Brugge Die Scone…

Er is een echte Bruggeling nodig om het gedicht van Willy Lustenhouwer juist voor te dragen. Ik waag me er niet aan, het is te mooi. 

Brugge ook.

En ik was daar, onlangs, dwars door alle coronarestricties heen. Foert!

Ik was uitgenodigd en ik ben gegaan!

De details ga ik vermijden.

De datum was al een paar keer verdaagd vanwege corona en een keer door weersomstandigheden maar nu de buitenactiviteiten weer wat meer worden toegestaan is het er toch van gekomen.

Ik was wel al eens eerder in Brugge geweest, ik denk zelfs – in een vorig leven – voor een weekend, met vrienden uit Schotland.

Het grote verschil nu was de rust die over de stad hing. Druk was het niet. 

Rust was er wel vooral omdat mijn gidse (een local beauty) en haar man de drukte vermeden en vooral de Brugse schoonheid buiten de platgetreden toeristenwegen  toonden. 

Belfort, het Zand, Stadhuis, … terloops wel maar niet ons doel.

Wel bijvoorbeeld de veranderingen in het interieur van de Mariakerk!

En net als zo vaak zal ik waarschijnlijk snel veel vergeten maar sommige dingen hebben mij zo overmeesterd dat ik weet dat ik ze nooit nog zal vergeten.

En dat komt vooral door de manier waarop mijn gidsen mij zulke contrasten toonden.

Een voorbeeld: De St.Annakerk. Van buiten lijkt het op een gewone kerk zoals er in ons Vlaanderen meerdere staan. Amper honderd meter van de reien staat de kerk puntig naar de hemel te wijzen. Boven de deur een fresco van het heilige driegeslacht : St. Anna (oma), Maria (mama) en Jezus. Over een eventuele viergeslacht bestaan theologische disputen die mijn petje te boven gaan.  

Eenmaal in de kerk sta je stomverbaasd door de weelde en de grandeur die op je afkomt. Barok en Rococo tot in het absurde en dat temidden van één van de armere wijken van de stad. 

Een teken van katholieke onverschilligheid?

Maar goed, genietbaar en mét geschiedenis en daar kwamen we voor.

Trouwens, in deze kerk werd Guido Gezelle (misschien wel de grootste dichter van Vlaanderen ooit) in 1830 gedoopt. Hij deed er zijn eerste communie en later, toen hij priester was gewijd, deed hij er zijn eerste mis.

Dat zijn feiten. Anders dan het verhaal van het staafje met het Heilig Bloed van Christus dat je kunt bekijken in de gelijknamige basiliek,  mits achterlaten van een vrijwillige donatie … iets wat mijn charmante reisgenote onbewust naliet.

Oei oei … als daar maar geen aflaten voor bij elkaar gebeden moeten worden door de begijntjes. We hebben het ze niet kunnen vragen, ze waren onvindbaar zoals gewoonlijk! 

Coronaangst?

Maar dé revelatie, hét hoogtepunt van dit bezoek, wat ik dus nooit meer ga vergeten … kwam aan de brug van de Groeninge straat. 

Even vooraf vermelden dat ik tegenwoordig erg geëmotioneerd geraak door de schoonheid van de beeldende kunst. Schilderijen of beeldhouwwerken kunnen me mateloos en tot tranen toe beroeren. 

Mijn leeftijd?

Een paar maanden geleden was ik in Koksijde in het museum van Paul Delvaux en ook daar had die emotionele implosie. Trillen, tranen, heus …

Nu bracht men mij naar het atelier van David De Graef … wauw … wat was dat.

Ik werd omgeblazen door de schoonheid en het vakmanschap van de getoonde werken. Beschrijven is écht bijna onmogelijk, ik ga me er dan ook niet aan wagen, maar de schoonheid van deze kunststukken, schilderijen én beeldhouwwerken, is niet van deze wereld. Laat dan ook nog de artiest zelf aanspreekbaar aanwezig zijn, mooier kan niet. Een vlotte man, vijftiger?, die fier vertelde over zijn technieken en over zijn werken. 

Eerlijk, David De Graef staat momenteel in de top-drie van mijn favoriete kunstenaars. Meer bepaald op een gedeelte derde plaats samen met Paul Delvaux.

Hoger op het ereschavotje staan Vincent Van Gogh en Leonardo Da Vinci.

Reken maar na wat die ontmoeting met me gedaan heeft. 

Als je mijn woorden overdreven zou vinden google dan eens naar zijn website: daviddegraef.be

Ga eerst zitten dan kan je niet omvallen.

David De Graef, een levende artistieke grootheid, waar je zo maar mee kan praten!

Artist@daviddegraef.com.
Groeninge 2 in 8000 Brugge.

Vermoedelijk heeft Willy Lustenhouwer deze David De Graef gekend en heeft dit bijgedragen tot het gedicht “Brugge Die Scone.

Voor mij in ieder geval. 

Ik ga deze dag in Brugge nooit vergeten. 

Brugge is mooi maar als je er nog eens komt laat dan de commercie achter je en wandel even bij David binnen. 

Zijn deur staat open!

Groetjes vanuit mijn kunstminnende zieltje zeker als het zo onverwachts wordt beroerd;

vanuit mijn dankbaar hartje voor de onvergetelijke dag die we beleefden en voor de hernieuwde uitnodiging van onze gidsen

en vanuit mijn buikje dat niks tekort kwam, ondanks de gesloten horeca. De chocolademelk was perfect, en onze gastheer en gastvrouw, … zonder commentaar!!!

Dikke knuffel en kus voor die twee, zo gauw Corona weg zal zijn, weldra.

Recente Reakties