Zwart

Vandaag ga ik voor zwart.

Ik kleed mij uitsluitend in zwart, zoals de schaduwen in mijn ziel!

Geen ring, geen horloge, geen tijdsbesef … niets anders dan de sporen der jaren om me te sieren … zwart!

Vanmorgen omarmde ik de duisternis van de slaapkamer als een vriend, zonder welke reden dan ook om op te staan. Zomaar een dag.

Welke dag? Ook daar moet ik over nadenken! 

Pas bij het zien van zonnelicht bij het obligatoire ochtendbezoek aan het toilet, kon ik mezelf motiveren om mijn badkamerritueel te volbrengen, zonder opsmuk, en om mij te kleden, zwart!

Waarom, vroeg ik mij af, waarom deze sombere gemoedsgesteldheid?

Ik weet het niet. Ik kan het niet duiden!

Het is een soort van treurnis, als na het zien van een goede trieste film, “Mourrir d’Aimer” of “Love Story”.

Komt het om het grote gemis van mensen en dieren die je lief zijn? 

“Mi lanct na di, Gheselle mijn …” zo schrijft men in het “Gruuthuuse” boek!

Misschien wel, want de frequentie waarmee dierbaren worden ontnomen stijgt samen met mijn aantal leefjaren!

Is het om de eenzaamheid van lijf en ziel, om het volledig op jezelf aangewezen te zijn voor elke beslissing, klein en groot, om het hunkerende hart op zoek naar … ja … naar wat?

Is het om de onduidelijkheid van de tijden die we doormaken? Om de onzekerheid van de levensverwachtingen? Om de angst voor de toekomst van onze kinderen, van onze kleinkinderen?

Ik weet het niet.

De sfeer van de verduisterde slaapkamer op deze zondagmorgen was misschien wel de ideale voedingsbodem voor duistere gedachten!

Maar de zon schijnt! En beetje bij beetje komt het besef dat ik fout was met deze zwartgalligheid!

De ondertoon blijft. 

Ik weet nu dat de ergernis in mij overheerst. Ergernis om de oppervlakkigheid waarin nu geleefd wordt! Het onpersoonlijke van het digitale, hoe levensnoodzakelijk ook, zoals blijkt in tijden van crisis!

Het bezitterige, hebberige van de beslissende politiekers misschien, los van het belang van ons, gewone mensen, als kruideniertjes… Ergernis.

Het aangeleerde spreken, onpersoonlijk, om zeker niemand tekort te doen of te vergeten. Zoals de voetbalspits die bij een interview gefeliciteerd wordt om zijn drie gescoorde doelpunten. En de reporter die zegt: “Het hadden er meer kunnen zijn, toch?”  Het antwoord van de spits is ingestudeerd: “Ja, maar de hele ploeg heeft gescoord, want het belang van de ploeg primeert…”

Bla bla bla.

Hoeveel mooier zou het zijn geweest als de spits in kwestie eerlijk vanuit zijn hart had gesproken en vol animo zou hebben gezegd: “Ja, een veel hogere score had het kunnen zijn, had mijn collega X niet zo dom egoïstisch alle kansen de nek omgewrongen!”

Of de politicus die niet zou liegen als hij het had over “‘s lands belangen” maar eerlijk zou toegeven dat hij uit eigenbelang zijn kiescijfers in de gaten heeft …

Eerlijkheid is ver zoek in onze wereld. En dat, alleen dat, maakte mijn zondagmorgenhumeur zwart

Het helpt wel dat ik het hier en nu van me afschrijf, zoals zo vaak!

De onverzettelijke domheid van roodharige presidenten kan me mateloos ergeren, maar nog veel meer erger ik me aan de domme mensen die zijn laveloos gemurmel blijven scanderen en als evangelie verkondigen. 

Of de ergernis om mensen die, los van hun eigen overtuiging, uit “‘s lands belangen” (lees eigenbelang!) politiek bedrijven. Theresa May vocht als Brits Premier om de Brexit tot stand te krijgen, terwijl ze eigenlijk in het tegenovergestelde geloofde. 

Ik begrijp dit niet. Hoe kan iemand zo oneerlijk zijn tegen zichzelf.

Ik denk dat mijn huid te dun is voor de politiek!

Er is maar één politicus in wie ik nog geloof, héél erg klein en lokaal. Een eerlijke politicus, Marc zal wel weten dat ik hem bedoel als hij dit leest!

Hopelijk blijft zijn politiek geweten zo maagdelijk blank als het nu is.

Go for it, maat!

Lees er het boek “De Kakkerlak” van de Ierse schrijver Ian McEwan maar eens op na! Hij beweert dat Boris Johnson een gemuteerde kakkerlak is, dat de Beatles opnieuw samen optreden, dat de Britten de Falklandoorlog verloren, dat varkens kunnen vliegen en Sinterklaas écht bestaat.

Waarom hij dit zo stelt? Hij zocht iets dat net zo stom en verbijsterend dom was als de Brexit! Het is hem niet gelukt!

Mij wel. 

Groetjes vanuit mijn somber, donker zieltje. Zondagmorgen of niet, alleen zijn is geen weekend activiteit! Ik ben niet bang om alleen te sterven, wel om alleen te leven…

Vanuit mijn hartje dat met angst de wereld waarin we leven beschouwt omdat de natuur ons nog meer beproevingen, als convid-19, zal sturen om ons te bekritiseren. 

En vanuit mijn buikje dat, alweer zondagmorgen of liefst wat later, graag beroep doet op een versterkertje in de vorm van een pastisje, ook wel een hartverwarmertje genoemd want daarmee is ook mijn hartje gediend.

Recente Reakties