As ek oud word
Wil ek oud wees.
Geen gladgestrijkte plooie
Geen uitgewiste spore
Van geluk en verdriet,
Maar ’n oop verleden;
’n landkaart wil ek wees
waarop jij mijn lewe
kan lees.
Dit mooie Zuid-Afrikaans gedicht verklaarde het zo wat allemaal: ik wil mijn leeftijd niet verdoezelen, ik wil er mee leven, en het mee-delen. De landkaart, misschien nodig om de weg te vinden. Laat ons zeggen, om één mogelijke weg te vinden, want ik heb zelf niet altijd de beste weg gevonden, maar wel de meest voor de hand liggende.
Laat dit nu resulteren in een groot feest, dat was mijn wens. Maar hoe begin je daaraan. Welnu, een goede raad, zoek iemand als Lisetje: lief, aardig, organisatie talent, die je graag ziet, weet wat goed, neen best, voor je is; en maak haar voorzitster van GCTVFROEVVZ (afkorting voor Geheim Comité Ter Voorbereiding Van Feestelijkheden Rond Oppensioenstelling En Verjaardag Zjiet)
Later is gebleken hoe goed ze zich van deze plicht heeft gekweten. Eerst en vooral heeft ze zich omringd door bekwame dames, elk met hun eigen vaardigheden: Nelly (mijn zusje), Ariane (lieve vriendin en de vrouw van mijn maatje Jan), Moniqueske (mijn lieve schoondochter), Anna Simone (mijn BBBV: bovenste beste buurvrouw) en Irène (mijn bevallige schoonzus).
Samen moeten ze heel wat uurtjes samen overlegd, geoefend en uitgepraat hebben, want het resultaat mocht er zijn. Well done, dames. Very Well done !!!
Eerst de locatie: SUPER. Een heel mooi en ruim zaaltje dat zich uitstekend leende voor wat we op het programma hadden. Dan de bediening. Vanaf het eerste contact met Mark, de uitbater, was er een goede sfeer en verstandhouding, de bediening was excellent, ik denk niet dat er iemand te klagen heeft gehad. Keuze te over, goede kwaliteit. Dan de pizza’s. Ik vond het een mooi concept: we zagen de pizza’s groeien van deegballetjes tot lekkernijen, de oven was er, alles vers en zoveel je wou …
Dan de entertainment-groep: SUBLIEM !!! Later hierover meer, maar laat ik hier schrijven: dit had ik, en ik denk niemand, verwacht. Subliem.
En tenslotte Marc Stans, onze muzikant. Alleen in superlatieven is zijn inzet voor deze avond te beschrijven. Ik heb Marc al bij velen beschreven en bewierookt, maar ik weet zeker dat zelfs de grootste muzikale sceptici nederig het hoofd moeten buigen en toegeven dat ik niet heb overdreven. Marc is de beste !!!
De bloemen op de tafels: waaw: sober en mannelijk in mijn favoriete kleur: rood, prachtige rozen en gerbera’s mooi gekaderd tussen het witte gipskruid, lyrisch mooi gedaan Irène. De tafelschikkingen van de hapjes, het gastenboek en het verrassende geschenkje bij het afscheid, Lisetje’s kunst, chapeau.
Ik kan alleen het geheime comité ter voorberei….. kussen en met mijn ogen vol vochtige dankbaarheid feliciteren…
Het begon anders wel in mineur, want zaterdagmorgen, 28 januari 2017 dus, parkeerde ik mijn overbeladen berlingo vlak voor het zaaltje om vlot uit te laden. Maar één uur later bleek ik mijn parkeerschijf fout ingesteld te hebben, en om dit goed te laten doordringen heeft het stadsbestuur mij een parkeerboete achter de ruitenwisser gelaten. Zo, dat was een mooie start. Dank je wel, Lommel.
Dit mag de pret niet drukken, want we hebben die voormiddag de zaal mooi gemaakt, Lisetje was gemotiveerd actief, Nelly ook (resultaat: één blauwe teen maar hiervan was niets te zien bij het dansen). En daar houdt mijn betrokkenheid op, want ik werd geweerd van het toneel. Wandelen met Prutske in de Sahara, voor godweetwelke geheimdoenerij. Ik mocht er pas om 19u15 arriveren. En dat heb ik zo dan ook gedaan.
Gedoucht, geschoren, geparfumeerd en in mijn beste pak… en totaal onvoorbereid voor wat me allemaal te wachten stond.
Eerst het binnenkomen van de gasten, wat fijn, al die lieve gezichten, al die mensen die zoveel voor mij hebben betekend en nog … Ik ben trots op die bende. Mijn eigen familie, mijn ‘nieuwe’ familie, mijn werkmakers, de vrienden van Olen, mijn Yamaha maatjes, mijn Lommelse vrienden…. Iedereen had zijn eigen wensjes bij in alle vormen: bakkorven, centen voor wat later op de avond dé verrassing zou worden, whisky in luxe uitvoering (ik heb er nu een “wee dram” van voor mij staan), 12,5 maal kebab eten, maar mijn werkmakers waren het origineelst: mijn oude werkkledij (achtergelaten op mijn laatste werkdag) was gerecupereerd en versierd met zakjes geld, snoepgoed, ingrediënten voor lekkers (dank je Marc Br.) zelfs een banaan was erbij. Hilarisch was dat voor mij !!! Wie al dat naaiwerk gedaan heeft, wil ik nog wel vernemen. Het deed mij goed aan het hart, echt.
Een groot filosoof (ik ben even zijn naam kwijt) heeft ooit gezegd dat als je bij je begrafenis 4 vrienden hebt om je kist te dragen, je leven waard was om geleefd te worden. Welnu, ik heb de indruk dat mijn leven waard is om geleefd te worden, met als stok achter de deur de zekerheid dat, als het moet, Jan mijn kist wel alleen zal dragen !
De filosoof/schrijver is Yeats, valt me nu te binnen.
Het is fijn om, waar je ook keek in de zaal, alleen positieve en blijde gezichten te zien. Er was zelfs een voor mij nieuw gezicht: Jorn, de vriend van mijn liefste schatje Annelies, mijn kleindochter. Welcome to my world, zou Jim Reeves zingen.
Mijn welkom speechje was kort, met gedachten aan twee afwezige dames die voor mij veel betekenen: mi hermana major Alda (mijn zus op Tenerife) en mijn 96 jarig moedertje (ja, waar is ze?) en met een knipoog naar het Chinese nieuwjaar en het jaar van de haan…
En dan nam Marc het over, zo goed, zo kundig, zo muzikaal, zo entertainend, zo genietbaar voor iedereen, ik zal er hem voor eeuwig en twee dagen dankbaar voor zijn.
Zelfs mijn vrienden van de Yamaha club, die Marc geregeld hoogstandjes horen ten beste geven, waren vol lof, en op muzikaal vlak waren zij toch de meest verwend.
Dan kwam onze Bart. Goed dat ik intussen al een paar “duveltjes”- sterkte had gedronken want zijn loflied aan mij doet bij mij de wereld verwateren …
Dank je wel Bart, ik hou je aan die 12,5 maal kebab met ons twee. Als je dan al een lief hebt: ze mag wel eens mee, Lisetje ook, maar dan telt het niet voor één van de 12,5 beurten, die zijn voor jou en mij alleen. Daarna, zijn pa, mijn broer, onze familie poëet. Met een flinke knipoog naar Toon Hermans’ 24 rozen, zongen we over mijn 65 jaren. Het best vond ik de commentaar die volgde na elk stroofje, sommigen van deze anekdotes was ik zelf al vergeten. Goed gedaan Willy, echt goed. “Chance” dat Marc zo’n veelzijdig muzikant is, of was dit ook al “ingestudeerd” ???
Gedanst heb ik ook, ik voel het vandaag nog, ik kon niet anders: de sfeer was zo goed, Marc was nog beter, en de “duveltjes” … mmmm !!! Plenty pizza’s en er zat geen druk op: als je trek had of honger: go ahead !!! Eén puntje pizza of een ganse pizza, no problem !!! En twee keukenprincesjes (Ariane en Monique) hebben iedereen verrast met hun taarten, ongelooflijk lekker, én mooi … moet je weten dat ik de 6 en 5 kaarsen zelf bij Ariane leverde (ik dacht voor Jans 56e verjaardag)
En dan was ik ineens Lisetje kwijt. Nergens te bespeuren, verdorie. Maar ons Nelly, AnnaSimone, Moniqueske en Ariane waren ook pleiten … Rarara …
Bob heeft me dan doen zitten voor de erg gesmaakte “nonnen”akt. Zelfs zuster Irma (voorlopig de enige religieuze die ik in mijn vriendenkring toelaat) bleef even langer dan ze had gepland, en ze heeft het zich niet beklaagd: gadverdamme !!!
Vier sexy, rokende, devote nonnetjes met een ondeugende tekst van Jasperina de Jong, streng bewaakt door zuster overste … hilarisch … roll another one, just like the other one !!! Dank jullie wel zusters.
En dan hebben we weer gedanst. Zeker zal ik de YMCA met Marc H (eigenlijk was hij te ziek om te komen, maar toch fijn dat hij er wel was) en UPTOWN FUNK met Ingridje van Ronnie nooit vergeten. Muziek is balsem voor mijn hart.
Jan dan. Kwam binnen met een reuzengrote versierde doos op wielen. Zwaar: dat kon je zien aan zijn rug! Anna Simone (BBBV) je staat goed met wat langer en krullend haar.
Paste perfect bij Marc’s “You can leave your hat on” van Joe Cocker. En de inhoud van de doos was geen strip act, heimelijk verwacht en gehoopt, maar een verrassing van ballonnen tegen de zoldering met geld eraan, en een blaaspijpje met pijltjes om ze neer te halen, alweer hilarisch !!! Ik bracht het er, denk ik, niet slecht vanaf, met wat treffers, tot ik wist dat het nep-geld was, dus … mooi gedaan, wie verzint dit toch ? AnnaSimone ?? Jan met zijn ‘pijnlijke’ rug ??? Lisetje ??? Neen, die niet, want zij kwam uit de zijdeur met de echte verrassing van de avond : een echte e-bike, een elektrische fiets van Sparta, kwaliteit, dank zij de bijdragen van al die lieve mensen, ik was ontroerd en verrast, wie had dat verwacht ???
Ik niet, zeker niet, Lisetje verdorie, jij kunt me nogal ….
Ik ga er zeker veel gebruik van maken, met al mijn gasten van 28 januari 2017 in gedachten, toch zeker de eerste kilometer, daarna moet ik van de rit genieten. Afstand Lommel-Olen is 31 km. langs de weg, ik ga eens kijken wat het geeft langs het kanaal.
Meer muziek dan, met nog meer show … mooi, mooier, mooist. En dansen, met mijn Anneliesje op kousevoetjes op mijn grote schoenen op de tonen van Eddy Wally. Dank je lieve meid, mooie herinneringen aan jou jonge jaren. Ook “Mia” van Gorki kwam via Anneliesje in mijn repertoire, de versie van Marc was ontroerend mooi, Luk Devos zou ervan genoten hebben. En daarna, op aanvraag van Lisetje, “You raise me up”, grandioos Marc, buitengewoon mooi. Ik weet nu al dat dit ook (ook in Nederland) al opgenomen is in het repertoire van de diverse aanwezige amateurmuzikanten als ikzelf. Dit was te mooi om onopgemerkt te blijven, zelfs de basiliek van Strooiendorp was er weg van op kerstnacht …
Middernacht dan, mijn verjaardag, 65 jaar nu, maar ik voel me nog niet zo oud, en dat telt. Iedereen heeft me gefeliciteerd en gekust, sorry jongens, ook jullie, maar zo ben ik nu eenmaal. Dank voor alle wensen, voor de zoenen, voor de warmte, …
Maar, tempus fugit, de tijd vliegt. Tijd voor afscheid tenslotte. Iedereen schreef nog een groetje in mijn boek, een aandenken van mijn glaskunstenaresje mee, denk nog eens terug aan deze mooie avond als je een kaarsje brandt!!!
En dan bleven alleen wij achter, de “harde”kern!!!
Auto inladen en naar huis, moe, maar héél erg voldaan. Ik zal dit nooit vergeten. Dit was te mooi, dank jullie wel !!!
Thuis hebben Lisetje en ik alle kaarten en het gastenboek gelezen en ontroerd de hele avond nog eens laten passeren in gedachten. Slapen konden we nog niet.
Half vier is het zo geworden. Elke minuut was het waard …
Liliane (ik ben dankbaar voor de twee geheime ritten naar St.Oederode) heeft me een tijdje terug attent gemaakt op een mooi gedichtje, van Kris Gelaude, waarmee ik afsluit zoals ik begon, poëtisch:
Ik wens je
zee van tijd
om hen die je lief zijn
op alles te laten voorgaan.
Om het alledaagse
van een andere kant te bekijken.
Om je inspiratie
de vrije loop te laten.
Om wat je ooit geoogst hebt
nu langzaam te laten rijpen.
Om je te verliezen
in kleine dingen.
En om
als een vogel zo vrij
over het leven te zingen.
Dank je wel Lisetje, demissionaire voorzitster, I love you.
Zjiet, de 65 jarige.
Recente Reakties