Alle goede dingen bestaan uit drie, zegt het spreekwoord. Ik hoop ook zo voor dit stukje.

Ik fragmenteer:

Eerste feit dat mij overkwam gebeurde een aantal weken geleden bij een lezing van professor Gert Peersman van UGent over “De problematiek van de vergrijzing en de uitdagingen en oplossingen van onze welvaartstaat”.

Ik hoor je denken, beste lezer, saaie materie… maar dat was het zeker niet.

Materie om zich zorgen over te maken? Zeker wel!

Professor Peersman gaf ons stof om over na te denken.

Ik zit al volop bij de vergrijzende massa en dus waren de berichten niet zo erg alarmerend, meer van : “het zal mijn tijd nog wel duren”.

Maar als ik dan aan mijn kleine nageslacht denk vind ik mezelf egoïstisch maar het is wel menselijk om dit te denken. Zeker als één van de vele conclusies was dat er langer zal gewerkt moeten worden en dat zie ik niet meer zitten. 

Ik heb geen tijd!

Tweede feit was wat lectuur over de Heer von Bismarck, Otto voor de vrienden, de eerste Duitse bondskanselier met als bijnaam “De IJzeren Kanselier”. 

(Niet verwant aan Margaret Thatcher, ook van ijzer)

Hij richtte in 1889 het eerste wettelijke pensioenfonds op en hij stelde de leeftijd op 65 jaar. 

Eerst wilde hij die leeftijd op 70 jaar zetten maar dat was té doorzichtig want de gemiddelde levensverwachting in Duitsland was toen… 40 jaar.

Dus als je je levensverwachting overleefde met zo’n 25 à 30 jaar kon je met pensioen.

Lepe Otto!!!

Derde feit: In mijn dagelijkse zoektocht naar aparte en zeldzame boeken kwam ik, in een bibliotheek stalletje, het boek tegen “Hoe word ik duizend jaar!” geschreven door Dokter Herman Le Compte. Hij had een theorie dat inname van grote hoeveelheden vitaminen de levensduur aanzienlijk kon verhogen. Als geriater en gerontoloog zetten zijn theorieën veel kwaad bloed en zijn aanvallen tegen de Orde van Geneesheren maakten dat hij geschorst raakte van de Orde en zijn ambt niet meer mocht uitvoeren sinds 1975. Recalcitrantie troef: hij verrrekte het en werd daarom in 1976 zelfs gearresteerd.

Hij bleef echter vechten en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg pleitte hem vrij!

Goed! Nu het denkwerk.

Den Otto uit ijzer geeft pensioenen aan 65 jarigen die amper de 45 jaar halen. Hij zal niet veel geld moeten hebben uitgegeven. En als hij dan de werkers pensioenbelastingen liet betalen tot aan hun dood, dan was dat zeer zeer lucratief.

Als verzachtende omstandigheid kan ik misschien aanvoeren dat er de punten op de Duitse helmen misschien mee betaald werden of een paar riante romantische kasteeltjes.

De rest van Europa heeft deze 65 jaar vrijwel integraal overgenomen behalve België met 67 jaar (in 2030), Duitsland met 67 jaar, Nederland met 68 jaar tot 70 jaar (afhankelijk van het geboortejaar. Ik begrijp dit niet, ik ben geen Nederlander) en in de UK, het Verenigd Koninkrijk is het 66 jaar.

Voor alle duidelijkheid: dit zijn de cijfers voor de mannen. Als ik de vergelijking voor de vrouwen ook nog zou maken is dit stukje té lang en onleesbaar)

Ik zet daar de Europese levensverwachtingen tegenover.

De mannen mogen rekenen op een leven van gemiddeld 78,2 jaar (de vrouwen 83,6 jaar. Van discriminatie gesproken).

Dus als we rekenen vanaf 65 jaar op pensioen tot de dood maakt dat 13,2 jaar “genieten” van het pensioen. Iets minder rooskleurig dan de regel van Otto von Bismarck maar toch!

Als we langer gaan werken, bijvoorbeeld tot 67 jaar, dan is er maar 11,2 jaar meer te “genieten” van het “welverdiende” pensioen.

En de Nederlanders 10,2 jaar tot 8,2 jaar welverdiend pensioen. Misschien dat ze daarom zo gejaagd leven!

De politieke bedoelingen in verband met de betaalbaarheid van de pensioenen zijn dus sinds 1889 en sinds den Otto eigenlijk niet wezenlijk veranderd. In tegendeel!

Ik ben al bang dat de film “A space Odyssey” van Stanley Kubrick weer onder de aandacht komt want daarin mocht iedereen leven tot zijn 60e verjaardag en werd dan ceremonieel opgeruimd. Denktank voor de politici!!!

En dan is daar Dokter Le Compte die ons eraan herinnert dat gezondheid ons kostbaarste bezit is. Hij geeft zelf mee dat we hieraan moeten denken in slechte tijden, zoals bij het invullen van de belastingbrieven, bij het ondergaan van het slechte regenweer van het voorjaar, bij het kijken naar Trump en president Musk op TV, bij de berichten over de oorlogen, Gaza, Oekraine…

Dus schreef hij zijn boek “HOE WORD IK DUIZEND JAAR!”.

Ik ga het boek niet lezen want de dokter werd zelf maar 78 jaar. Hij heeft dus geen overtuigend bewijs geleverd van zijn eigen theorie.

1000 jaar worden! Vlaamse zangers blijven nu al veel te lang doorgaan. En hoe gaan we de senioren dan noemen? Niet 65+ers. Misschien de-tussen-de-100-en-de-200-ers, daarna de-tussen-de-200-en-de-300-ers, …

Dokter Le Compte was gehuwd met Bega D’Haese, een kunstenares. Ze kregen 10 kinderen waaruit blijkt dat de overdosissen vitaminen toch ergens goed voor waren.

Eén van zijn kleindochters werd ook bekend via “De Slimste Mens”: Delphine Le Compte, de dichteres, duidelijk een product van een overdosis.

Groetjes vanuit mijn hartje dat nog steeds opfleurt bij de herinnering aan de “catchphrase” die Chris Van den Durpel gebruikte bij zijn typetje Le Compte: A Jaaa!

(Uit “De Drie Wijzen”, Brt TV 1989/1999);

vanuit mijn zieltje dat stilletjes hoopt dat we de grens van de levensverwachting wat gaan overschrijden (liefst veel, al was het maar om de pensioenkassen te kl… )

en vanuit mijn buikje dat het allemaal graag hoort over die vitaminen en zo maar zich toch bezorgd afvraagt hoe we die vitaminen gaan binnen krijgen. Hopelijk niet als pillen maar via sinaasappels bijvoorbeeld voor de vitaminen C, vitamine D via het zonlicht, vitamine B via zaden en noten en melk en vlees, vitamine A via bladgroenten, vis, melk en eierdooiers, vitamine E via de pindakaas.

Ik was onvolledig, ik weet het, en zeg “Pardon”.

Maar het is humoristisch bedoeld, niet educatief, met stof tot nadenken.

Om met een positieve noot te eindigen: de Amerikaanse president is nu 78 jaar, dus aan het begin van zijn “extra time”.