House for sale.

Het is zover. Ik ben verhuisd. Het voelt raar om zo door het lege huis te lopen, al doet het me geen pijn meer als ik daar ben. Alleen als de stilte in mijn kop die richting uitgaat, krijg ik het te kwaad. Ik heb het huis ontworpen, gebouwd, samen met mijn vader, want zonder hem had ik het nooit geklaard, zeker weten. Het heeft me veel pijn en zweet gekost, want geld om dingen aan de bouw te laten doen heb ik nooit gehad, dus dan maar zelf … Werken in Antwerpen, bijklussen, bouwen, plannen en tussendoor nog onze zieke zoon in het ziekenhuis bezoeken … hoe heb ik het ooit aangekund? Dàt gaat door me heen als ik die lege kamers zie, dat en het falen van mijn huwelijk…

Maar ik alleen kan het huis niet blijven onderhouden, helaas. Ik ben nu ook al in de tweede helft van de zestig, vandaar. Mijn grootste prioriteit wat tijdbesteding betreft is nu trouwens voor Lisetje. Haar welzijn primeert.

Ik voel dat ik de juiste beslissing heb genomen met het huren van het huisje in de Windstraat. Ik voel me er thuis. Want ook hier heb ik de bezorgde aanwezigheid van lieve buren, net als in de Rodenbachstraat. Jan, Ariane, AnnaSimone, Charlotte, waar heb ik jullie aan verdiend?

Al stelt mijn verhuis niet zoveel voor hoor, toch niet geografisch. Sinds 1976 ongeveer woonde ik 51°13’55” noorderbreedte en 5°17’1” oosterlengte, Albrecht Rodenbachstraat nummer 2, in het mooie Lommel.

Nu schuif ik 3” noordelijker en 87” westelijker op de landkaart naar de Windstraat nummer 17: 51°13’52” noorderbreedte en 5°16’14” oosterlengte. Amper de moeite want op de kaart van Europa vallen de beide coördinaten binnen hetzelfde gaatje van de speldenprik …

Gek eigenlijk dat alles met muziek gezegd kan worden, misschien had ik beter een liedje geschreven hierover. Maar waarom zou ik? Ik zou het zeker niet beter doen dan dat de Nederlandse groep “Lucifer” het deed, vorige eeuw, met hun hit “House For Sale”:

House for sale, you can read it on the sign,
house for sale, it was yours and it was mine,
and tomorrow some stranger will be climbing up the stairs to the bedroom filled with memories,
the ones we use to share…

Ach leven is ook loslaten, één voor één, alles zullen we moeten loslaten, tot het leven zelf ons tussen de vingers glipt …

Zover zijn we gelukkig nog niet, kom en drink een glaasje pastis mee en zing, met mij én met Paul Young: Wherever I lay mij hat, that’s my home !!!

Groetjes vanuit mijn hartje dat hoopvol naar mijn toekomst kijkt, mijn zieltje met wat angst voor wat komen gaat maar dankbaar is voor alle hulp die ik mocht ervaren, Johnny en Krista, Willy en Bart, Nelly en Leo, Danny,  en vanuit mijn buikje dat stagneert in omvang ondanks de pastisjes en de muziekjes.