The Morning After

THE MORNING AFTER.

Ik werd vanmorgen wakker met één vraag: waar liggen de paracetamol tabletten en de voltaren gel ?

Pijnlijk werd ik aan mijn exacte leeftijd herinnerd.

Maar het was een reuze feestje: mijn zusje 70 jaar oud, niemand zal het haar geven. 

En we hebben er iets van gemaakt, met zijn allen hoor !!!

De dansvloer is zeker een jaar eerder aan vervanging toe.

Maar het was echt zo’n gezellige bende… ik heb er met volle teugen van genoten, ook al zijn die volle teugen nu verantwoordelijk voor mijn nood aan paracetamol. 

De koffie heeft ondertussen ook al soulaas gebracht. 

Eten hoef ik voorlopig nog niet, vanwege de spookcijfers op mijn weegschaal vanmorgen. Ik ga wachten op de honger die nog moet komen, misschien morgen …

Naadloos kan ik dan het hamburgerbuffet van Suus en Gil vermelden. Als er iemand kan koken dan zijn het die twee wel. Wauw is het enige woord om dit te beschrijven, klasse. Speciaal voor die twee zou er een “thanksgiving” mogen gehouden worden. 

En voor mijn BBBV, bovenste beste buurvrouw A.S., voor de sfeer op en om de dansvloer. Het werkte zo aanstekelijk dat ik, maar nog andere “zelden dansers”, eigenlijk niet van de vloer waren te branden. Vandaar mijn nood aan de tube voltaren gel.

Mooi. De DJ vond moeiteloos de juiste muziek, meestal van “onzen tijd”, van de tijd toen muziek nog muziek was. 

Ik besef nu ten volle dat John Travolta meer kon destijds dan ik nu. Ik erken zijn meesterschap. Maar ik heb toch mijn best gedaan. De foto’s zullen het bewijzen !!!

Dank je wel iedereen.

Voor mij was dit een hoogtepunt, ondanks de herinneringen die het zaaltje meebrachten…

Dank je Marc, de beste cafébaas ooit, en zijn crew. Dank je Mia, voor het lekkere gebak, ik hou je aan je belofte om over vier jaar ….

Dank je aan het koor, aan de “aauw blaauw”, aan Nelly’s vrienden van tennis, scrabble- kaartclubs, de vrienden van Mol, aan de speechers, de muzikanten…

Maar vooral dank ik mijn familie, en daar reken ik dus ook Anna Simone bij.

Een warmer nest kan een mens niet wensen. Daarvoor alleen al zou een mens zeventig jaar moeten worden.

Ik ben altijd een muziekliefhebber geweest, dus zeker ook fan van de BeeGees.

Ze begonnen onze avond met “Saturday Night Fever”, toepasselijk.

En ze bleven trouw op de laatste noten: “Staying Alive”, nog meer toepasselijk!!!

Dat ga ik nu doen, Staying Alive, op deze troosteloze regenzondag.

Groetjes vanuit mijn dankbaar hartje, omdat ik er weer bij mocht zijn; vanuit mijn zieltje dat steeds meer gevuld raakt met mooie herinneringen; en vanuit mijn buikje, gelukkig met deze koolhydratenvolle adempauze.

Recente Reakties