1952
Zeventig jaar is het geleden reeds, wie herinnert het zich nog?
Ik wel. Een memorabel jaar!
De na-oorlogse babyboom resulteerde in een rits van bekende mensen, toen nog niet bekend, dat kwam pas later…
Sylvia Christel – de onsterfelijke Emmanuelle –
Koen Crucke – Blijven drijven Jongeheer –
Christopher Reeve -Superman –
Vicky Leandros – Aprés Toi – (Moi?)
Freddy Maertens – wielrenner – …
Randy Crawford, Jean Blaute, Hugo Broos, Luc Caals, Jimmy Connors, Mr.T, Jean Marie Dedecker …
François Mauviac won de Nobelprijs voor Literatuur en Ernest Hemingway schreef “The Old Man and the Sea”.
Er waren hits van Bobbejaan Schoepen, Edith Piaf, Les Paul, Percy Faith, Vera Lynn, The Ramblers, Mantovani, Frankie Laine en Doris Day.
In Groot Brittanië stierf koning George VI en werd hij opgevolgd door Elisabeth II.
Nederland rekende af met twee nazi misdadigers: de laatste doodvonnissen die er werden voltrokken. De oprichting van de Duitste deelstaat Baden-Württemberg en de EGKS (Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal).
De Efteling en Madurodam werden geopend en de republikein Dwight Eisenhower werd president van de Verenigde Staten.
Fijn om weten, hoor ik je zeggen, maar wat moet ik daarmee?
Laat me dan nog één feitje toevoegen: ook ik werd in 1952 geboren!
70 jaar geleden. Vandaar!
Zeg maar niet proficiat want ik heb er zelf geen verdienste aan. Ik modderde maar wat aan, steeds verder. Als iemand die Proficiat verdient is het mijn moeder wel, postuum. Ze heeft me meegezeuld al sinds april/mei 1951 en met mijn geboortegewicht van ongeveer 5 kg (geschatte waarde, bloot aan de haak) zal het wel een moeilijke bevalling geweest zijn op de keukentafel in de Voetveldenstraat van Stevensvennen.
Ik was nummer vijf in de rij van haar bevallingen.
Dus vier ik mijn zeventigste levensjaar. Hoe? Ik weet het nog niet.
Maar mijn vriend Marc stuurde mij een artikel door over “Etiquette” van Hanna Van Thienen met een interview met Isabelle van “Gracious Manners”.
Erg leerrijk, zeker als er een feestje in het vooruitzicht is.
Lees en leer.
Het glas heffen mag, klinken niet. Daardoor zou gif in je drank kunnen overspatten in een andermans glas, nogal gebruikelijk was in eerdere eeuwen.
De uitdrukking “Smakelijk!” is ook not done. Dit zou de nadruk leggen op het eten en niet op het gezelschap. Bovendien lijkt het of je de kwaliteiten van de kok in vraag stelt.
Servetten liggen op je schoot, dubbelgevouwen met de gesloten kant naar je toe. Dan kan je je mond afvegen met de binnenkant en kan je het opgeplooid terug leggen zonder je kleren te bevuilen. De soep wordt vanaf de zijkant van de lepel gegeten en de messen liggen met de snijkant naar het bord. Per slot van rekening, het blijven wapens en je buurman is niet altijd je beste vriend.
En zo zijn er boeken vol met regeltjes voor hoe het hoort. Er is zelfs een school in België: School for Butlers and Hospitality in Brugge.
Maar zo zit deze jongen niet in elkaar hoor. Ik lepel mijn soep graag zonder plichtplegingen en met mijn mes heb ik geen aanvalsplannen naar mijn buurman, wie het ook zijn mag.
Regeltjes en wetten, we hebben er genoeg van en zeker een buik vol!
Ooit zei iemand tegen mij: wat op tafel komt om te eten is niet belangrijk. maar wel met wie we het eten delen, dat is belangrijk!
Goede vrienden: “Bakharing” in de Postelse Klothoeve, Schweinehaxe in het Jagershof aan de twee Baley bruggen, kebab bij Fansa in de Lommelse Stationstraat, kip met curry bij de frietchinees op Lutlommel, konijn met pruimen van “De Teut” op Mol Rauw… het geeft niet.
Als ik er maar bij mag zijn. Liefst zonder stijve etiquette maar met liefde.
Zeventig jaar, hoewel, ik ben een paar jaar ziek geweest, in totaal, telt dat op de leeftijd-teller?
Groetjes vanuit mijn zieltje dat nog kan trillen bij de herinneringen aan zeventig jaar leven,
vanuit mijn hart, versleten en verzwakt, maar dankbaar om de stap die mijn vader en moeder meer dan zeventig jaar geleden hebben gezet om mij te produceren
en vanuit mijn buikje dat hoorbaar rommelt bij de opsomming hierboven van alle heerlijkheden en hun locaties.
Salvator Adamo, Le Petit Poète, zingt het beter dan ik het kan verwoorden!
Hallo Zjiet,
ik ben van 1949.
Niet ik weet veel van 1952, maar wikipedia wel.
Groetjes en blij verder doen.
Theo
Zozo! 1952. Wat een jaar. Ik was er niet bij. pas 24 jaar nadien zag ik het levenslicht op één van die hete dagen van de voorzomer in 1976… Respect voor ons ma ook want zij zal wel enig wat zweet gelaten hebben toen ze van mij beviel. MA goed. Het ging over 1952. 70 jaar geleden. In de geschiedenis is er ongetwijfeld veel gebeurd. Je hebt er al heel wat info over vrij gegeven. Ik herinner we wel de muziek. Net voor de echte Rock ’n roll. Wat een tijd. wist je dat in januari Johnnie Ray & the four lads op nr 1 stond? Amerikaanse pop. Heb ik wel even moeten opzoeken hoor, ik beken! 1952, ook het geboortejaar van Tommy Ramone vd the Ramones . Op …. 29 janu ari. En Kees Broekman wint op de 5 km schaatsen de eerste Nederlandse medaille tijdens Olympische Winterspelen. Het eerste kunsthart wordt ingebracht. De patiënt blijft 80 minuten in leven. Ook Jean Paul Gauthier is dat jaar geboren. Evenals Robin Williams, god hebbe zijn ziel, en Monique van de Ven, die we allemaal kennen uit Turks Fruit! Maar ook dat heb ik even gespiekt. Waarom doe ik dat toch! Wel omdat ik er te weinig van weet. Het is al zo lang geleden. Maar de belangrijkste dag in januari 1952 was een wonderbaarlijke geboorte van een jongen uit Lommel. Een jongen die , zo blijkt later, toch wel enige vorm van talent in zich heeft. Muziek talent en schrijftalent. Een man die ik enkele jaren geleden leerde kennen. Mss een zielsvennoot? Een man wiens zus een goede vriendin was van mijn moeder. Daar heb ik zelf nog een foto van. Toen ik nog een kleine vlegel was. En zie nu. 70 jaar! En in de fleur van zen leven. Levensgenieter ook. Houdt van gezelligheid, lekker eten (in de mate van het mogelijke), een verkenner des werelds, een fan van al het mooie wat de natuur te bieden heeft en een vriend voor en van velen. Een fan van mijne rode duivel in spee! Bedankt daarvoor. Zjiet makker, 70 jaar. Leef alsof het je laatste dag is. Geniet met volle teugen. Volgende maand wordt os pa 80. Dan zij we normaal ook aan het feest. En dat pakken we mee. Al het geen dat je niet doet, komt nooit meer terug want gisteren is dan al verleden tijd. Dus CARPE DIEM!!! Pluk hem…… die dag. Just do it! Verlies geen tijd aan pietlulligheden. want 24u …. die vliegen voorbij. Dagen, weken , maanden passeren ons zonder dat we er altijd bij stil staan….. en dan……dan komen we weer in januari …. 2023…. waar ene jonkhere uit Lommel een extra kaarsje van zen taart mag uitblazen. Dank je!!
Dankjewel Alex voor je mooie woorden.
Ik onthoud: “Leef, alsof het je laatste dag is…” Zo is het wel écht! Ik heb al veel meer gekregen dan wat ik nog tegoed heb. Sinds mijn pensioen heb ik mijn “life-motto” veranderd. Het was: “Met een beetje tolerantie is elke dag vakantie!” Maar toen werkte ik nog. Nu is het “Carpe this f*cking diem”.
Hangt in het groot aan mijn achterdeur!
Tempus fugit, de tijd vliegt… maar niet alleen voor 70-jarigen, ook voor jou! Kijk maar eens hoe je kinderen groeien en stilaan volwassen worden. Geniet van elke dag dat je met hen samen kan zijn.
Zij maken het leven “levensvatbaar”.
Geef ze allemaal een dikke knuffel van mij! (Evy ook hé)
Je hebt helemaal gelijk. Ik heb donderdag op de firma de felicitaties in.ontvangst mogen nemen voor men 25 jaar dienst. Ondertussen bezig aan men 27ste werkjaar. Dus ja…. times flies…. De knuffel zijn gegeven. Ze keren weer….
Nog een late reactie van je zus. Maar ik was er dan wel bij om de kussen uit te delen ( ik was gelukkig negatief ) en het lekkere eten ook te delen met jou en je vriendinnen. Lekker en gezellig.
We kunnen samen heel wat herinneringen ophalen vooral goede maar ook wel minder plezante. Maar die vergeten we en kijken uit naar onze plannen voor dit jaar. Danke voor ‘being the brother at my side’ ❤️
Graag gedaan zus!
Blij dat je erbij was én dat je corona bollekes de deur uit zijn!
De cijfers van de pandemie blijven spectaculair dalen dus hopelijk ontspringen we de dans nog en gaan we verder met “leven alsof het de laatste dag is”.