Global Positioning System.

Ik vind deze uitvinding één van de meest ingrijpende van de laatste decennia. Wie durft er nog uit rijden te gaan op onbekende wegen zonder GPS? Zelfs per motor, fiets of zelfs te voet: er is wel ergens een app voor.

Goed.

Hoe deden wij het vroeger dan? Ik heb jarenlang België en Nederland, en later heel Europa, doorkruist zonder GPS, alleen een stapeltje landkaarten, straatnamenboeken en gezond verstand en een Vlaamse mond vol vragen brachten ons op de plaats van bestemming. En we keken naar de wegen en hun bewijzering, en bovenal: we onthielden de manier hoe we er geraakt waren, door op te letten wat er te zien was onderweg, landschappen, gebouwen, reclamepanelen, enzovoort …

Daarom is de rijtrant van “mijn” generatie zo eigenwijs en horen wij héél vaak de GPS woorden: “Keer terug waar mogelijk!” En wij doen dat dan NIET !!! We denken beter te weten!

De nieuwe generaties chauffeurs, de brokkenmakers van deze tijd, zeg maar, hebben daar geen moeite mee, want ze stellen het toestel in, zoals geleerd op de rijscholen, en rijden volgens de instructies die ze krijgen van die GPS dame, Lucie genaamd.

Ze letten niet op de omgeving, of ze hier al eens waren, ze hoeven geen geheugensteuntjes, ze rekenen blind op Lucie.

Het eerste systeem dateert al van 1967, toen werd Navstar geboren voor gebruik door de Amerikaanse troepen. Later volgden er systemen voor de scheepvaart, de auto’s en de mobiele telefoons. Nu is er ook een onafhankelijk Europees systeem: Galileo. Dit werkt met behulp van 27 satellieten, met een nauwkeurigheid van 1 meter. De satelliet zendt signalen uit, op aarde ontvangen we deze signalen. Maar sinds de GSM (afkorting voor Groupe Special Mobile, later Global System for Mobile Communications) is er ook een zendfunctie bij gekomen, waardoor “tracking” mogelijk wordt en zijn we dus te volgen. Big brother is watching you.

Blijft het risico dat we té afhankelijk worden van het ding. Stel dat je GPS het laat afweten, ergens midden in een grote stad, zeg maar Brussel. Paniek !!!

We hebben geen landkaarten meer bij ons, hebben geen herkenningspunten meer opgeslagen in ons geheugen, kortom: problemen !!! Alleen je mondje Vlaams heb je over, maar dat zal weinig helpen in Brussel, Charleroi, Luik, Noord Frankrijk, Barcelona, Wenen, Aken, Keulen, Praag, Boedapest, …

Ook kan je GPS fouten doorgeven, te wijten aan ionisering in de cosmos, of aan updating die we nooit deden !!!

Dat kan wel eens fout aflopen, als je dan slaafs Lucie’s bevelen opvolgt !!! Daarvan zijn genoeg voorbeelden in het nieuws gekomen: draai hier scherp naar links: recht het kanaal in, of de Poolse vrachtwagenchauffeur die met zijn gevaarte de trappen van een winkelcentrum afdonderde, of het meisje dat haar autotje klem reed in de metro ingang. Zelf ondervond ik dat op het snelwegen kruispunt van Groot Bijgaarden Lucie mij steevast naar rechts manoeuvreerde, dus  richting Noord, Oostende, terwijl ik links moest naar zeg maar Zuid, Halle.

Ere wie ere toekomt, en Lucie is ook maar een stem.

Ze doet haar best. Voor elk foutje, waar ze overigens niets aan kan doen, doet ze ontelbare keren wat er van haar verwacht wordt: navigeren. Voor een kleine extra prijs zegt ze je zelfs waar men aan de wegen werkt, waar ongevallen gebeurden, waar vaste én mobiele snelheidscamera’s staan, en hoe je die kunt vermijden. Goed eh!!!

Lucie.

Dag en nacht, zeven dagen op zeven, is ze in de weer om alles veilig te laten ver-lopen, ver-fietsen, ver-rijden.

Geen wonder dat ze al twee mislukte huwelijken achter de rug heeft. De namen van die twee ex partners van haar heb ik niet kunnen achterhalen, wél de voornamen: Tom en Tom, vandaar “de TomTom”.

Groetjes vanuit mijn hartje dat zelden het Noorden kwijt is, vanuit mijn navigatief zieltje en vanuit mijn buikje dat geen toestelletje maar mijn neusje nodig heeft om een Vlaams frituurtje te vinden, zelfs met mijn ogen dicht.