DAG KIP.

Ik doe het niet graag.

Ik doe niet graag afstand van dingen.

Zeker niet de dingen waarvan ik gehouden heb.

Maar soms moet het, kan het niet anders.

Dus heb ik zojuist een kip begraven, één van de zevenkoppige “bunch”.

Big deal, hoor ik je denken, maar voor mij is het écht een big deal.

Ik moet mijn tranen bedwingen terwijl ik een smetteloos mooi gat in de aarde maak. Vakwerk.

Diep genoeg ook, ik wil niet dat resten van deze kip ooit nog boven geploegd zullen worden. Ik gun haar de eeuwige rust.

Ik neem er mijn tijd voor, ondanks de regen…

En als ik het lichaampje dan zachtjes, met mijn schop, op de bodem van mijn put heb neergelegd, komen de mijmeringen …

Gisteren nog vitaal, vandaag dood. En al liggen er waarschijnlijk nog eieren van haar in mijn koelkast, het is onomkeerbaar.

Dood … en nu ook begraven.

Geen gedenksteen, geen redevoeringen, geen erediensten …

Hoewel ze dat eigenlijk best wel verdient.

Tenslotte heeft ze ons, samen met haar vriendinnen, vele jaren van eieren voorzien, soms meer eieren dan we op konden.

Bovendien ruimde ze, alweer in nauw samenwerkingsverband, al ons keukenafval én het gemaaide gras op. En ze hielp ook bij het onkruidvrij houden van een redelijk groot stuk van de tuin, terwijl ze tezelfdertijd voor aangepaste bemesting zorgde.

Ere wie ere toekomt: dank je wel lieve kip voor de vele jaren van toegewijde samenwerking.

Ik, als enige, weet waar je grafje is en ik beloof dat ik dat hoekje van de tuin met respect zal blijven behandelen en telkens ik er kom zal ik aan je denken.

Maar het geeft me ook wel rust te weten dat je een mooie oude dag hebt mogen beleven met je vriendinnen in jullie knusse hok.

Je kende nooit de onderwerping die een haan jullie zou opdringen, je had geen weet van politiek, van dreigende virussen, je wist niks van muziek of cultuur, fitness en diëten waren je totaal onbekend, nooit ervoer je het warme gevoel van het moeder zijn …

Het enige onrecht dat je gekend hebt is het dagelijks weghalen van je eieren, als je dat al als onrecht zou hebben ervaren want meestal was je dan druk bezig met scharrelen en wormen zoeken.

Misschien besefte je wel dat die eieren de prijs waren die jullie betaalden voor het knusse hok, de lekkere graantjes (mét legkorrel), het frisse water en de restjes uit onze keukens.

Toen ik je vanochtend vond, dood, onder je slaapstok, besefte ik dat je, hoogstwaarschijnlijk, in je slaap bent heengegaan.

Goed zo. Daar heb ik vrede mee.

Dank je lieve kip.

Groetjes vanuit mijn lichtjes treurend zieltje, scheiden doet immers altijd lijden; vanuit mijn hartje dat eigenlijk te klein is als het groot moet zijn en te groot als het klein moet zijn; en vanuit mijn buikje dat, zeker weten, het deze week zal moeten stellen zonder kippenvlees of eieren, niet gekookt, geen omelet, geen spiegelei, niks …

Uit diep respect.