knuffel, ook voor P., en veel succes met het plooien! 1000 stuks, dat zijn er veel hoor!
Hou me op de hoogte.😘
Speciaal is het wel. Weer zijn we in Ukraine. Igor… In dit verhaal een Rus, in ons verhaal weliswaar een Ukraïner, Ihor. Dezelfde leeftijd als Sander. Gevlucht uit Ukraïne. Op zoek naar een beter leven. Wonend in Westerlo. Zich aangemeld als voetballer bij ons Zammel. Spreekt een weinig Nederlands , dus Engels is onze taal. Hij is door de groep goed opgevangen, leerde met de bal spelen en voelde zich meteen thuis. Een leuke 6 maanden met deze bijzondere gozer opgetrokken. Heel beleefd. Echt een topkerel. Maar helaas besliste zijn ouders om terug te keren naar Roemenïe. Om daar een nieuw leven te beginnen. Ihor zelf wilde niet mee maar aangezien hij nog maar 16 is, telt de regel dat hij nog minderjarig is en zal moeten plooien en hij moest mee met zen ouders. Tegen zijn zin. En vrij snel. We hebben er nog alles voor gedaan om hem toch in België te houden maar de wil van de ouders (tevens begrijp ik hen ook wel) gaf de doorslag. We hebben hem een gepast afscheid gegeven, eentje wat hij zich nog lang zal herinneren. Hij was zo intens dat Ihor tot tranen toe ontroerd was. Hij heeft in de groep nog een bericht gepost met lieve woorden. Hij eindigde met. Guys, you gave me everything a boy can imagine. I felt good in the team. You are all friendly. You are all in my heart. And I wil never forget you. Thanks for all. Zammel, I love you!
Zalig toch. Ik mis hem wel. Maar tevens wenste ik hem het allerbeste toe. Ik sloot af met : Someday, we’ll meet again. Hij zei. For sure! En dat allemaal vanwege een oorlog. Zal het ooit zo ver komen dat iedereen door eenzelfde deur kan, in vrede! United we stand! Peace on you! En God zag dat het goed was…
Hoi Alex.
Leuke aanvulling, waarvoor dank.
Maar je laatste zin? “En God zag dat het goed was”. Dat doet me wel pijn.
Hij moet dan wel stekeblind zijn, of super sadistisch! Van groot probleem naar klein, wat doet onze blinde daaraan? Gelovigen zeggen: de schuld van de mensen zelf!
Kijk eens naar de wereld: niks loopt nog zoals het zou moeten. Groot!
Klein: bezoek de kinderafdeling met kankerpatiëntjes van eender welk hospitaa!
Neen. Ik heb moeite om te zeggen dat Hij zag dat het goed was.
De liefde die jullie de kleine Ihor gaven, ja! De liefde van jullie als ouders voor de kinderen, ja!
Maar daarvoor hoef ik geen God te zijn om te zien dat het goed is!