De Zee

Oké, er is een groot verschil tussen de zee en het binnenland als je met vakantie wilt gaan in eigen land.

Niet alleen geografisch is dat zo maar ook in de beleving! In het binnenland heb je bossen en dorpjes en stadjes/steden. Mooi, pittoresk en aantrekkelijk! Bovendien is je blik daar, meestal, beperkt door bomen- en huizenrijen. En de bomen en de huizen zijn van iemand, privé bezit of openbaar domein, logisch.

En daar dienen wetten voor, om die eigendommen te beschermen. Want als geen ander diersoort verstaan wij mensen de kunst om ons eigen nest te bevuilen. Alle mooie slogans ten spijt blijven wij de natuur mateloos bezoedelen. 

Maar niet door mij hoor, ik neem altijd alles keurig mee tot aan de vuilnisemmers!

Je hoort niks anders. Maar wie o wie laat dan al die troep achter?

Wat als de vuilnisemmer waar je aankomt propvol blijkt te zijn en er al een flinke hoop naast ligt? Neem je dan je afval…?

Daar was in de tijd dat de dieren het spreken bijna verleerd waren, een rijmpje over:

Laat niet als dank voor het aangename verpozen …
De eigenaar van het bos de blikken en de dozen!

Goed, terecht worden er boetes uitgeschreven en iedereen is het er volmondig over eens: het kan niet streng genoeg. Tot wijzelf op die boete-rol komen!

O wee!

Ik wijk af. 

Aan zee dan! De zee is niemands eigendom, ofwel iedereens eigendom! Wie heeft dan het recht om me te vertellen wanneer en waar ik van de zee gebruik mag maken?

Raar dat er überhaupt nog mensen naar de kuststeden, naar die “paradijsjes voor middenstanders”, gaan. Koppenlopen en aanschuiven, overvolle treinen en snelwegen, dure parkings en dure restaurants, slechte bediening en onvriendelijke inboorlingen (er zijn uitzonderingen hoor Lieve@zee) …

Terecht houden de kustbewoners niet van de overdrukke vakantiemaanden waarin ze ook voor zichzelf de consumptieprijzen Himalayahoog zien rijzen, waarin ook zij sakkeren op te weinig parkeerplaatsen en te hoge prijzen die daarvoor aangerekend worden. Gelukkig voor hen zijn er nog periodes waarin de kinderen naar school moeten en is het wat rustiger aan de kust! Maar dan zijn de weekends, het mooie weer en de tweede verblijvers weer spelbedervers!

En plots was er dan Corona!

En van de ene dag op de andere werd het rustig aan de zee dankzij ingezette politiedrones, afgebakende strandzones, minder treinen met minder reizigers, gespannen touwen, verplichte looprichtingen, avondklokken, mondmaskers, opgelegde sluitingen van winkels en horeca, politiecontroles, gasboetes … 

Er kwam weer stilte aan de kust, een erg mooie kust overigens als je met de rug naar de gebouwen in de kuststadjes staat en het spel van water en wind gadeslaat! Volgens mij is dat het mooiste omdat de mens daar geen invloed op had en de natuur de natuur moet laten.

Zelf had ik het genoegen om door een erg lieve en mooie dame uitgenodigd te worden om een weekje, midden in de tweede lockdown, door te brengen in een appartement aan zee! Reuze!

Eeuwig ben ik El daar dankbaar voor want wat een mogelijkheden bood die kuststrook nu, in alle rust en eenvoud. We moesten wel zelf koken, maar ook dat was best aangenaam, en voor de rest: wandelen op het strand – zelfs van Middelkerke tot Oostende of tot Nieuwpoort – en bijna niemand tegenkomen! 

‘s Avonds op de dijk wandelen met als enig geluid het ruisen van de golven, zonder commercie en zonder verlichte vensterramen van de talloze appartementsblokken die we voorbij wandelden. 

Heerlijk, alleen de tijd noopte tot spoed, want de onverbiddelijke avondklok dwong ons om voor middernacht binnen te zijn! Mooi was die avondwandelingen, elke avond weer, nu eens westwaarts, dan naar het oosten … 

We hebben ervan genoten, zeker weten, maar zonder Corona zou het “anders” geweest zijn, zeker niet “beter”.

Amper twee maanden eerder, augustus 2020, waren wij twee ook in de Vlaamse Ardennen, binnenland, nog voor de tweede lockdown. We hadden de fietsen meegenomen want waar kan het fietsen beter zijn dan in het land van de Ronde Van Vlaanderen?

En ook toen al drukte Corona de vakantiesfeer maar we lieten het niet aan ons hartje komen en hebben eruit gehaald wat we konden. Oudenaarde, waar we verbleven, is mooi en het is er goed toeven ‘s avonds, lekker eten én drinken (Horeca was nog bereikbaar), gezelligheid troef, prachtige gebouwen! We hebben er alle heuvels beklommen, te voet, per fiets of met de auto! En alles was de moeite waard! De Taaienberg was onze favoriet, we bezochten die dag ook Ronse en werden bijna opgesloten in de kathedraal!

Maar het mooiste was Geraardsbergen, die laatste zondag van augustus! De muur!

De markt! Manneken Pis! De mattentaarten!

Laat in de namiddag vonden we nog een rustig terrasje, aan de Brugstraat, op weg naar de Muur: Café Den Belgiek!

Aan buitentafel 11, bij koffie mét de obligatoire mattentaartjes, vertelde Marnick, de trotse eigenaar van den Belgiek, ons over de strijd tussen Geraardsbergen en Brussel voor de eer van het oudste “Manneken Pis” en van de strijd om de eer voor de “oorspronkelijke mattentaarten”. Voor beide disputen zijn er verenigingen opgericht en van beiden was Marnick bezielend lid, van ééntje zelfs voorzitter maar ik ben vergeten van welke! 

Dus raden wij Den Belgiek aan: voor 10€ krijg je twee mattentaarten, een koffie gewoon en een koffie verkeerd. Vraag naar Marnick en informeer naar het plassende ventje aan de trappen van het stadhuis. Marnicks verhaaltjes zijn gratis! Doe hem dan onze groeten. Ik had beloofd over zijn stad te schrijven, misschien herinnert hij zich ons nog! Hij heeft mijn naamkaartje!

Corona heeft mijn leven niet versoberd, niet verarmd. Het leerde me om intenser te genieten van dit leven, zo kort het duurt! Ik omring mij nu met die mensen die mij lief zijn en kwaliteit in mijn leven brengen … de rest hoeft niet meer!

Ondanks alles dank ik het gehate virus daarvoor. 

En El dank ik ook hoor want zij was tenslotte de meerwaarde van die ongelooflijke vakantiedagen.

Hopelijk kunnen we, na het Corona tijdperk, nog meer zulke experimenten uitvoeren. Ik sta ervoor open, gevaccineerd of niet! 

Oké lieve El? Jij ook?

Groetjes vanuit mijn zieltje dat, telkens als ik de golven van de zee hoor, wegsmelt op de tonen van “La Mer” van Charles Trenet;

vanuit mijn hartje dat oprecht gelukkig warm wordt bij de gedachten aan de mensen die deze dingen meebeleefden: Liliane, Maria en Marc in de Hoge Venen en de Champagnestreek, El in Middelkerke en Oudenaarde, de pastoor van Ronse voor ons-niet-opsluiten in zijn basiliek, Marnick voor de Geraardsbergse gezelligheid, en zovelen die ik nu vergeet;

en vanuit mijn buikje dat er nog steeds niet uit is wat het prefereert: mattentaart of Limburgse vlaai! Eigenlijk zijn ze beiden wel te genieten … of toch maar liever speculaas bij mijn koffietje!

Ik vraag me trouwens af hoe de inwoners van Oudenaarde genoemd worden:

Oudenaardenaarders? Oudenaardenaren? Oudenaardenaars?

Recente Reakties