Rare naam voor iets wat ik jaren meegedragen heb, onzichtbaar, in mijn oor.

Denk ik aan een individueel leven, of meer aan een woekerende plant, ik weet het niet. Terra incognita. Feit is dat het ineens weg moest, dringend, zonder uitstel, de start van een enge fase in mijn leven, onwetendheid is ondraaglijk. Kanker, huidkanker !!!

De oorzaak is de zon, bron van alle aardse leven, ook van mijn ‘baso’. Teveel zon dan toch, ’te’ is nooit goed. Ik heb me in mijn leven nooit gespaard voor de zon, zon was heerlijk, vakantie, feeling good… verstand komt niet voor de jaren! Er zit dus toch een duistere kant aan de zon.

Een tijdje al heb ik last van een klein wondje bovenop mijn rechter oorschelp. Klein wel, maar genezen deed het niet. Meestal was het enige teken van dit ongemak een klein bloedvlekje in mijn kussensloop, telkens weer. Lisetje kan hier handig mee om en krijgt de vlekken terug wit, maar het is ‘ambetant’. Zelfs mijn rode kussenslopen camoufleren slecht het rood, want rood is nooit zo mooi als bloedrood.

Mijn huisarts Alain Schutjes is er echter niet zo lyrisch over en hij raad mij aan om een dermatoloog te raadplegen. Ik ken er geen, maar Alain S. maakt voor mij een afspraak, asap, met dokter Ine Eerdekens. Ondertussen blijft ‘baso’ mijn oorrand terroriseren en zijn ‘adem-porie’ open houden. Dokter Ine E. slaat dadelijk alarm, een punctie voor onderzoek en een foto voor dokter Gert Jeunen, de volgende stap in deze fase van mijn leven, de meest drastische… Gert J. is dokter/chirurg voor het reconstrueren en verfraaien van het gelaat. Ine E. maakt de volgende afspraak en de snelheid van hun handelen had me kunnen waarschuwen, maar wist ik veel over ‘basocellulaire carcinomen’ en de schade die zij kunnen aanrichten.

Zonder dokter Gert J. ooit gezien te hebben start operatie 1. We zijn in de operatiekamer aan elkaar voorgesteld, heelmeester en patiënt, mét de verzekering dat het een onschuldig kleine ingreep zal zijn. Hoe het nu zit met de plaatselijke verdovingen weet ik niet, maar ik herinner mij niets van de ingreep. Ik ‘enterde’ de O.K. om 10 uur en was me pas om 12 uur terug bewust van mijn leven en van het feit dat ik een stuk oor kwijt ben. Wachten … dokter Gert J. komt me dan vertellen dat het labo onderzoek heeft aangetoond dat niet voldoende oor werd weggesneden en dat dadelijk een tweede operatie zou doorgaan, mijn ‘baso’ blijkt niet zo onschuldig als eerst gedacht en erg agressief; dus : operatie 2. Ook nu weet ik niets over de ingreep, alleen de kilte van de kamer en het felle licht blijven me bij. In de vooravond zijn we terug thuis. Dank je wel Lisetje, voor je steun en zorgen. Ik zal je nog dikwijls nodig hebben in dit verhaal.

Één week wachten nu en dan praten we met dokter Gert J. over de operatie en de resultaten van het labo i.v.m. de verwijderde oorstukken.

Of er nu voldoende weg gesneden werd of niet, het knaagde aan me, die hele lange week. Maar ik had vertrouwen in de kundigheid van mijn chirurg.

In het ziekenhuis zag ik dan dokter G.J. terug, in burger dit keer, een charmante jonge verschijning. Het nieuws dat hij bracht was minder charmant : een derde operatie is noodzakelijk want mijn ‘baso’ is van de ergsten die hij tegenkwam. Jaarlijks behandelt hij meer dan 200 baso’s, maar een baso als die van mij … geen ervaring ermee. Omzetten van wat agendapunten en hij opereert me een paar dagen later voor de derde en hopelijk goede keer. Ook dit keer heb ik geen herinnering aan wat er met me gebeurde, maar goed ook. Meer dan de helft van mijn rechteroorschelp is ondertussen in de prullenmand beland. Die namiddag begon een lange periode van bang afwachten. Goed dat Lisetje bij me was en dat ik kon gaan werken, want al voelde alles goed aan en wilde ik maar wat graag geloven dat nu alles achter de rug was, toch blijft er zo’n zwaard van Damocles bengelen waar je het niet wil… Ziek ben ik niet geweest in die wachttijd, maar wel moe, medicaal moe. Het doet wat met een mens !!!

Die maandag maakten we ons klaar voor het (hopelijk) finale verdict. In zijn privé praktijk in Lommel merkte ik dadelijk aan zijn medelevende ogen dat het geen goed nieuws was dat hij ging brengen: voor 98% zijn we zeker van succes, maar voor echt zeker te zijn, 100%, … bestralingen !!!

Het woord alleen al. Bestralingen. In Hasselt in het Jessa ziekenhuis, bij dokter Eveline Van de Werf, vermoedelijk een 25 tal. Mentale dreun nummer nummer vijf. En we hadden een vakantie naar Schotland gepland. Enfin, gezondheid gaat voor, zo beweert men. Het eerste gesprek met Eveline VdW, de kennismaking, was erg positief. Zij verzekerde ons dat ze aanvankelijk niet voor de bestraling van mijn oor was, maar de collegae hadden haar overtuigd. Er is nu een nieuwe bestralingsmanier ontwikkeld, zodat ik vijf beurten slechts zou nodig hebben. Goed, dan haal ik Schotland misschien nog. Één dinsdag later hebben ze me daar een oormasker gemaakt, verpleger Jan M. is er echt héél goed in. Paste perfect en ook later, bij de bestralingen zelf, voelde het goed en degelijk, vertrouwelijk. Eén donderdag later: bestraling nummer één. Nep-oortje aan, kamertje op slot en tien minuten afzondering later was het gebeurd: ik had niks gemerkt. Dus ben ik vlotjes gaan werken. Bestraling nummer twee deed me wel pijn, ik schrok ervan. Maar ook nu weer ben ik gaan werken, no problem.

Nummer drie was als nummer één: probleemloos. Alleen begon in fysiek van mijn pluimen te verliezen: moe en slecht slapen. Dokter Eveline VdW had me hiervoor gewaarschuwd. Nummer vier, ook geen problemen, maar op weg naar Kids, mijn werkgever, heb ik moeten stoppen en moeten overgeven. Ik heb in de wind gewacht tot mijn duizeligheid wegebde. Dan heb ik werk verwittigd dat ik niet kwam. Gelukkig heb ik nog wat overuren staan om terug te nemen.

Zo verging ook bestraling nummer vijf, de laatste, onder meer dan normale belangstelling van dokter Eveline VdW. Zij voorspelde toen al de wonden en de pijnen die een dikke week later, oa. in Schotland, zouden uitkomen. Geen werk die dag en ook niet de dag erna, want ik frekwenteerde mijn huisarts Alain S. en er werd een prostaat infectie vastgesteld. 20 dagen antibiotica van de rotste soort. Ik heb het geweten, tweemaal per dag. Hij raadde de reis ook af, maar ja, koppigheid is één van mijn beste eigenschappen.

We zijn dus wél op reis vertrokken, tien dagen, en ik heb de pijn aan mijn oor, de vermoeidheid van de bestralingen, én de misselijkheid van de antibiotica, erbij genomen. Meestal in stilte, de reisgenoten hebben er weinig van gemerkt. We hebben een fijne tijd gehad, goed dat dit zo gepland was, want de definitieve uitslag kwam pas een kleine week nà de vakantie: ik was niet groot terwijl ik wachtte op Eveline VdW.

Mentaal bereidde ik mij onbewust voor op het volgende negatieve nieuws: chemo!!!

Weer zo’n woord dat de poten vanonder je stoel slaat. Een opvolgingsbezoek tussendoor aan de dermatologe Ine E. had tot deze voorspelling geleid en omdat ik in dit hele verhaal nog géén enkel positief bericht kreeg, was ik ook nu voorbereid.

Maar Eveline VdW gaf me goed nieuws : geen chemo nodig. De onderzoeken waren erg positief. Alleen nog een zesmaandelijkse opvolging, door de dermatologe Ine E.

En die afspraak is inmiddels gemaakt voor mei 2017.

De voorspelde uitbraak van de inwendige wonden is inmiddels ook achter de rug en af en toe voelt alles raar aan in mijn oorschelp, bloed ook nog nu en dan, en dat zal zo nog een tijdje doorgaan, de radioactiviteit blijft nog weken inwerken. Het is me allemaal voorspeld. Er is mee te leven. Meer last heb ik van de futloosheid en de moeheid die me parten speelt. Ik slaap waar en wanneer ik wil, en ik heb geen echte zin om iets aan te pakken. Zelfs voor het schrijven van dit relaasje moet ik mezelf dwingen hoewel ik graag schrijf. Maar mijn pensioen komt eraan, nog 12 werkdagen te gaan, en dan wordt tijd een betere partner.

Ik ben (alweer) een ervaring rijker en ik ben dank verschuldigd aan vele mensen. De professionelen: dokter Alain S. voor de kordate doorverwijzing, dokter Ine E. voor de snelheid van handelen en het contact met de chirurg, dokter Gert J. voor zijn deskundigheid en zijn fijne chirurgie, want iedereen is het erover eens: het nieuwe oor(tje) is mooier dan het vorige, de verplegers en -sters van het Jessa ziekenhuis, voorop Jan M. de oortjesmaker, zo positief werken op zo’n depressieve afdeling, chapeau !!! En tenslotte de dames van de thuisverpleging “het verbandje”, deskundig al altijd en punctueel stipt. Ik heb ze al vaker nodig gehad in mijn leven, zo maakt men vrienden. Na operatie twee en operatie drie hebben ze mij medicaal verwend.

Ook de niet-professionelen verdienen mijn dank: de collegae om mijn gezaag te aanhoren en mijn taken te verlichten, de vrienden voor de talloze blijken van medeleven en steun, mijn warme familie voor het in stand houden van het vlammetje hoop, hoe klein soms ook, en dan natuurlijk mijn Lisetje, want zij smeerde mijn zalfjes, gaf me tijdig de nodige medicijnen, waste de bloedvlekken uit mijn lakens, onderhield mijn stulpje Rodenbach, was een prima reiscompagnon, verdroeg mijn flauwe grapjes. Ze is meer dan wat een oude zager als ik mag verlangen. Dank je Lisetje, ik kan dit genoeg zeggen.

Ik heb de weg van de zware verdicten bewandeld, ik ben eruit gekomen, mentaal en fysiek ben ik diep moeten gaan, maar weten dat je een kanker overwon geeft een goed gevoel. Ik kwam op tegen kanker. Over een klein half jaar zal de onderliggende onrust misschien ook verdwijnen. Wat nu rest is rust, en misschien schrijf ik er nog een liedje over: een zegemars.

Vaarwel Basocellulair Carcinoom, a tout jamais, vade retro.

Zjiet