Kraanvogels
Sta me toe om op mijn verjaardag ernstig te zijn. Ernstiger dan wat je van me gewend bent…
Soms duurt het een tijdje alvorens een stukje vorm krijgt in mijn hoofd maar soms krijg ik het aangeboden, op een dienblad.
Mijn Zedelgemse vrienden zijn hier weer eens verantwoordelijk voor want op een erg regenachtige zondagmorgen kreeg ik een tekstje binnen, een mooi cursiefje.
Ik las het en was tot tranen toe ontroerd omdat het zo mooi was en omdat het herinneringen bracht aan betere tijden. Ik had de clou al eerder gelezen en kende het verhaal maar waar ik van had,… vergeten!
Ik vertel van een kindje, Sadako, dat de bom van Hiroshima – die een einde maakte aan de oorlog in 1945 – overleefde al was ze nog maar 2 jaar oud. Maar het noodlot achterhaalde haar en tien jaar later kreeg ze leukemie als gevolg van de blootstelling aan de straling van de bom.
Veertien maanden lang lag ze in een Japans hospitaal en daar begon ze met origami. Een Japanse kunstvorm: “ori” betekent vouwen en “gami” betekent papier.
Papier vouwen tot onder andere… kraanvogels.
Volgens een oude Japanse legende zou men na het vouwen van duizend kraanvogels een wens kunnen doen die zou uitkomen.
En daarom begon ze eraan, om te kunnen genezen en met haar de duizenden andere kinderen, slachtoffers van de bom.
Op het internet kun je de plannen voor het vouwen van de kraanvogel vinden, doe het maar eens. Ik volgde – op het YingYing Travel weekend in september – een workshop en ik slaagde erin om er ééntje te maken.
Kleine zieke Sadako begon aan een reeks van duizend, ook al werd ze zieker en zieker.
Naar het schijnt stierf ze na de 644e kraanvogel. Ze is nooit tot aan de wens geraakt. Maar haar vriendjes en vriendinnetjes zetten door en haalden het duizendtal! Met deze actie werd geld ingezameld voor de slachtoffers van de atoombom en wereldwijde bekendheid resulteerde in een standbeeld van Sadako in het Vredespark van Hiroshima, met een kraanvogel in haar hand.
Teken van haar strijd tegen het onrecht van de oorlog.
Maar “l’histoire se répète” .
De geschiedenis herhaalt zich.
Het gebakkelei tussen Rusland en Ukraine gaat gevaarlijk overhellen naar … alweer een nucleaire oplossing.
En ten koste van wat, van wie? Waarvoor?
Ik snap het niet meer. Hoeveel Sadakotjes moeten er nog sterven?
Verdragen we geen onschuld meer?
Mijn “Petit Poète” Adamo zong het reeds, decennia geleden:
On assassine l’innocence… au nom de quel Allah?
De God van het geld, van de macht, van de olie, van de wellust, van …?
Hoe cru de beelden van deze gruwel oorlog ook op ons afkomen, hoe erg moet het zijn om er te leven.
Stel je voor: een kleine stad in het oosten van Ukraine.
Je bent Alana, een meisje van achttien en verliefd op een jongen van negentien, Igor.
Je ouders zijn al generaties lang inwoners van Ukraine. Je vader werkt in een fabriek voor een Russische baas, de vader van Igor. Je moeder is onderwijzeres voor zowel Ukrainse als Russische kinderen. Héél normaal.
En dan komt de oorlog. De fabriek sluit. De school wordt plat gebombardeerd.
Crisis. Maar de liefde tussen Alana en Igor kan niet meer.
Liefde laat zich niet leiden… de verliefden proberen samen te vluchten. Niet evident als je een Russische Igor bent en dus de vijand…
Mijn verhaal is verzonnen maar ik wed dat zulke toestanden legio waren én zijn in dit geteisterde land.
En waarom? Om een waanidee uit het verre Moskou?
Dergelijke verhalen halen het nieuws niet al zijn ze van alle tijden.
Er zijn figuren als Shakespeare nodig om deze drama’s te verwoorden.
Romeo en Julia. Lid van twee verschillende clans die elkaar haten. Alleen in de dood kunnen zij hun liefde vinden.
Hoe vaak zou dit scenario zich reeds hebben herhaald?
Noord en Zuid Korea, Belfast, Israël en Palestina, Oost en West Berlijn, Koerden en Turken, Zwart en Blank, Oeigoerden en Chinezen, Walen en Vlamingen…
Waar mensen samenwonen groeien liefdes. Liefde kent geen onderscheid tussen links of rechts, tussen godsdiensten, tussen grenzen.
On assassine l’innocence. (De onschuld wordt vermoord)
Merde. (Djuu)
Groetjes vanuit mijn zieltje dat zwaar ontgoocheld is over de mensheid omdat ze niets leren uit de geschiedenis. Misschien moeten we duizenden kraanvogeltjes plooien en tonen aan de wereld dat er nog andere mensen bestaan. Maar krijgen we dan geen Hiroshimabom op onze kop?…
vanuit mijn hartje dat popelt om terug te leren kraanvogels plooien omwille van de stille kracht die ervan uitgaat, omwille van de rustige meditatie die er een gevolg van is en omwille van de boodschap die ermee gegeven wordt: Vrede!
en vanuit mijn buikje dat me al vaak liet afvragen waar deze arme slachtoffers van leven? Heb je al eens een kind horen huilen van honger?
Dat moet afschuwelijk zijn.
Om een kind te zien sterven in je armen!
Putin. Ik wens je wijsheid toe om deze drama’s niet te herhalen. Geen Hiroshima meer, geen Sadako’s meer.
Putin. Plooi kraanvogeltjes. Duizend en doe een wens… voor vrede.
Op het WK voetbal in Qatar lieten de Japanse spelers tien kleine en één grote geplooide kraanvogels achter in de kleedkamer na de match tegen Duitsland die ze wonnen met 1-0.
Krachtig!!!
Hoi Ann!
Dank je voor je reactie! Ik hoop dat jij de Ann bent van Ardenvie, dé B&B uit Cetturu. (Zie een paar stukjes geleden). Ik ken wel een paar “Annen” maar geeneen die met deze bagage zou reageren. Heerlijk.
Ik ken het Lac Du Der ook wel en weet wat het is om tussen duizenden kraanvogels te zitten. Ik was in Zweden (op Öland) bij hun vertrek naar Frankrijk. Indrukwekkend hé!
En nu kom je, net als Mia hierboven, weer kraanvogels tegen. Papieren. Mooi, plooien maar. Het is inderdaad een kunst uit het mooie Japan. Waar jij graag heen wil! Ik zou je Mario en Marieke van YingYing Travel aanbevelen. Zij maken van iedere reis een unicum.
Maar dat weet jij beter dan ik. Doen, gewoon doen. Als je niet uit je poel komt als kikker weet je nooit hoe mooi de zee is… het is wel een eind springen hoor van de Ardennen naar zee.
Ik ga dit gezegde nooit meer vergeten. Net zo min als ik “Ardenvie” zal vergeten.
Ik vond er immers een mooie liefde… helaas ter ziele gegaan, maar onvergetelijk mooi.
Hopelijk zien we elkaar spoedig weer.
Dikke knuffel, ook voor P., en veel succes met het plooien! 1000 stuks, dat zijn er veel hoor!
Hou me op de hoogte.😘
Speciaal is het wel. Weer zijn we in Ukraine. Igor… In dit verhaal een Rus, in ons verhaal weliswaar een Ukraïner, Ihor. Dezelfde leeftijd als Sander. Gevlucht uit Ukraïne. Op zoek naar een beter leven. Wonend in Westerlo. Zich aangemeld als voetballer bij ons Zammel. Spreekt een weinig Nederlands , dus Engels is onze taal. Hij is door de groep goed opgevangen, leerde met de bal spelen en voelde zich meteen thuis. Een leuke 6 maanden met deze bijzondere gozer opgetrokken. Heel beleefd. Echt een topkerel. Maar helaas besliste zijn ouders om terug te keren naar Roemenïe. Om daar een nieuw leven te beginnen. Ihor zelf wilde niet mee maar aangezien hij nog maar 16 is, telt de regel dat hij nog minderjarig is en zal moeten plooien en hij moest mee met zen ouders. Tegen zijn zin. En vrij snel. We hebben er nog alles voor gedaan om hem toch in België te houden maar de wil van de ouders (tevens begrijp ik hen ook wel) gaf de doorslag. We hebben hem een gepast afscheid gegeven, eentje wat hij zich nog lang zal herinneren. Hij was zo intens dat Ihor tot tranen toe ontroerd was. Hij heeft in de groep nog een bericht gepost met lieve woorden. Hij eindigde met. Guys, you gave me everything a boy can imagine. I felt good in the team. You are all friendly. You are all in my heart. And I wil never forget you. Thanks for all. Zammel, I love you!
Zalig toch. Ik mis hem wel. Maar tevens wenste ik hem het allerbeste toe. Ik sloot af met : Someday, we’ll meet again. Hij zei. For sure! En dat allemaal vanwege een oorlog. Zal het ooit zo ver komen dat iedereen door eenzelfde deur kan, in vrede! United we stand! Peace on you! En God zag dat het goed was…
Hoi Alex.
Leuke aanvulling, waarvoor dank.
Maar je laatste zin? “En God zag dat het goed was”. Dat doet me wel pijn.
Hij moet dan wel stekeblind zijn, of super sadistisch! Van groot probleem naar klein, wat doet onze blinde daaraan? Gelovigen zeggen: de schuld van de mensen zelf!
Kijk eens naar de wereld: niks loopt nog zoals het zou moeten. Groot!
Klein: bezoek de kinderafdeling met kankerpatiëntjes van eender welk hospitaa!
Neen. Ik heb moeite om te zeggen dat Hij zag dat het goed was.
De liefde die jullie de kleine Ihor gaven, ja! De liefde van jullie als ouders voor de kinderen, ja!
Maar daarvoor hoef ik geen God te zijn om te zien dat het goed is!