Slecht Nieuws
Ik heb slecht nieuws en ik heb slecht nieuws…
Geef toe: slecht nieuws wekt meer de belangstelling dan goed nieuws. Een dubbele aandachtstrekker dus!
Maar inderdaad, slecht nieuws.
Als ik dit stukje schrijf (dus eerder dan dat jij het nu leest) ben ik in het Maria Ziekenhuis van Pelt.
Hartproblemen!
Een paar nachten geleden werd ik wakker met knagende pijn in mijn borst en een gevoel van mateloze vermoeidheid.
Wees niet bang, het gaat geen medisch verslag worden of iets hypochonders.
De geschiedenis kort door de bocht: spoedopname, hartbewaking, katheterisatie …
Meer détails op simpel verzoek.
Nu gaat het me beter.
Misschien is ook mijn hart wel versleten, of te vaak gebroken…
Als trouwe lezer weet je dat ik in het slot van meer dan 125 “Zjoetjes” mijn hart(je) steeds blijf citeren! Je zou van minder verslijten!
Enfin, een slijtageslag eigen aan de leeftijd, hopelijk niks meer.
Ik wacht nog op definities.
Maar ik ben nu mateloos uitgerust, zodanig zelfs dat ik mijn terugkeer op het internet met mijn stukjes heb bespoedigd.
En om het met een positieve gedachte te formuleren: mijn hart heeft me laten voelen dat het er nog is en dat het nog overslag kan gaan want geloof het of niet: de avond voor de nacht van mijn aanval had ik een lang telefoongesprek met een mooie dame die me heel erg dierbaar is! Ik weet niet of dit de directe oorzaak was van mijn tumultueuze hartslagen… zou kunnen! Met redenen!
En liggen niksdoen is niets voor mij. Mijn gedachten blijven tollen en de verhaaltjes komen zo voorbij, plukbaar!
Dus ben ik dus weer actief op het net!
En ik ben blij dat het weer terug zover is hoor, ik heb jullie gemist!
En door de ramen van het ziekenhuis zag ik het verglijden van de laatste zomerdagen en hiermee kwam het slechte nieuws van naderende herfst en winter.
Normaal zie ik er niet tegenop, ik hou zelfs van de herfst, maar nu met die veranderende weersomstandigheden… de zomer was al zo slecht.
Maar het kost me weinig moeite om de mooie nostalgie van de herfst op te roepen hoor!
Vooral als je wat hulp krijgt. Toevallig krijg ik een gedicht in handen van jaren geleden, één van de mooiste gedichten ooit uit de Franse poëzie.
Paul Verlaine!
Chanson d’automne
Les sanglots longs
des violins
de l’automne
blessent mon coeur
d’une langueur
monotone.
Tout suffocant
et blême, quand
sonne l’heure,
je me souviens
des jours anciens
et je pleure.
Et je m’en vais
au vent mauvais
qui m’emporte
Deçà, delà.
Pareil à la
Feuille morte!
Paul Verlaine.
(Vertaling van mijzelf, kort door de bocht: Lied van de herfst! Het lange snikken van de violen van de herfst kwetsen mijn ziel in een eentonige loomheid.
Verstikkend en bleek klinkt mijn uur. Ik herinner me voorbije tijden en ik ween…
En ik ga met de roekeloze winden, die me meenemen van hier naar daar, zoals de dode bladeren).
Het moet zowat dik vijftig jaar geleden zijn dat ik deze tekst heb gememoriseerd en opgeslagen in “software” van mijn ziel.
Heerlijke herinneringen aan een mooie studententijd.
Het heeft me dan ook stil gemaakt, bewust van mijn eigen sterfelijkheid, zeker in een hospitaal waar volop gewerkt wordt aan het terug op ritme krijgen van mijn oude hart!
Over een paar dagen overwin ik, hopelijk, deze kwaal en voorlopig mijn sterfelijkheid.
Dan ga ik dansen in “les feuilles mortes”
Groetjes vanuit mijn hart dat blij is met de herontdekking van de poëzie van Paul Verlaine, de beste van alle Franse dichters (volgens mij en volgens Salvatore Adamo)
vanuit mijn ziel met treurnis om het heengaan van die mooie studentenjaren en daarmee een belangrijk deel van mijn leven
en vanuit mijn buik die nu eindelijk weet waar mijn voorliefde voor een bepaalde Franse aperitiefdrank vandaan komt!
Vive la France, Vive Verlaine, Vive Pastis!
Dank je Herfst.
Tot slot: de eerste strofe van het geciteerde gedicht werd op het einde van de tweede wereldoorlog door Radio Londen gebruikt om, als code, de landing in Normandië aan te kondigen aan het Franse verzet!
Dag Zjiet!
Echt wel opgelucht om te horen dat je uit het ziekenhuis bent en dat je weer op (creatieve) krachten bent gekomen. Sterfelijkheid? Onsterfelijkheid? Als passionele geschiedenis ‘freak’ troost ik mezelf met de gedachte dat zoveel GROTE mensen uit het verleden mij al zijn voorgegaan – het is tevens de enigste echte keer dat ik kan ervaren wat zij ook hebben ervaren 😉 Ik wil om af te sluiten toch ook nog eventjes een quote delen dat het napeinzen waard is: “Death leaves a heartache no one can heal, kindness and passion leaves a memory no one can steal” Ik weet niet wie de wijze man of vrouw is die het heeft verzonnen, maar hij of zij slaat wel degelijk de spreekwoordelijke ‘nagel op de kop’. Toch?
Dé nagel op de kop Jason. Dank je voor je reactie!
Het is inderdaad zo dat velen ons zijn voorgegaan maar toch is het een schok om te ervaren hoe fragile het leven is ondanks een aanvaarding hoor!
Maar we zijn er nog en gaan nog wel een tijdje door.
En we proberen het gezond te houden hé!!!
Mooi hoe je na zo’n toch wel ingrijpende medische omstandigheden de pen nog ter hand kan nemen; Zjiet. En het is een luchtig cursiefje geworden dat tegelijk de lezer dieper doet doordenken over het leven en hoe broos, kwetsbaar het wel is. Wens een een spoedig herstel! Dankjewel.
Dank je Lieven, mooie woorden.
Het gaat alweer veel beter ondertussen…
We dansen weer tussen de dode bladeren…
Het was weer mooi om te lezen en blij dat het je weer goed gaat dikke knuffel
Heu Chrisje,
Dank je voor je leuke reactie.
De knuffel mag live … gauw!!!
Oeijejoei, dat is inderdaad slecht nieuws wat jij toch weer in mooi perspectief plaatst met je zjoetjes.
Je bent niettemin in goede handen en we wensen je een spoedig herstel toe. Met je aanstekelijk optimisme zal dat zeker lukken. Hou je!
Suzy en Herman
Dag Suzy, dag Herman,
jullie reactie is me wat ontgaan, er tussen geslipt… maar zeker niet minder leuk om te lezen.
Jullie horen sowieso bij die goede vrienden die mijn leven speciaal maken en die ik wil bewaren, voor altijd! En vriendschappen, relaties, onderhouden, dat is waar het nu verder om zal draaien in mijn leven.
Een opdracht die ik hiermee op mijn schouders neem, zwaarder dan elke vorige!
Dank je!
Sterkte, Zjiet.
Je weet : uiteindelijk komt alles in orde.
Gezonde groetjes
Theo
Dank je wel Theo.
Ik weet het hoor, uiteindelijk weten we het wel: onkruid vergaat niet!
Slecht nieuws maar ook goed omdat er toch weer beterschap op komst is en uitgerust kunnen verder gaan door de woestijn van ons leven.
Anderzijds word je geconfronteerd met de harde realiteit dat we al een groot stuk weg hebben afgelegd en de helaasheid der dingen.
Zelf zou ik toch contact houden met die mooie dame want dat kan niet slecht zijn voor het hart, integendeel.
Makker pieker niet te veel en zoals Vanderherten ooit tegen me zei, hij wordt trouwens volgende maand 100, luister naar jouw lichaam.
Groeten en sorry dat ik nog geen tijd gemaakt heb om eens af te spreken.
De helaasheid der dingen … mooie gedachte die helemaal past in deze context.
Dank je wel voor je reactie en je vriendschap. En die mooie dame, wel ik hoor/zie haar nog geregeld hoor. Een goede vriendin en net als jij een goede vriend kan je nooit te veel hebben.
Doe Mr. Vanderaerden mijn groeten als je hem mocht zien.
dag zjiet was je een beetje jaloers ,? ik hoop dat het terug de goede kant op gaat na een grondig nazicht gelijk bij mij gaat dat wel lukken we kunnen uw cursiefjes niet missen veel grt louis en lena
Dag Lena, Dag Louis.
Ik was niet jaloers hoor, helemaal niet. Je kan er niks aan doen: we worden ouder en daarbij komen de kwaaltjes. Maar we zijn er nog! Ik wou trouwens dat ik je gezelschap had kunnen genieten afgelopen weekend. Hoe is het gegaan aan de kassa van Samana Olen? Heb je me gemist?
Blij dat je er weer bent….op volle elektrisch fietskracht…. Wat een weemoed en nostalgie,,,,de bladeren zijn dus volop aan het vallen!!!
Ja Willy, Nostalgie van de herfst. Weet je nog:
Ik zal almaar vast voor een winterfrak gaan sparen!!!
Als fietsen nog gaat kom ik er asap weer aangefietst!
Dank je voor de reactie
dag zjiet onze open deur dagen zijn op 6en 7 nov maar we gaan je zeker missen verzorg je goed en vele grt lena
Ach ja, was ik alweer vergeten. Ik ben in Brugge in dat weekend.
Ik zal aan jullie denken.
Volgend jaar beter… als het God belieft.
Wees toch voorzichtig man! We kunnen het moeilijk analyseren maar je ziet, lange telefoon gesprekken met mooie dames, kunnen je lichaam ondermijnen ! Wellicht bracht ze wel goed nieuws, maar inderdaad hierdoor kan het gebeuren dat je hart een sprongetje maakt en je doet landen ”met je hakken over de sloot”….
We hebben het hier niet over de radio activiteit, de stralingen die je hersenen aantasten, maar wel over ‘oorzaak’ en ‘gevolg’….
Serieus nu beste Zjiet, we zijn blij dat het goed afgelopen is !!!
Het is een les voor iedereen, stel niks uit, doe wat je graag doet, glijd van het ene jaargetijde in het andere en verras ons af en toe met een mooi citaat, een spitsvondig leerrijk verhaal …
Zo hou je ook ons in leven !!
Hallo Lucrèce.
Dank je voor je reactie. Mooi dat ik jullie bekommernis voel. Het is wel raar om zo stoer herinnert te worden aan je eigen mortaliteit. Een hart, zo heb je er maar één. Misschien te vaak gebroken,
En vol littekens. Maar je ziet het juist, niets meer uitstellen. Maar ik weet beter nu: niet je eigenbelang maar het onderhouden van warme banden met familie en vrienden/vriendinnen is het belangrijkste geworden. Ik zal mijn best hiervoor blijven doen, ook vie deze website.
Tot over een paar weken. Viva Brugge!
Dikke knuffel!