Dag Kip
DAG KIP.
Ik doe het niet graag.
Ik doe niet graag afstand van dingen.
Zeker niet de dingen waarvan ik gehouden heb.
Maar soms moet het, kan het niet anders.
Dus heb ik zojuist een kip begraven, één van de zevenkoppige “bunch”.
Big deal, hoor ik je denken, maar voor mij is het écht een big deal.
Ik moet mijn tranen bedwingen terwijl ik een smetteloos mooi gat in de aarde maak. Vakwerk.
Diep genoeg ook, ik wil niet dat resten van deze kip ooit nog boven geploegd zullen worden. Ik gun haar de eeuwige rust.
Ik neem er mijn tijd voor, ondanks de regen…
En als ik het lichaampje dan zachtjes, met mijn schop, op de bodem van mijn put heb neergelegd, komen de mijmeringen …
Gisteren nog vitaal, vandaag dood. En al liggen er waarschijnlijk nog eieren van haar in mijn koelkast, het is onomkeerbaar.
Dood … en nu ook begraven.
Geen gedenksteen, geen redevoeringen, geen erediensten …
Hoewel ze dat eigenlijk best wel verdient.
Tenslotte heeft ze ons, samen met haar vriendinnen, vele jaren van eieren voorzien, soms meer eieren dan we op konden.
Bovendien ruimde ze, alweer in nauw samenwerkingsverband, al ons keukenafval én het gemaaide gras op. En ze hielp ook bij het onkruidvrij houden van een redelijk groot stuk van de tuin, terwijl ze tezelfdertijd voor aangepaste bemesting zorgde.
Ere wie ere toekomt: dank je wel lieve kip voor de vele jaren van toegewijde samenwerking.
Ik, als enige, weet waar je grafje is en ik beloof dat ik dat hoekje van de tuin met respect zal blijven behandelen en telkens ik er kom zal ik aan je denken.
Maar het geeft me ook wel rust te weten dat je een mooie oude dag hebt mogen beleven met je vriendinnen in jullie knusse hok.
Je kende nooit de onderwerping die een haan jullie zou opdringen, je had geen weet van politiek, van dreigende virussen, je wist niks van muziek of cultuur, fitness en diëten waren je totaal onbekend, nooit ervoer je het warme gevoel van het moeder zijn …
Het enige onrecht dat je gekend hebt is het dagelijks weghalen van je eieren, als je dat al als onrecht zou hebben ervaren want meestal was je dan druk bezig met scharrelen en wormen zoeken.
Misschien besefte je wel dat die eieren de prijs waren die jullie betaalden voor het knusse hok, de lekkere graantjes (mét legkorrel), het frisse water en de restjes uit onze keukens.
Toen ik je vanochtend vond, dood, onder je slaapstok, besefte ik dat je, hoogstwaarschijnlijk, in je slaap bent heengegaan.
Goed zo. Daar heb ik vrede mee.
Dank je lieve kip.
Groetjes vanuit mijn lichtjes treurend zieltje, scheiden doet immers altijd lijden; vanuit mijn hartje dat eigenlijk te klein is als het groot moet zijn en te groot als het klein moet zijn; en vanuit mijn buikje dat, zeker weten, het deze week zal moeten stellen zonder kippenvlees of eieren, niet gekookt, geen omelet, geen spiegelei, niks …
Uit diep respect.
Knap geschreven ,zelfs ontroerend als je dit verhaal leest over een kip ,waar je eigenlijk normaal niet over nadenkt tof om te lezen.
Fijn om jou hier weer te ontmoeten Willya! Ik ben blij dat mijn stukje je plezier heeft gedaan en redenen geeft om even stil te staan bij …. « moeder, waarom leven wij? »
Hopelijk gaan we vlug weer fietsen en zie ik jullie daar weer terug!
Dankjewel.
Knap geschreven ,zelfs ontroerend als je dit leest over een kip waar je normaal niet veel over nadenkt ,tof om te lezen.
Heel herkenbaar dat afscheid lijden doet maar ook tot besef komen dat we eigenlijk te weinig aandacht hebben voor het levende. Daarom is mijn slogan ‘laat de doden in vrede rusten en geef aandacht aan de levenden’.
Ik kan het alleen beamen Frans! Maar bij momenten dat de dood voelbaar aanwezig is maakt het me niet uit of het “slechts” een kip is. Respect vervult me dan voor het leven dat eindigde en net als zo dikwijls het ik ook dit afscheid van me ‘afgeschreven’!
Of zoals Carine hierna schrijft: big softy!
Dank je Frans.
You big softy 🥰
Ach Carine, wat typeer je mij duidelijk!
Maar ik vind het geen zwakheid, eerder een “eretitel”!!!
Dank je Carine!
Prachtige grafrede voor de kip.
Dank je wel Jean! Fijn om van jou een reactie te krijgen! Moet je meer doen kerel, zo tussen de ritten van de « Wild Angels » door!!!
Ik veronderstel dat je kip ook een naam had want dan is het pas echt zwaar, de begrafenis.
Maar denk ook aan de nog levende exemplaren.
En het slot is weer top. Ja, je hartje is te klein als …………… enz.
Maar ik heb het graag zo. Erfenis van onze pa ?
Dag zusje.
Jij weet het beter dan wie ook hoe zwak in ben “in the présence of dead”!
Deze kip had geen naam, was ook niet mijn kip, en toch …
Respect.
Inderdaad: een erfenis van onze pa! Herinner je de foto gaan hem met een traan in zijn linkeroog en een guitige ster in zijn rechteroog!
Dankjewel!
Het is maar een kieken…maar waar zou onze beschaving zijn zonder kiekens ? Onze keuken zou maar schraal zijn ….geen mayonaise….geen gebak….geentaarten… en al die dingen waar eieren in verwerkt worden… kippen geven meer dan ze krijgen…. in de middeleeuwen werd er rond de kastelen zelfs een ambtenaar aangesteld die het kippenbestand in toom moest houden. De hanen hadden dus zelf een graaf een hanengraaf of hanengreef…lang leve het kippenbestand!De beestjes hadden zelfs een orde… de zogenaamde pikorde…net mensen… het
Verdikke grote broer, daar moet ik ook eens over schrijven, over die “Hanegraven” of zoals wij ze beter kennen : “Hanegreefsen”.
Dat van die “pik-orde” is me niet geheel duidelijk. Ik kom wel eens uitleg vragen!
Lang leve de kippen! Toch zolang ze aan de leg zijn!
Mooi mooi mooi 💕
Dank je wel Christel.
Ik ben blij dat je het mooi vind! Ik had het je voorspeld. Nu zijn het dode kippen, misschien later rode pinguïns!
Zo simpel en zo mooi geschreven. Maar ik had de kip niet begraven. Ik had ze laten mummificeren of” laten opzetten”, dan had je ze bij jou verzameling hanen kunnen plaatsen. 🙂
Doe me kerel, daar heb ik niet aan gedacht!
Luguber kantje van jou Marc. Neen, respectvol begraven met dank voor haar leven, haar eieren, het werk dat ze leverde.
Noem me dan maar een softy of een watje, geen erg. Als daarmee mijn respect voor het leven wordt beschreven dan is het geen scheldwoord maar een eretitel!
Doeme kerel, daar heb ik niet aan gedacht!
Luguber kantje van jou Marc. Neen, respectvol begraven met dank voor haar leven, haar eieren, het werk dat ze leverde.
Noem me dan maar een softy of een watje, geen erg. Als daarmee mijn respect voor het leven wordt beschreven dan is het geen scheldwoord maar een eretitel!
Mijn deelneming! Mooi zoals je van dit doodgewone dier toch een soort van held kaan maken. Eigenlijk is dat ook zo. Hero!
Altijd in nature betalende voor kost en inwoon. Veelzijdig, tuinman, alleseter, bemester, graver, werker, geen luxepaard (ah neen want het is een kip). Sober levend, met weinig tevreden. Dankbaar ook. En nu waardig gestorven en ten grave gedragen. Tis gebeurd. Niemand bezit het eeuwige leven. Ook de kip niet. ik heb er al enkele begeleid naar hun eeuwige rustplaats. diepte een kleine meter, rustplaats, het achterliggend bos. Voor altijd! Mogen menig bomen groeien van jou resten. in tegenstelling tot jou kip, is die van ons nu wel moeder geworden. Van een 7-tal kuikens. Zorgend voor haar kroost, bescherming biedend onder haar vleugels, zoekend naar eten voor deze bende. Natuurlijk staan we haar bij en bieden we hulp en eten aan waar we kunnen. Het hok is ook rondom afgemaakt om (ongewilde) ontsnapping tegen te gaan en om de ratten en katten buiten te houden. Een net boven hun kop biedt bescherming tegen aanvallen vanuit de lucht. Dus groeien maar lieve kuikens. Groeien! Wordt een mooie kip. Of haan, want dat zien we nog niet. De hanen krijgen een andere bestemming. En enkele kippen ook. Het is een kiekekot. En dat blijft het ook. Maar teveel is teveel. De keuze zal gemaakt moeten worden…. Dat wordt nog lastig. Hoe dan ook…. Een babyborrel zal er niet komen. Bedankt, Lex
Ho, wat ben je hard. Kan jij zelf de hakbijl gebruiken, slachten … ?
Ik kan het niet, niet eens ernaar kijken als ze geslacht worden!
Carine zei het al: ik ben een Big Softy! Een eretitel!