Slijtageslag

Allemaal willen we graag oud worden, maar niemand wil oud zijn.

Een waarheid als een klok waar we allemaal vroeg of laat – meestal té laat – mee bezig zijn.

En soms doen we dan extreme dingen, om in vorm te blijven, zoals sporten op latere leeftijd. En daarmee bedoel ik niet wandelen en fietsen of één per week naar het zwembad, nee nee ik bedoel bijvoorbeeld “start to run” voor senioren, trainen voor een marathon, mountainbike parcours afdenderen, wielerclubs die terroristisch tientallen kilometers malen, enzovoort …

Jawadde!

En of dat nog gezond is, daarover verschillen de meningen nogal.

Ik was onlangs – als vooruitziende aanstaande zeventiger – bij een voordracht over het brengen van kwaliteit in je leven als je boven de zeventig bent, door een  dokter in de gerontologie. 

Ze bestudeert het verouderingsproces en geeft advies om dit proces tegen te werken. 

Een fontein van goede raad heeft ze over het publiek gespoten, maar eigenlijk niets wat we nog niet wisten: bewegen, sober met eten en drinken, niet roken, hersenen bezig houden met bijvoorbeeld sudoku of kruiswoordraadsels, muziek maken … en ga zo nog maar door. 

Maar over extreme activiteiten: geen woord!

Het was een vlotte lezing die de namiddag comfortabel vulde.

Mét vlaai en koffie!

Laat me dan toch wel net een interview met een Nederlandse verouderingsexpert – David Van Bodegom – thuis klaarliggen hebben om te lezen. En zoals wel vaker voorkomt met Nederlandse onderzoekers waren zijn bemerkingen directer en meer “to the point” dan die van de eerder geciteerde lezing!

Zijn conclusie: don’t overdo it! Niet overdrijven. Neem vaker de trap dan de lift, fiets meer dan auto rijden, kortom: beweeg maar overdrijf niet.

Want, zo zegt deze Nederlandse gerontoloog, oud worden is verslijten. Met andere woorden: door té extreem te sporten, te bewegen, gaan we sneller en intenser “verslijten”. 

Vergelijk het met een oud twee PK’tje met 120 km per uur door de bochten jagen. En verslijten willen we niet.

Ik toch niet. Zoals dikwijls is ook hier een songtekst bruikbaar, van Albert Hammond dit keer: 

Wanna be desirable till my dying day! I don’t want to be bedridden, an old and bitter sage, have the nurses saying: I’m young for my age …

Genieten, ja dat willen we nog. 

En hiervoor hebben we vijf zintuigen ter beschikking gekregen.

Horen.
Zien.
Ruiken.
Proeven.
Voelen.

Als je het rijtje zo overloopt dan merk je wel degelijk de slijtage die de jaren hebben aangericht. Bij mij toch maar het spreekwoord zegt: aan jezelf ken je de hele wereld.

Horen” eerst: ik heb twee apparaatjes om mijn gemis aan decibelbereik te verdoezelen. Onzichtbaar zijn ze wel maar daarom niet geliefd. Ik haat het om in de morgen die krengen van geluidsinstallaties in mijn oren te proppen. Maar ja, mijn gehoor is versleten.

Zien” dan: ook daar heb ik een hulpstuk voor nodig. De bril!

Zonder gaat nog wel hoor, als het niet té nauw komt, maar voor het lezen, autorijden, schrijven … goed dat die bril er is. De slijtage van mijn zicht is ook duidelijk meetbaar en merkbaar want geregelde bezoeken aan de oogarts nopen dikwijls tot “straffere” lenzen …

Ruiken”. Ah, eindelijk een positieve noot hier. De reukzin is dus minder onderhevig aan slijtage, neen zelfs verbeterd in de loop der jaren. Zeker weet ik dat het stoppen met roken, zo’n kleine twintig jaar geleden voor mij, daar een oorzaak van is. En de neus, geef toe, is het middelpunt van je wezen, pal centraal in je gezicht, duidelijk als herkenningsbaken. Goed dat hij er is: hoe anders moet ik mijn bril ophouden. Herinner je een carnavalshit van enige decennia geleden:

Ik ben zo blij, zo blij, dat mijn neus van voren zit en niet opzij

Proeven” als voorlaatste: als we nu iets enorm veel gedaan hebben in ons leven is het wel eten en drinken. Ik denk niet dat aan het proeven veel slijt gekomen is. Hoewel, ja en nee. Oudere mensen hebben meer smaakmakers nodig en kruiden dikwijls te fel hun spijzen tegen de achteruitgang van de smaak. Maar wijnclubs en degustatie avonden voor wijn lijken écht in trek bij de moderne senioren. En daar is proeven wel erg nodig.

Snobisme ook hoor, wees daar zeker van …

Voelen” is de laatste zintuiglijke waarneming waarop we beroep kunnen doen om onze veroudering te meten, misschien wel de belangrijkste. 

Zowel de gladheid van een oppervlak met onze handen, de donzigheid van een kinderwang met onze lippen, de rillingen als een verliefde hand over je rug glijdt… voelen!

Maar ook het voelen met ons hart, de verliefdheid, dat is ook zintuiglijk “voelen”. En zit daar sleet op? Ik denk het niet. Laat ons tenminste hopen!

Een Italiaans filosoof heeft het ooit mooi verwoord:

L’amore e la passione non vanno mai in pensione.(Volterra)

Vertaald: liefde en passie gaan nooit met pensioen!

Laat me afsluiten met de onrust van de man die van de dokter te horen kreeg dat hij voor de rest van zijn leven één pillletje per dag moest innemen. En er zaten maar 30 stuks in het doosje…

We kunnen natuurlijk ook altijd kiezen voor euthanasie door de stroomplug uit te trekken van de levensnoodzakelijke machines zoals de TV, de computer, de smartphone, …

 

Groetjes vanuit mijn zieltje dat blij is met het overzicht van deze slijtageslag: dat hebben we tenminste gehad en dat nemen ze me niet meer af;

vanuit mijn hartje dat te vaak beschadigd werd en daardoor littekens en eeltvorming heeft; en vanuit mijn buikje dat geen problemen kent hoewel, misschien toch wel met de dalende en de stijgende lijnen van mijn gewichtsgrafiek. Trouwens daar zijn oplossingen voor: oplos-koffie drinken!!!

Recente Reakties